Hamza hoca, başarısını en çok elindeki oyuncu karakterine uygun futbol oynatmasına borçlu. Bu sebeple adres Saracoğlu da olsa Galatasaray’ın top santra noktasından çıkar çıkmaz bütün Florya nüfusunu toplayarak Volkan’ın kalesine doğru akması kendisi açısından doğru stratejiydi. Elbette bu denli pervasız bir başlangıcı Fenerbahçe beklemiyordu. Bocaladılar, bir ara takım halinde sahalarına çekildiler ve oyun adeta tek kaleye dönüştü. 20 dakikaya yaklaşan ve bazen fırtınaya dönüşen bu rüzgardan Galatasaray iki önemli pozisyon devşirdi. İlkinde Selçuk, Volkan’ı aşamadı, ikincisinde Burak klas dokunamadı. Sonraki süreçte Fenerbahçe, “Burası benim saham ve bu top benim topum.” dercesine kendine özgü Latin şarkısını söylemeye başladı. Gökhan’ın bir sokuluşu, adam eksiltmesi ve Kuyt’a yaptığı bir servis vardı ki anlatmamak bu oyuncuya haksızlık olur.

Diego’nun ilk onbir de sahaya çıkması değil tam tersi şaşırtıcı bir durum. Lakin, İsmail Kartal özelinde Diego’nun direkt oynaması lütuf gibi geliyor bize. Bu oyuncu, top Fenerbahçe’ye geçtiğinde hakiki bir yönetmenden farksızdı. Sürekli doğru pas tercihleri yaptı. Galatasaray’ın takım halinde müthiş bir dikkatle savunmaya çekildiğini gördüğü süreçte de ceza alanı dışından şuta sarıldı ama kalede tecrübeli Muslera vardı.

İkinci yarının büyük bölümünde Fenerbahçe oyunu tek kaleye çevirdi. Galatasaray, Sneijder’ine kadar takım savunmasından hiç taviz vermedi. Bu sebeple Fenerbahçe, konforlu pozisyon bulamadı. Ne zaman ki, Sarı-Kırmızılılar kabuğunu kırıp öne doğru yürümeye başladı işte o süreçte olan oldu. Kuyt, az adamla yakalanan Galatasaray savunmasını çıkarılması zor bir noktaya giden vuruşla cezalandırdı. Ardından onun kadar önemli bir icraatı Volkan gerçekleştirdi. Yasin’in vuruşuna vize vermeyerek Fenerbahçe açısından çok kıymetli üç puanın altına güçlü bir imza koydu.