Doğudan batıya birçok ülkeye haber için gittim. Çoğunda tercihim ceddimizin de ulaştığı yerlerdi. Gittiğim ülkelerde karşılaştığım insanlardan geçmişe dair bir çok hikaye dinledim. Dilden dile, nesilden nesile aktarılan hikayeler.

Mesela, Endonezya'nın

adasına tsunami felaketinden sonra yolum düşmüştü yıllar önce de bir ihtiyar, Türk olduğumu öğrenince,

diye koluma girmişti.

Gittiğimizde okyanus kıyısına, kaybolmaya yüz tutmuş mezar taşlarını gösterip,

demişti.

Göz yaşlarıyla anlattığı şu hikayeyi unutmam mümkün değil:

“Bize Portekizliler musallat olmuştu. Savaştık. Ama gücümüz yetmedi. Sonunda hacılarla haber yolladık İstanbul'a, 'Bize yardım edin' diye. Yine bir gün işte tam şu karşıdaki boğazda (Hint Okyanusu'ndaki adanın sol tarafını işaret ederek) onların gemilerini durduralım diye savaşa tutuşmuştuk. Sizinkiler yetiştiler. (17 gemilik Osmanlı donanmasından söz ediyor) Portekizlilere birlikte vurduk. Onları cehennemin dibine gönderdik.”

Yaşlı adam, hem anlatıyor, hem gösteriyor, hem ağlıyordu. Sanki dedelerinin yaşadığı o savaşı o an Hint Okyanusu'nun kıyısında Osmanlı köyünün mezarlığında yeniden yaşıyordu.

Bir mezar taşının kıyısına oturup, dualar ettik, Kur'an-ı Kerim okuduk.

Yine bir gün yolum Bosna'ya düşmüştü. Saraybosna'da savaştan sonra Cumhurbaşkanımız Erdoğan'ın öncülüğünde kurulan bir üniversite var, Uluslararası Saray Bosna Üniversitesi. Üniversitenin ilk öğrencilerinden biri sevgili kardeşim Abdülhamit ile Başçarşı'da oturuyorduk. Konu “Neden burada kaldın?”a geldi.

Uzatmayayım… Abdülhamit şöyle söyledi, “Ağabey, ben de bütün öğrenciler gibi burada okulu bitirip Türkiye'ye dönmeyi düşünüyordum. Bir gün, okuldaki hocalarımdan biri beni eski bir Boşnak evine götürdü. Eve girdiğimde Türkiye'deki köy evlerinden farkı yoktu. Köşede eli yüzü tertemiz bir ihtiyar oturuyordu. Selamlayıp elini öptük. Bizleri gönünce,

dedi. Bu yaşlı Boşnak'ın bize yüklediği anlam beni burada kalmaya ikna etti” diye anlattı.

Makedonya'nın başkenti Üsküp'te eski çarşıda bir çay ocağının kapısındaki birkaç iskemleye çökmüş çay içiyorduk. Türkiye'den bir uçak dolusu adam gitmiştik. Sağımızda solumuzda da epeyce insan çay kahve içiyordu. Ben hararetli hararetli eski Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu ile yaptığımız bir programda kendisine “Doğu Makedonya'nın köylerinden ne işiniz vardı?” diye bir soru sorduğumu ve onun verdiği cevabı onlatıyordum… O ana kadar fark etmediğim ama hemen sağımda oturan orta yaşını epeyce geçmiş, kravatlı takım elbiseli, tıraşlı biri ayağa kalktı. Bana döndü, “kalk” dedi. Kalktım. Beni sımsıkı sardı. “Şimdi hemen hazırlan. Seni Makedonya'nın köylerine Yörük köylerine götüreceğim. 400 yıldır 'Devlet bize burayı bekle dedi' diyerek bekleyenlere götüreceğim” diyerek ağlamaya başladı.

Afrika'ya giden Deniz Feneri ekibinden bir arkadaşım anlatmıştı. Sahra altında bir Orta Afrika ülkesinde bir kara derili ihtiyar

demiş!

Neden bu örnekleri anlattım biliyor musunuz?

Pazar akşam saatlerinde,

kasabasından bir görüntü düştü ajanslara. Görüntüde, bir

. Asker, çocuğu yanına çağırıyor. O an hazırda ne kadar çikolata, kraker, bisküvi varsa veriyor. Başını da güzelce okşuyor. Ve çocuğu gönderiyor.

Sosyal medya hızla yayılan bu görüntüler üzerine yapılan en güzel yorum neydi biliyor musunuz?

Sömürge çağında sömürgeci olmayan. Güçlünün değil hep mazlum ve haklının yanında yer alan. Gerektiğinde 15 bin km ötedeki kardeşine 17 gemi ile yardıma koşan. Ve o gemidekilerin hiç birinin geri dönmesini beklemeyen.

Her gittiği yeri imar edip, yerel dilleri, dinleri, örflere dokunmayan.

“Burayı bekle” dendiğinde çocuklarına, torunlarına, nesilden nesile o çağrıyı aktarıp 400-500 yıl yerinden ayrılmayan…

Merhamet, vefa, şefkat dağıtan ceddimize yakışan sözdü

Şimdi o söz, bugün yeniden vücut bulmaktadır.