Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Kürşat BUMİN kbumin@yenisafak.com.tr

Türkiye'nin, ceza yasalarında, vatandaşlarının ağzından çıkan bazı "uygunsuz" lafların üzerine "gerektiğinde" hemen o saat atlamaya hazır maddeler barındıran bir ülke olduğu konusunda mutabıkız herhalde... Yıllarca sağcı-solcu-İslamcı-Kürt ayrımı yapmadan yazar çizerlerinin gerçekten "burnundan getirmiş" bir sistemimiz yok mu?

Alın size bu çerçevede küçük bir soru: "Pankart açmak" gibi düşünce ifade etme özgürlüğünün bir biçimi olduğu muhakkak olan bir eylem yüzünden "terörle mücadele" kapsamına alınıp bilmem hangi "tip" cezaevinde unutulan kaç genç vardır acaba bugün itibariyle?

Gazetelerimizin "ifade örgürlüğü" söz konusu olduğunda sergiledikleri kayıtsız hatta laubali tavırlarını, canlarını biraz sıkan düşünceler karşısında nasıl celallendiklerini hatırlayın... (Üstelik "28 Şubat" yıldönümünün yaklaştığı şu günlerde!) Tamam, "AB yolu" filan derken son birkaç yılda kendilerine bir miktar çekidüzen verdiklerini inkâr edecek değilim; ama öncesi o kadar ağır "günahlar"la dolu ki, orta halli bir arınma için bile daha en az bir on yıl gerekir...

Hadi gelin, bu çerçevede duyanı şaşkına çeviren eski bir hikayeyi aranızda belki bilmeyen vardır diyerek size de hatırlatayım: CHP yönetiminin (!) 13 yıl hapishanede tuttuğu Nazım Hikmet, dışarıda da can derdine düşüp yurtdışına kaçınca Cumhuriyet gazetesi haberinin yanına şairin bir de fotoğrafını iliştirir. Ama şu resimaltını unutmadan: "Millet suratına tükürebilsin diye fotoğrafını yayınlıyoruz."(!)

Yani diyeceğim şu ki, kendisini "modern faşist" olarak niteleyen David Irving'in Yahudi soykırımını yazı ve konferanslarında açıkça inkâr etmesinden dolayı üç yıl hapis cezasına mahkûm edilmesinden hareketle "Batı"ya ifade özgürlüğü dersleri verebilmek için Türkiye'nin bu alandaki müktesebatı yeterli değildir. Tamam, "ifade özgürlüğü" kapsamında Batı'da başgösteren kimi kışkırtıcı-saygısız davranışlar karşısında tepkisiz kalmayalım; ama iş doğrudan "ifade özgürlüğü" tartışmasına gelince, unutmayalım ki bu iş başta "Türk basını" olmak üzere boyumuzu çok aşar.

Turgut Tarhanlı'nın Irving davasını gözden geçirdiği yazısı önemli bir tespit içeriyor. Tarhanlı bu revizyonist-inkârcı tarihçi için çıkan kararı irdelerken "inkâr"ın bugün hayatta olan eski toplama kampı mağdurlarında doğurduğu "elem ve ıstırap"ın yanı sıra "o unutulmak istenen geçmişin, hem de tam da o uğursuzluğuyla kendini yeniden hissettirmesi"ne de dikkat çekiyor. Hasan Cemal'in (Milliyet) yazısında da benzer vurgulara rastladım.

Tarhanlı'nın (ve Cemal'in) yazısına ilişkin bu tespitleri Oktay Ekşi'nin (Hürriyet) konuya ilişkin yazısı hakkında yapabilmek imkansız.

Ekşi'ni yazısı daha başlığından itibaren okuru "gülümseten" cinsten: "Hani ifade özgürlüğü?" Ne güzel, başyazar Avrupalıları "ifade özgürlüğü" sınavından geçiriyor! Ve tabii (asıl amaç bu çünkü!) Irving davasından çıkarılan şu sonuç: "Bir fikir suçlusu saymalarına rağmen 67 yaşındaki David Irving'in ellerine bir de kelepçe vuranların yaptıklarını, 'Avrupalıların yediği her nane güzeldir' anlayışıyla değerlendiren entellektüellerimizin nasıl izah ettiklerini bir görsek çok sevineceğiz."

Ne kadar yanlış bir hesap bu böyle... Bir "fikir suçlusu" olarak Irving'i siper alarak içeride ifade özgürlüğü mücadelesi verenlerle hesaplaşmaya kalkmak!

Irving'e dair de bir kaç söz: Kendisini "modern faşist" olarak niteleyen bu tarihçi inançlı bir nazidir. Herkesten önce Avrupa'da yaşayan göçmenleri hedef alan aşırı sağ grupların, neonazilerin toplantılarının aranılan bir hatibidir. "Geçmiş"te yaşanmış bir soykırımı inkâr etmekle yetinmemekte, Avrupa'da bugün de barışı tehdit eden bir "teori ve pratik"e var gücüyle destek vermektedir. Dolayısıyla, Avrupa'nın daha elli yıl önce milyonlarca insanının ölümüne neden olmuş bir ideolojinin taze ideoloğuna "fikir adamı" muamelesi yapmamasında şaşılacak bir yan yoktur. Bu davada (Avusturyalı bir sosyoloğun dediği gibi) "Irving aptalın teki. Aptallarla uğraşmanın en iyi yolu onları umursamamaktır" denerek farklı bir yol seçilmesi de mümkündü. Ama karar böyle çıktığı için oturup ağıt yakacak halimiz de yok doğrusu...

Geri dön

Yazdır

Yukarı