Güneşli bir pazar günü. Son cemrenin toprağa düştüğü belli. On altıncı yüzyıldan kalma bir camide öğle namazını kılıp çıkmışım.

Ağır ağır yürüyorum.

Birinin seslendiğini duyuyorum.

Dönüp bakınca konuşanın bir meczup olduğunu göryorum.

Tanımadığım bir meczup.

Baktığımı görünce yeniden sesleniyor.

Para istiyor.

Dönmeyi, yanına varmayı, ona para vermeyi beceremiyorum.

Ağır ağır yoluma devam ediyorum.

Bir delikanlı dükkânının önüne taburesini atmış oturuyor.

Bugün pazar ama belli ki müşteri çıkabileceğini umuyor.

Yanına yaklaşırken bir şeyler söylediğini fark ediyorum. Fakat sözlerine kulak vermek içimden gelmiyor.

Yanından geçerken belki de aynı cümleyi tekrarlıyor:

"Amca, n'olacak bu memleketin hâli?"

Bana "amca" deyişine Nurullah Ataç gibi tepki gösterecek değilim.

Artık yaşlandığımı hatırlatan bu ve benzeri ünlemlerden eskisi kadar rahatsızlık da duymuyorum.

Duruyorum.

Dönüyorum.

Delikanlının tam önüne varıyorum.

Şunu söylüyorum: "Sen iyi olduğun gün, memleketin hâli de iyi olacak!" Delikanlı, "Bizim hâlimiz hiç iyi değil." gibi bir şeyler söylüyor.

Sorumluluğu doğrudan kendisine yıkmış olmamı belki yanlış anlayabilir kaygısıyla "Ben iyi olduğum gün, memleketin hâli de iyi olacak, sen iyi olacaksın." diyorum.

Öyle yüzüme bakıyor.

"Tamam mı?" diyorum.

Cevap verip vermediğine pek de dikkat etmeden yoluma devam ediyorum.

Biliyorum, iş bu kadar basit değil.

Biliyorum, onun sorumlu davranması, benim sorumlu yaşamam, herkesin –özellikle de yetkililerin- sorumlu davranmalarının güvencesi değildir.

Yine de, aradığımız iyiliği kendimizden başlatmamız en doğru tutum olsa gerek.

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu