Ekranların mutlu bir azınlığın görüntülerine hapsolduğu günümüzde, Türkiye'ye ayna tutmasıyla dikkat çeken programlar, yoksul insanların yaşadığı sıkıntıları tüm çıplaklığıyla ekrana getiriyor.

Bir ramazan ayında elinde yardım poşetleriyle, sahile vurmuş binlerce deniz yıldızını, onlara hayat veren suyla yeniden buluşturmak için yola çıkan Uğur Aslan, fenerin ışığını her geçen gün biraz daha canlandırarak, yoksullara umut ışığı oldu. Deniz Feneri'nin ilgi görmesiyle birlikte diğer TV'lerde benzer programlar yayınlanmaya başlandı, ancak ne yazık, bunlar fazla uzun soluklu olamadı.

Milyonlarca figüranın hikayesi

Deniz Feneri'nin yayınlandığı Kanal 7'de yine, Türkiye'nin fotoğrafını çeken, sosyal dokusunu deşifre eden bir başka program geldi ekrana: Mustafa Yürekli'nin hazırlayıp sunduğu Yitik Şehrin Figüranları. İşsiz ve yoksulların hayat mücadelelerini ekrana getiren belgesel program, günlük hayatın karmaşası içerisinde, dert edilmeyen kesimlerin dramlarını ustalıklı bir anlatımla sundu.

Türkiye'ye ayna tutan bir başka program da atv'de ekrana gelen Yaşamın Kıyısında... Mahmut Övür'ün hazırlayıp Murat Ongun'un sunduğu program, sokaktaki insanın hayatını TV haberciliği ölçüleri içinde ekrana taşıyor. 5 çocuğuyla bir hastahane bahçesinde kalan bir kadın, işsizlik ve evsizlikten sokaklarda geceleyen bir aile... Eline 1 milyon geçtiğinde hiç düşünmeden 'kendim ve kardeşlerim için ekmek alırım, çikolata benim neyime' diyebilen 8 yaşındaki bir çocuk...

Sömürü mü, değil mi?

Son olarak STV yeni yayın döneminde Perihan Savaş'ın sunduğu Kimse Yok Mu adlı bir yardım programını getiriyor ekrana. Bu tarz programlar duygu sömürüsü yapıldığı geçekçesiyle zaman zaman eleştiriler alıyor. Ancak böyle bile olsa, ekranları istila eden, izleyenlere hiç bir şey vermediği gibi, onlardan çok şeyler koparan içi boş televoleler ve yarışmaların yerine gerçek Türkiye'nin durumunu ortaya koyan bu tarz yapımların çoğalması daha hayırlı olmaz mı? Sadece bir ailenin içinde bulunduğu çaresizlikten çekilip alınmasına, sokaktaki bir çocuğun okula gidebilmesine vesile olabiliyorlarsa –ki onlarca, yüzlerce ailenin ve çocuğun kurtuluşuna vesile oluyorlar– değmez mi? Uğur Aslan'ın dediği gibi denize bir yıldız dahi atabiliyorlarsa bu önemli değil mi?