Ramazan Şemseddin Camii''nde bayram namazı az önce sona erdi. Cemaatin çoğu doğruca kapıya yöneldi.

Hisar girişine en yakın yerdeki bu mütevazı caminin imamı ise geride kalanlarla bayramlaşmak üzere yerini aldı.

Ekseriyeti hiç tanışmamış insanlardı; sıraya geçip

samimi bir biçimde bayramlaştılar.

Peki ya, hisarın boğum noktasındaki Alaaddin Camii?

Gelenleri yine hasretle bağrına basmış mıydı?

Orada da bayram namazı sona ermiş olmalıydı ya da bitmek üzereydi.

Ankara''nın ilk camisidir...

Caminin içinde bayramlaşma geleneği orada daha da coşkuludur.

Bayramın ruhu, Kale''mizde yaşar.

*

Bayramda erkenden Kale''nin kapısında beliriveren siluet “Yaz sıcağında bile üşüyen adam”dan başkası değildir.

İstisnasız her bayramda Kale''dedir.

Bu defa da oradaydı.

Tanımadığı insanlarla bayramı paylaşmak için…

Onun için -bayramlar Kale''de başlar, Kale''de yaşanır, Kale''de devam eder.

Tanpınar gibi konuşarak, Ankara Kalesi''nin “bütün ümitlerin toplandığı son sığınak olduğundan” bahsettiğinde on-on bir yıl kadar önceydi…

“Sabaha en yakın olan an, gecenin en karanlık noktasıdır” diye tembihleşmişti de…

Kimseleri inandıramamıştı.

Sadece kışları değil yazları da çok soğuktu, o vakitler…

Kalenin girişindeki tarihi ''saat kulesi'' bile çürümüştü.

Uzun süredir çalışmıyordu.

Kale''de vakit durmuştu, sanki…

*

Devran döndü; köprülerin altından çok sular aktı…

Kaleiçi''ne ve çevresine bir el değiverdi.

Kuledeki saat bile onarıldı.

Hisardaki metruk mekanlar bir bir elden geçiyor, yenileniyor…

Adeta uyanıyorlar.

Ankara Kalesi''nin çehresi değişiyor.

Peki ya, şu “üşüyen” adam?

-Kale''den mutlu ayrıldı.

Ama, aklı orada kaldı.

*

(Bütün okurlarımın Kurban Bayramı''nı tebrik ediyorum. Bayram sonrasında görüşmek üzere… Sevgiler)