Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Nar-ı Beyza
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Rasim ÖZDENÖREN rozdenoren@yenisafak.com.tr

28 Şubat sürecinde, bir ara, ben de eski TCK'nın 159. maddesinden yargılandım. TBMM'ye hakaret ettiğim iddia ediliyordu. Yeni Şafak'ta o tarihlerde kaleme aldığımız bir yazı söz konusuydu. Yazının başlığı "Kâbus" idi. Şimdi aradan yıllar geçtikten sonra, üstelik beraat da etmişken, gerçeği saklamakta benim için ne bir fayda var, ne zarar. Yazıda, savunmamda da söylediğim gibi ne TBMM'nin adı geçiyor, ne bir telmihte veya imada bulunuluyor, ne TBMM'ye hakaret etme niyeti taşınıyordu. Yazıda hiçbir özel isim geçmediği gibi, hiçbir resmî makama en küçük bir sataşma dahi söz konusu değildi. Soyut bir yazı idi. Eski TCK'da 159. maddeden dava açılabilmesi için Adalet Bakanlığı'nın izni gerekiyordu. Ben, hakkımda dava açılacağını öğrendiğimde Bakanlığın söz konusu izni verip vermediğini öğrenmek istedim. Dosyamın havale edildiği raportörü buldum. Bakanlık, mahkemeye dava açılması hususundaki iznini göndermiş. Bu vesile ile o münasebetle tanıştığımız bakanlık ilgilileri ile söz konusu izinin mahiyeti üzerinde görüş teatisinde bulunduk. Ben, aslında, Bakanlığın hangi gerekçeyle bu izni verdiğini öğrenmek istemiştim. O zamanki ilgililer bana, bu tür davalarda, Bakanlığın izni otomatik olarak verdiğini bildirdiler. Bense, bu iznin otomatik olarak verilmemesi gerektiği görüşündeydim. Aslında, 159. maddeye Bakanlıktan izin alınma prosedürü sonradan konulmuştu. Maddenin ilk halinde Bakanlıktan izin alınması zorunluluğu yoktu. Dolayısıyla kanun koyucunun dava açılmasını izne bağlamasının gerekçesini anlamak gerekiyordu.

Benim görüşüme göre, kanun koyucu, artık bu maddeden dava açılmasını prensip olarak istemiyordu. Ancak belirli mercileri (TBMM, hükümet, ordu, emniyet teşkilatı...) hakarete veya tezyife maruz bırakmak da istemiyordu. Bu yüzden Adalet Bakanlığı'na bu davaların açılması hususunda izin verme görevini yüklemek suretiyle, bu davaların açılmasını sınırlandırma amacını güdüyordu. Oysa o günkü Bakanlık ilgilileri kanun koyucunun maksadını layıkıyla değerlendiremediklerinden, 159'dan dava açmak isteyen mahkemelere istenen izin otomatik olarak veriliyordu. Kanun koyucu, bana göre, Adalet Bakanlığı'nın konuyu siyasî açıdan değerlendirip karar vermesini istiyordu. Bu görüşümü ilgililere bildirdiğimde bana itiraz ederek: "Hayır, biz, siyasî olarak değil, hukukî açıdan ele alıyoruz" dediler. Aslında, Bakanlık ilgilileri ile bu konuda da uzlaşma sağlayamadık. Benim "siyasî" nitelememi, onlar çok farklı bir alana atıfta bulunarak anlamak istediler. Ben, Bakanlığın idarî bir kuruluş olmakla birlikte bu konuda, siyasal mülahazaları göz önünde bulundurmak suretiyle karar oluşturması gerektiğini (mesela her izin talebine olumlu cevap vermenin uygun olmayacağını), ancak siyasî nitelikli de olsa kararın hukuken temellendirilmesi keyfiyetinin farklı bir bağlamda yeri olduğunu anlatmaya çalıştımsa da, başarılı olamadım. Konu esasen şahsımla ilgili olmaktan çıkmıştı, çünkü izin verilmek suretiyle olayın şahsımla ilgisi zaten kopartılmıştı.

Mahkemede beraat ettik. Ancak beraatım benim savunmam yönünde gerçekleştirilmedi. Ben, yazıda hakaret ve tezyif unsurlarının bulunmadığını ileri sürüyordum. Mahkeme ise, beraatımı, yazının eleştiri olduğu gerekçesine dayandırmıştı. Oysa o yazıda eleştiri de yoktu, hakaret de... Halen uygulanmakta olan yeni TCK'nın, 301. maddesi eski 159'a tekabül ediyor ve bu maddenin son bendi: "Eleştiri amacıyla yapılan düşünce açıklamaları suç oluşturmaz" hükmünü getiriyor. Bu hükmün de, yargıca, konunun tartışma götürür olduğu hallerde sanığın lehinde bir tutum benimsemesinin yolunu açtığını düşünüyorum. Eski kanunda bu hüküm yer almış olmamakla birlikte, insaflı yargıçlar, gene de yazıyı hakaret kapsamında değil, eleştiri istikametinde yorumlayabiliyorlardı.

Aslında, en doğrusu hakaret konusunu ceza hükmüne bağlamaktan vazgeçmektir. Konu, medeni hukuk çerçevesi içinde ele alınıp o çerçevede çözümlenmelidir.

Geri dön

Yazdır

Yukarı