―Dinliyorum.
―Geçmeye çalışan bir balon var, aşağı indirelim mi?
―Talimat için beklemede kalın.

İşte bu kısa diyalog, 1948 sonrasında İsraillilerin yaşadığı paranoyanın ve Filistinlilere yaşattığı dramın bir özeti niteliğindedir. Zira Filistinlilerin yüzyıllardır yaşadıkları bu topraklarda bir yıl içinde azınlık konumuna düştüğü yıldır 1948. Dolayısıyla bu dönem; sinemasından, edebiyatına, tarihinden sosyolojisine kadar neredeyse tüm çalışma alanlarında temel bir tarih olarak kabul edilir. Filistin sinemasının yetiştirdiği en önemli yönetmenlerden biri olan Elia Suleiman da filmlerinde, 1948 ve sonrasında İsrail topraklarında yaşayan Filistinlilerin hikâyesini konu edinir.

Elia'nın öfkesi had safhadadır. Filistinlilerin yaşadığı dramı çok iyi bilir ve dünyanın bu durum karşısındaki ikiyüzlülüğünü şahit olur. Durumu anlatmakta çaresiz olmadığını görür ve sesini duyurmak için film yapmaya karar verir. Bir röportajında, 1948 sonrası süreci ve o dönem filmleri arasındaki ilişkiyi şöyle dile getirir:

ve şöyle devam eder:

İlk filmi

Batının Ortadoğu'ya dair ürettiği sembolleri eleştirerek işe başlayan Elia Suleiman, “Birinci Körfez Savaşı üzerine nasıl bir film yapabilirim?” sorusu ile meşgul olup

adlı beş bölümlük filmin bir bölümünü çekti. Ona uluslararası şöhret kazandıran filmi ise Filistinlilerin bakışı üzerinde İsrail'in yaptığı etnik ve dini kıyımların hikâyesini anlattığı

adlı filmidir.

Daha sonra babasından dinlediği; yer yer ona not ettirdiği cümleler üzerinde hiç yaşamadığı olayları babasının dili üzerinden sinemaya aktarmaya çalıştı. Bunun ilk örneğini

ile gerçekleştirdi. Film oldukça güçlü bir mizahı içinde barındıran kara komediydi.

Artık yönünü bulmuştu usta yönetmen. İşte bu bakış, belki de Filistin işgalini en iyi anlatan filmi olan

”ın

ortaya çıkarmasına neden oldu. Gerçek bir tarihçi edası ile 1948 sonrası İsrailli Arapların yaşadığı sıkıntılara sembolik anlatımlar ile ince göndermeler yapar. Örneğin işgal altındaki topraklarda görevli Yahudi Rütbeli Asker, Filistinli belediye başkanına şöyle der:

Elia Suleiman sinemasının belki de en vurucu noktası mizahtır ve bu, filmlerinde güçlü bir şekilde hissedilir. Mizahının kaynağı varoluşsal bir problem olarak gördüğü İsrail'in Filistin'i işgali ve onun yarattığı trajedidir. Bu da trajedi ile inanılmaz bir denge içindedir. Elia gözlerinin önünde kaybolan Filistini en iyi şekilde hayallerinde yaşatır. Dolayısıyla sonuç kısmını yine ona bırakmak en doğrusu: