Türkiye, herhangi bir ülke değil. Küresel sistemin, dolayısıyla Batı uygarlığının “demokrasi, insan hakları, hukukun üstünlüğü, özgürlükler” gibi ayartıcı sloganlarla dünya üzerinde kurduğu haksız, hukuksuz hegemonyanın geleceği, Türkiye’ye, Türkiye’nin alacağı şekle, izleyeceği stratejilere bağlı.

İlk bakışta abartılı bir iddia gibi gelebilir bu.

Ama ülkemizde, medeniyet coğrafyamızda ve dünya genelinde yaşananlara derin nefes alarak, bir tarih felsefesi okuması yaparak baktığımız zaman bu gözlemimin hiç de abartılı bir iddia olmadığı görülecektir.

Dünya tarihini bin yıldır iki aktör yapıyor esas itibariyle: Müslümanlar ve Batılılar.

Bu bin yıllık tarihin ilk yedi asrını Müslümanlar, Müslümanlardan da Selçuklu, Eyyûbî ve Osmanlı çocukları olarak biz şekillendirdik. Biz, yani Anadolu yarımadasını, insanlığın son adası yapacak kadar hakikatin diriltici, kucaklayıcı, bütün farklı kültürlerin, dinlerin ve medeniyetlerin önünü açıcı, herkese hayat hakkı tanıyan; bütün medeniyetlerden vahyin filtresinden geçirerek hem beslenmesini hem de temasa geçtiğimiz insanlık tarihinin belli başlı medeniyetlerini beslemesini bilen; yeryüzünde en az beş asır sulhü, selâmeti ve adaleti hâkim kılan; aşılamamış, anlaşılmamış, anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamış ilk ve son derinlikli, çaplı ve ufuk açıcı muazzam bir medeniyet tecrübesini biz geliştirdik, biz armağan ettik bütün insanlığa.

Bu bin yıllık dünya tarihinin yalnızca son üç asrını Avrupalılar / Batılılar şekillendiriyor…

Son üç asırda Batılılar bütün kıtaları ve denizleri sömürgeleştirdiler; temasa geçtikleri bütün medeniyetleri, dinleri ve kültürleri ya yok ettiler ya da tahrip ederek fosilleştirdiler.

Bizim en az beş asır barış yurduna dönüştürdüğümüz, dünya tarihinin yapıldığı üç kıtayı, tam anlamıyla cehenneme çevirdiler.

Batılılar, bütün dünyaya hâkim oldular ama farklı dinlerle, kültürlerle ve medeniyetlerle, sulh ve hukuk ekseninde nasıl bir arada yaşanabileceğinin formülünü geliştiremediler. Böyle bir formülü insanlık tarihinin en çaplı ve köklü medeniyet tecrübelerinden Çin medeniyeti de, Hint medeniyeti de, Rus ortodoks medeniyeti de, kökleri Batılı emperyalistler tarafından bütünüyle kurutulan ve tarihe gömülen “Latin Amerika” medeniyetleri de geliştiremediler.

Selçuklu’nun ve Eyyûbîlerin mayasını kardığı, Osmanlı’nın ruha dönüştürdüğü bin yıllık medeniyet tecrübemiz, iki asırdır, bedenen / bilfiil tarihten çekildi ama ruhen / bilkuvve varlığını, dinamizmini ve insanlığın önünü açacak evrensel iddialarını koruyor hâlâ.

Osmanlı medeniyet tecrübesi, sadece İslâm tarihinin değil, aynı zamanda, insanlık tarihinin de tarihte kemâl noktasını temsil eder.

Tarih felsefecisi Toynbee’nin “Osmanlı, insanlığın geleceğidir” tespitini yapmasının gerisinde Osmanlı’nın insanlık tarihinin tarihte kemâl noktasını temsil ettiği gerçeği yatar.

Osmanlı, başka hiç bir medeniyetin yapamadığı yeniden-keşfedildiğinde insanlığın önünü açacak üç kurucu ve koruyucu kavram geliştirdi ve bu üç kavramı bilfiil, muazzam bir şekilde hayata geçirdi: Dârü’l-İslâm / İslâm Yurdu, Dârü’s-Selâm / Barış Yurdu ve Dârü’l-İnsan / İnsanlık Yurdu.

Bu üç kurucu ve koruyucu kavram, yeniden keşfedilip hayata ve harekete geçirildiğinde, sulhe ve selâmete, adalete ve kardeşliğe dayalı bir medeniyeti yalnızca biz armağan edebiliriz insanlığa yeniden.

Batılılar, bunu çok iyi biliyorlar: O yüzden bizim üzerimize üzerimize geldiler tam üç asır, Osmanlı’yı durdurmak için.

Osmanlı durdurulduğu zaman, Batılılar, dünya üzerinde kurmaya çalıştıkları kontrol ve kolonizasyonun önündeki yegâne engelin kaldırılmış olacağını çok iyi biliyorlardı.

Nitekim sonunda Osmanlı durduruldu.

Medeniyet iddialarını inkâr ederek kültürel ve varoluşsal intiharın eşiğine sürüklenen laik Cumhuriyet kuruldu: Türkiye’nin ruh kökleri kurutuldu, sadece bedeni canlı tutuldu.

Tarihi, yalnızca Batılılar yapıyor, Türkiye, tarih değil tarihten tatil yapıyor, intiharının kuyusunu kazıyordu.

Yüzyıllık medeniyet değiştirme sürecinde Türkiye yok olmanın eşiğine sürüklendi, yönünü ve yörüngesini kaybetti: Tarihi yapan, tarihi sürükleyen bir aktörden, Batılıların yaptığı tarihin önünde sürüklenen bir figürana dönüştü.

Ama bu toplum teslim bayrağı çekmedi: Direndi.

Derûnî bir sükûnet sergiledi; ama, bu arada, toplumun önündeki engelleri birer birer kaldırmasını bildi: Menderes, Özal, Erbakan ve Erdoğan’la “yarma harekâtları” gerçekleştirdi.

Sonunda, gelinen noktada, ekonomisini büyüttü, stratejik hedeflerini ilk kez medeniyet coğrafyasına genişletti ve bütün mazlum dünyanın umudu hâline geldi: Son Kale olarak tarihî bir misyon üstlendi.

İşte ne olduysa bütün bunlardan sonra oldu: Yüzyıl önce her şeyini kaybeden, ruhköklerini yitiren, her alanda metamorfoz yiyen ve yok olmanın eşiğine sürüklenen Türkiye, yüzyılın sonunda umut ve Son Kale olarak görüldü.

Dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve Batılıların kâbusu oldu.

Batılılar, Türkiye’nin gelişini gördüler ve Osmanlı’yı hangi gerekçelerle durdurdularsa, Türkiye’yi de aynı gerekçelerle kuşatmaya, içerden ve dışardan ateş çemberinin eşiğine sürüklemeye çalıştılar.

Bütün askerî darbeler, medeniyet iddialarını kuşanacak bir Türkiye’nin durdurulması için Batılıların desteğiyle gerçekleştirildi. Türkiye, darbe üstüne darbe yedi ama aslâ pes etmedi.

28 Şubat’ta ve 15 Temmuz’da Türkiye’nin İslâmî omurgası çökertilmeye çalışıldı. 28 Şubat saldırısı, geri tepti.

Ardından 15 Temmuz’da bu kez İslâm’ı protestanlaştırarak dönüştürecek, fosilleştirecek, hayattan uzaklaştıracak ve küresel sisteme hizmet edecek “paralel din” icat etme ve böylece “İslâm’a Karşı İslâm Savaşı” stratejiyle İslâm’ın içerden çökertilmesi projesi devreye girdirildi.

28 Şubat saldırısı, “irtica” maskesini kullanarak İslâmî omurgaya büyük darbe vurdu.

15 Temmuz saldırısı ise daha sinsi ve son derece tehlikeli bir yol izledi, bir “cemaat” kiralandı ve ülkenin darbe ile işgal edilmesinde kullanıldı. Şunu ispat etmek istiyorlardı: Bütün cemaatler, FETÖ gibidir, devleti ele geçirir ve ülkeyi felâketin eşiğine sürükler!

Sonuçta, devleti İslâm’dan nihâi olarak arındıracak büyük bir darbe vurulmak istendi, cemaatler maskesi ile bütün cemaatler hedef tahtası hâline getirildi.

15 Temmuz saldırısı, Türkiye’nin medeniyet iddialarıyla kuşanarak yeniden medeniyet kurucu bir role soyunmasını önlemeyi amaçlıyor.

15 Temmuz saldırısı, bizim bin yıl İslâm dünyasını birleştiren, dimdik ayakta tutan Selçuklu’nun mayasını kardığı, Osmanlı’nın ruha dönüştürerek dünya tarihini yaptığı Ehl-i Sünnet omurgayı çökertmeyi amaçlıyor.

İngilizler, akîde, fikir ve siyaset sütunlarından oluşan Ehl-i Sünnet omurga’ya dayalı olarak kurduğumuz medeniyet tasavvuru ve tatbikatını topyekûn tarihten silmek için Şark Meselesi olarak adlandırılan bir stratejiyi uyguluyorlar İslâm dünyasında adım adım.

Şark Meselesi’nin iki ayağı var.

Birincisi, tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ı tarihten uzaklaştırmak. Hindistan’ı parçalayarak, Osmanlı’yı durdurarak, İslâm dünyasında onlarca yapay devlet icat ederek bu hedeflerine ulaştılar.

Şark Meselesi’nin ikinci ayağının hedefi ise, Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmak, hormonlu Müslümanlar icat etmek.

İngilizler, bunu iki paralel din icat ederek hayata geçiriyorlar iki asırdır adım adım…

İki asır içinde iki paralel din icat ettiler İngilizler: Birincisi, Vehhâbilik icat edildi, tam anlamıyla “selefsizlik” / köksüzlük demek olan neo-selefîlik üzerinden hâricî mantığı üretildi ve bu hâricî mantığı İslâm dünyasının omurgası hâline getirildi.

İkinci paralel din, İngilizler tarafından Hindistan’da icat edilen İslâm’ı protestanlaştırarak içini boşaltacak, ruhunu yok edecek Kadiyânîlikten FETÖ’ye kadar önleri alabildiğine açılan hareketler…

15 Temmuz saldırısı, paralel devlet saldırısı değildir, paralel din saldırısıdır. Hedefi, Ehl-i Sünnet omurgayı çökertmektir.

Ehl-i Sünnet’in omurga katına yükseltilmesi ve orada aşılamamış bir medeniyet tecrübesi ve dünya düzeni geliştirilmesi başarısı bizim eserimizdir. O yüzden küresel sistem 15 Temmuz saldırısıyla bizim bin yıldır kurduğumuz düzeni yıkıyorlar, ölümü / hâricîleri gösterip sıtmaya / protestanlaştırılmış sahte dine mahkûm ederek İslâm’ı dize getirmek ve dönüştürmek istiyorlar.

İşte 15 Temmuz destanı, böylesine zorlu, yorucu ama bizim önümüzü de, medeniyet coğrafyamızın önünü de, insanlığın önünü de açacak kapsamlı bir direnişin ve yeniden dirilişin adı ve miladıdır.

İyi hazırlanmalı, geleceğimizi emin bir şekilde inşa edecek öncü çaplı kuşakları iyi hazırlamalıyız. Vesselam.