İmam-hatip liseleri üzerine dün yazdığımız yazının bir yerinde şöyle demiştik: "Eğer bir sorun varsa, herhangi bir düzenleme yapmak gerekiyorsa –ki bugünün koşulları içinde imam-hatip liselerinin diğer liselerden farklı bir işlev taşımadığı düşünenlerdeniz–, bu üniversite düzeyinde değil, orta eğitim meslek okulları üzerine olmalıdır."

Ancak önce şunu bilmek gerekiyor:

Bu ülkeye imam-hatip liseleri gökten düşmedi. Bir zorunluluğun sonucu olarak kuruldu ve bir siyasetin, üstelik laiklik siyasetinin aracı olarak geliştirildi. Bu okullar bir süredir eski kullanıcıları tarafından işe yaramadığı gerekçesiyle imha edilmek isteniyor; çapı o denli büyük ki imha da edilemiyor, ama içindeki çocuklar cezalandırılıyor.

Okulların ve çocukların bir getto içinde kalmaları isteniyor ve bu yolla çağdaş seküler zihniyete yapılabilecek en büyük kötülük yapılıyor. Eğer din siyasileştirilebilirse, dinin siyasileştirilmesi için en tehlikeli adımlar atılıyor. İnsanların hakları dini kimliklerinden dolayı kısıtlanarak, bu kimliği siyasi bir kimliğe dönüştürmeleri için zemin hazırlanıyor. İmam-hatip okullarının öyküsünün temel kilometre taşlarına birlikte bakalım…

Cumhuriyetin ilk yıllarında Tevhîd-i Tedrîsât Kanunu'nun etkisiyle din öğretimi yapılan kurumlarda hızlı bir azalma olmuştu.

Süleymaniye Medresesi'nin yerini İstanbul Dârü'l-fünûn'unun İlahiyat Fakültesi almış, ancak bu fakülte 1933'teki üniversite reformu sırasında eğitim işlevi olmayan İslam Araştırmaları Enstitüsü'ne çevrilmişti.

Orta eğitimde de benzer bir süreç yaşandı.

1924'te İstanbul ve başka 28 yerde açılmış ve 2258 öğrencisi olan imam-hatip okullarının öğrenci sayısı 1932'de 10'a, okulların sayısı da ikiye düşecekti.

Din adamı ve din eğitimi ihtiyacını yok sayan bu uygulama yıllarca sürdü. Alatürka laiklik anlayışında yok sayma faslını düzenli olarak geliştirmek ve kontrol altına almak faslı izlemiştir. Bir süre sonra yine öyle oldu. 1948 yılında, 18 yıl aradan sonra 10 il merkezinde mevcut din adamlarına eğitim vermek amacıyla, daha doğrusu bu din adamlarına kültür vermek ve onları mevcut laiklik anlayışıyla eğitmek üzere CHP yönetiminde ilk imam-hatip kursları açıldı.

Bu uygulama iki yıl sürecek, 1951 yılında ise imam-hatip okulları açılacaktır…

Bu okullar din teşkilatının, Diyanet İşleri Başkanlığı'nın geliştirilmesi ve etkinliğinin pekiştirilmesi için kurulmuş ve 20 yıllık bir boşluğun sonuçları olarak karşımıza çıkmıştı…

Liselerin gelişmeleri de bu istikamette oldu.

Okul sayısı çok artamadı. 1951'den 1971'e, yirmi yılda 7'den 72'ye çıktı…

Asıl patlama ve değişim, dini tam kontrol altına alma anlayışını benimseyen 12 Eylül rejimiyle 1980'lerde yaşanacaktır.

Nitekim 1977-1978 öğretim yılında bu liselere 9150 yeni öğrenci alınırken, 1981'de bu rakam okul sayısının artırılmasına bağlı olarak 19429'a çıktı ve sürekli arttı, 1990'ların ortalarında 50.000'lere ulaştı. Okullardaki toplam öğrenci sayısı da 1980 sonrası 25.000'den bir anda 50.000'li rakamlara fırladı ve 1990'larda hızla arttı.

Elbette İslami duyarlılığa endeksli sosyal ve siyasi eğilimlerin geliştiği, ahlak merkezli bir kutuplaşmanın yaşandığı 1990'larda bu liseler farklı bir sosyalleştirme işlevine sahip oldular ve bir kesimin tercih ettikleri yaşam biçimi merkezleri görüntüsünü aldılar…

Bugün bu yönleriyle sıradan liseler haline büründüler.

Ve bu işte sıradan liselerde okuyan öğrenciler ve aileleri yaptıkları tercih ve kimlikleri nedeniyle cezalandırılıyorlarlar.

Bir sistem kendi eliyle yarattığı bir cihazı, kendisine düşman ilan edip, ortada bırakamaz ve bu tür bir cezalandırmaya gidemez.

Çözüm açıktır:

Mevcut öğrencilere eşit yüksek eğitim hakları teslim edilmeli, ardından orta eğitim reformuyla okul sayısı azaltılmalıdır.

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu