Çankaya’nın boşalmasına daha iki yıl var; buna rağmen gündem şimdiden cumhurbaşkanlığı seçimine kilitlenmiş durumda. Eski Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’in usta manevralarıyla konu ‘türban’ ile de irtibatlandı. CHP lideri Deniz Baykal da aynı çizgiyi izlemekten geri durmuyor. Sanki gündemde başörtülü birinin adaylığı söz konusuymuş gibi, “Türbanlı bir cumhurbaşkanı ‘devlete türban giydirmek’tir, devlete türban giydirilirse ülkede artık başı açık dolaşmak mümkün olmaz” diyen Baykal’a göre, önce eşi türbanlı biri cumhurbaşkanı olacak, sonra da doğrudan başörtülü biri...

Ne garip bir tartışma.

Garip olduğu kadar da endişe verici. Üniversitelerde bir grup gençkızın eğitim özgürlüğünün engellenmesi, en başlarda, böylesine garip görünen bir tartışma zamana yayılarak gerçekleştirilmişti. Şimdi de, cumhurbaşkanlığı konusu, ‘türban’ ekseninde tartışmaya sokularak, muhtemelen, ilk bakışta akla gelmeyen bir sonuç alınması için zemin hazırlanıyor.

Cumhurbaşkanlığı seçimi, Türkiye’de, her zaman gereğinden fazla ilgi çekmiştir. Sonuçta, anayasal sistem içerisinde daha çok temsilî bir görev yeridir cumhurbaşkanlığı; bu özelliğiyle de politikacılar açısından özenilecek bir makam olarak görülmemesi beklenir. Nitekim, Bayar, Özal ve Demirel dışarıda bırakılacak olursa, 10 cumhurbaşkanından yedisi ‘politikacı’ kimliği ağır basmayan birer kişiliğe sahipti; çoğu da olağanüstü şartların sonucunda bulunan ‘uzlaşı’ formülleri ile o makama seçildiler. Zorla dayatılan ‘uzlaşı’ formüllerinden sonuç alınanlar olduğu gibi, Meclis direndiği için akamete uğrayanlar da çıktı.

Şimdi yaşananları da bu son tespite bağlamak gerekiyor: Bizde cumhurbaşkanını Meclis seçtiği için milletvekillerinin benimsemeyeceği bir ismi dayatmak mümkün değil; şimdiden başlatılan kampanya Meclis’in iradesini test etmeyi ve imkân varsa o iradeyi yumuşatmayı amaçlıyor.

Bugünün Meclis tablosuyla Ak Parti’nin istemeyeceği birini Çankaya’ya göndermek imkânsız. Bu gerçek gözetilerek bulunan formülü de CHP lideri Baykal dillendirdi: Cumhurbaşkanını erken bir seçim sonucu oluşacak yeni Meclis’e seçtirmek... Bu formülün hangi mahfillerde kotarıldığını anlamamıza yarayan gerekçeyi temsilî özellikleri de bulunan bir kalemin sütununda okuduk: Yüzde 34.28 oy oranı ile seçimi kazanan bir parti cumhurbaşkanı seçemezmiş... Ak Parti’yi iktidara taşıyan seçimde oy kullanmayanların hepsinin ‘AKP muhalifi’ sayıldığı bu hesaba göre, cumhurbaşkanı, seçmenin yalnızca yüzde 25’i tarafından seçilmiş olacakmış...

Aynı hesaba göre, seçmenin yarıya yakınının oy kullandığı ABD’de, oy kullananların yarısından biraz fazlasının oyunu alan George W. Bush’a başkanlığın teslim edilmemesi gerekirdi. Hadi orası Amerika, Süleyman Demirel yüzde 27 oy almış bir partinin lideri olduğu halde 1993 yılında yapılan seçimde cumhurbaşkanı seçilmemiş miydi? Yoksa onu da seçilmemiş mi kabul edeceğiz?

İki yıl sonra Çankaya’ya kimin çıkacağını Meclis-dışı güçlerin belirlemesi bugünün şartlarında hayli zor. Ak Parti içerisinden birinin veya Ak Partililerin belirleyeceği bir kişinin cumhurbaşkanı olmasını istemeyen odaklar, bunu, ancak sistemi zorlayarak, ortalığı karıştırıp kaosa yol açarak sağlayabilirler. Geçmişte bu yollar denenmişti. Ancak bunun ülkeye mâliyetini de herkesin hesap etmesi gerekiyor.

Süleyman Demirel yaşının ileriliğine ve sağlık sorunlarına rağmen, Elbe Adası’ndan dönen Napoleon Bonaparte gibi, “Kurtar bizi baba” çığlıklarıyla yeniden fırsat kapısının kendi önünde açılmasını bekliyor. Bu işleri kotaran mahfiller de hesaplarını onun üzerine kurmuş görünüyorlar.

Bu hükümetin en büyük aczi başkalarının gündemine kendini kaptırması; âcilen gündem değişimine ihtiyaç duyulduğunda bile başkalarının açtığı tartışmalara meze olmaktan geri duramıyor Ak Parti... Aksi halde, iki yıl sonrasının gündemi bugünden tartışılır mıydı?

FEHMİ KORU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan