Dünyanın her yerinde kulübün altyapısından yetişen oyuncular daha göz önünde olur. Ve dünyanın her kulübü (ki buna istediği her oyuncuyu alabilecek Barcelona ve Real Madrid gibileri dahil) takımda daha fazla altyapıdan futbolcu olmasını hiç değilse ideal olarak ister, arzular. Bu tip oyuncuların takımda fazla olması sadece ekonomik anlamda değil, moral değerlerin kuşaklara aktarılması ve taraftar-futbolcu ilişkisinin güçlenmesi açısından da önemlidir. Peki neden Galatasaray’da Sabri, Trabzonspor’da Zeki Yavru ve diğerlerinin kalmaları da, gitmeleri de, oynamaları da, oynamamaları da bu kadar tartışılır?

Altyapıdan yetişen her oyuncunun “bayrak oyuncu” veya “lider oyuncu” olduğu ve olması gerektiğine dönük yaygın ve yanlış kanaat, sorunun ilk ve önemli kısmı bence… Her oyuncu lider karakterli değildir. Ve altyapıdan yetişen her oyuncuya “takımın gerçek sahibi” payesi verildiğinde “zorlama liderlik denemelerinin eğreti halleri” sahanın içinden de tribünden de net okunur. Dolayısıyla normalde temel, esas karakter olmasalar da takımın bir parçası olarak hizmet edebilecek oyuncular, kendilerine yüklenen altyapısız misyonun altında ezilmekte ve zamanla öfke paratonerine dönüşmekteler. Kaldı ki Türkiye’de şampiyon olmuş tüm takımların sadece bugünü değil, geçmişleri de bu gibi durumlarda rasyonel yönetilme örnekleri ile doludur. Altyapı önemlidir; iyi bir altyapı düzeni hem maddi, hem de manevi olarak güç katar. Ama altyapıdan yetişmesi tek vasfı olarak ortaya sürülür ve dahası bu vurgu “doğal kaptan” algısı ile birleşince oyuncular bu ağırlığı kaldıramıyor; tribün de “altyapı düşmanı!” olup çıkıyor.