Okulların ara tatile girmesinden de istifade ederek uzun süredir aklımızda olan bir ülkeye, Fas'a geldik ailecek. Merak etmeyin, size bir tatil yazısı çırpıştırıp 'tatilde zevahiri kurtaran köşe yazarı' olmaya niyetim yok. Başka, bambaşka bir öykünün peşine düşmeye kararlıyım. Fakat bunun için size uzun bir günün küçük hikayelerini anlatmalıyım.

'Marakeş'in meşhur Medina'sına nereden yol buluruz da gireriz' diye düşünürken karşımıza çıkan BİM'den su ve başka şeyler alarak başladı günümüz. Nihayet otelimizi bulup el yüz yıkamak için kendimizi banyoya attığımızda çevirdiğimiz musluğun üzerinde 'İtimat' yazıyordu. Otelin bahçesine indiğimizde hanımla bize meşhur nane çaylarından, kızıma da Dimes Meyve Suyu ikram ettiler.

Eh, Marakeş'e gelinir de durulur mu? Vurduk kendimizi Medina'nın daracık sokaklarına. Sora kaybola, yol sorduğumuz her insana 'evet, Türkiye'den geldik; evet, Erdoğan'ı çok seviyoruz' diye diye vardık Maison de la Photographie'ye. Bakmayın Fransızca parçaladığıma. Bildiğiniz fotoğraf müzesi burası. 1880'li yıllardan beri Fas'ta çekilen fotoğraflardan oluşan olağanüstü bir koleksiyonu görüyorsunuz. Çıkışta fotoğraflar aldım doğal olarak. Satıcı kız bana hatırı sayılır bir 'Murat Yıldırım indirimi' yaptı. Fas'ta en çok konuşulan şeylerden birinden bu sayede haberdar oldum. Malum, oyuncu Murat Yıldırım, Faslı İmad Elbani ile dünya evine girdi geçenlerde. Allah mesut etsin genç çifti. Sayelerinde olmayacak fiyattan şahane bir alışveriş etmiş oldum. Tabii satıcı kızın 'gerçi Murat evlenince bütün Arap kızları çok üzüldü' dediğini de not edeyim.

Gün boyu birileri, özellikle gençler yolumuzu çevirdi ve bize bazı Türk dizilerini bilip bilmediğimizi sordu. Anladığım kadarıyla şu an Fas'ta en popüler Türk dizilerinden biri 'Rahme', yani Merhamet. Diziden bu sayede haberdar olduğumu da saklayacak değilim.

Marakeş sokaklarında ismi Recep Tayyip Erdoğan'la birlikte bir efsane gibi dolaşan bir Türk daha var: Arda Turan. Hemen her Faslı delikanlı Arda'yı biliyor, tanıyor ve seviyor.

Ve günün finali. Otele döndüğümüzde resepsiyonda oturan Senegalli delikanlıyla 'adam diye Bamsı'ya denir, Ertuğrul'un da hastasıyız lakin Bamsı adamdır' mealinde bir sohbet ettik.

Uzun ve yorucu bir günün ardından yatağa uzandığımda aklımda gün boyu yaşadıklarım vardı. Çok değil, bundan 15 yıl önce Türkiye'ye Fizan'dan bile uzak bir Fas'tan sokaktaki herkesin futbolcumuzu, oyuncumuzu, dizilerimizi, cumhurbaşkanımızı tanıdığı bir Fas'a. Hiç alışverişimiz olmayan zamanlardan sadece Türk mallarını kullansanız hayatınızı devam ettirebileceğiniz bir Fas'a.

Bazen, ülkenizin nereden nereye geldiğini, nasıl bir ilerleme kaydettiğini görme şansına sahip olmak için ona uzaktan, ilerden bakmanız gerekiyor. Benim Fas'tan gördüğüm şudur: Türkiye, bilhassa başındaki lideri sayesinde marka değerini her geçen gün artıran bir ülke konumunda.

Dünyayı Avrupa ve Amerika'dan ibaret sananlar için bu anlattığım hususların hiçbir önemi yoktur belki de. Türkiye'nin Fas, Tunus, Bosna, Pakistan; ezcümle modern dünyanın bütün 'öteki'leri için bir model teşkil etmesinin önemini anlamaya bir türlü yanaşmayan bu kitle için yapılabilecek hiçbir şey olmadığı kanaati hasıl bende. Ancak kafanızın serinliğini korur da bu mevcut durumun çok yakın gelecekte memleketimize nasıl katkılar sağlayacağını hesap ederseniz bambaşka bir denklemle karşılaşacağınızdan emin olabilirsiniz.

Gündelik kısır çekişmelerin, reel-politik daralmaların, anlık paniklerin bize sürekli unutturduğu gerçek tam da şudur: 'Gelen çağ Türkiye'nin çağıdır ve gelmekte olanın önüne çıkmak akıl kârı değildir.

Ne diyordu Zola: 'Evladım öyle diyon da şehre girerken arabanızı çeviren polise 'Türkiye, Erdoğan' falan demen kâr etmedi. Yedin 500 Dirhem cezayı. Buna cevabın ne?'