İstikrar Ecevit'in mi tekelinde?

 
Türkiye'de istikrarı tek bir adamın saltanatını devam ettirmesine bağlayanlar, her şeyden önce istikrarın önünü tıkamaktadırlar.

Doğu despotizmi dedikleri şey bu olsa gerek. Başbakan Ecevit'in, Çarşamba günkü anayasa oylamasından sonra kaskatı kesilmiş olan dudaklarından dökülen tehditkar sözlere bir bakın. Allayıp pulladıkları, uğruna darbeler yaptıkları demokratik bir seçim sonrası ortaya çıkan iradeyi, istikrarı bozma tehlikesiyle yargılayıp, ikinci tur için milletvekillerinin vicdanları üzerine baskı kurmayı hedefleyen bu kişi, partisine "demokratik" sıfatını layık görmüş olan birisi üstelik.

Yeni bir şey değil Ecevit'in bu despotizm taktiği. Seçmenleri, fitneyle ve istikrarın bozulmasıyla tehdit etme geleneği, dünya üzerinde siyasi iktidar denen heyula kuruldu kurulalı uygulanıyor. İnsanların karşısına, belli politikalara tabi olmadıkları zaman rahatlarının bozulacağı alternatifiyle çıkmak ezelden beri kullanılagelmiş.

Ecevit'in tehditkâr tavrının, zamanında Hz. Ali'yi bertaraf ederek hilafeti ele geçiren Muaviye bin Sufyan'ın Emevi saltanatını kurmak için izlediği taktikten fazlaca bir farkı yok. Bir rivayete göre, Hz. Hasan hilafetten Muaviye lehine feragat ederken, halifenin Muaviye'den sonra eskisi gibi şûra yöntemiyle seçilmesi şartını öne ürmüştü. Hz. Hasan'ın şartını kabul eden Muaviye, buna rağmen hayatının son demlerinde kendisinden sonra oğlu Yezid'i halife kılmak ve böylece siyasi iktidarın kendi neslinden gelecek olan torunlarında kalmasını temin etmek için sıkı bir politika takip etmeye başlamıştı. Ölümünden önceki yedi senede bu yönde bir kamuoyu oluşturmak gayesiyle, Müslümanlar'ın arasında fitnenin yeniden baş göstereceği ve binlerce Müslüman'ın kanı akarak kurulan istikrarın yeniden bozulacağı temasını devamlı işlemiş, kamuoyu oluşturmada bu tedhiş mekanizmasını büyük ölçüde kullanmıştı. Neticede Yezid veliaht olurken, Emeviler İslam tarihinde saltanat devrini açmış, ancak istikrar ve huzur garantisi kısa sürede yerini, iç savaşlara, ayaklanmalara ve kanlı infazlara bırakmıştı. Huzuru hak ve adalette aramak yerine, siyasi iktidarın devamında görenlere, Yezid'in saltanatı çok yerinde bir cevap teşkil ediyor.

Yarının sisli patikalarında bir çukura düşmek korkusu, birçoklarını bugünün dikenli yollarında yürümeye mahkûm etmiştir hep. Ancak istikrar adı altında statükoya razı olanları, yarının puslu kulvarları beklemiyor mu sanki? Bugünü yarına teşmil edenlerin temel hatası, statükonun yarını garanti edebileceği zannıdır. Tarihin sonu, devletin egemenliği, dinci ve komünist ütopyalar hep aynı hataya düşerler. İstikrarın kimsenin tekelinde olmadığını tarih defalarca göstermiştir bize. İstikrarı garanti edemeyenler, siyasi iktidarı garanti edebilecekleri statüko aşkıyla yanıp tutuşurlar.

Doğruyu kendi tekelinde sanan ve sadece tek bir çözüm yolu üretebilen bir mekanizma asla istikrar üretemez. Böyle bir mekanizma olsa olsa, alternatif üreten düşünce ve iradeleri susturmayı hedefleyebilir ancak. Türkiye'de istikrarı tek bir adamın saltanatını devam ettirmesine bağlayanlar, her şeyden önce istikrarın önünü tıkamaktadırlar.

Partilerine demokratik sıfatını yakıştıranlarla, demokrasi karşısındaki en büyük tehdit olarak gördükleri irticayı yıkmak iuçin anti-demokratik darbelere sulananlar ne yazık ki aynı kişiler bu ülkede.

İktidar Süleyman'ın, istikrar Yezid'in tekelinde kalmamış.

Ecevit, hiç tarih okumuyor mu ne?