Problem nerede?

Kurucu-kurtarıcı lider sendromunu sadece biz yaşamıyoruz. Birçok ülke aynı süreçten geçti veya geçiyor. Ülkelerin kurtarıcı, siyasi partilerin kurucu liderleri bu ülkeleri veya siyasi partileri öyle sahipleniyorlar ki adeta onu kendi mülkleri gibi görüyorlar. Ülkeyi diledikleri gibi yönetiyor, gerek gördükleri düzenlemeleri, reformları istedikleri gibi yapıyorlar. Tabii bunun sonucu ortaya demokratik bir yönetim çıkmıyor; adına ne derseniz deyin bir tek adam yönetimi çıkıyor. Siyaset bilimciler bu tür ülkelerde demokrasinin yerleşmesinin çok zor olduğunu söylüyorlar.

Türkiye gibi siyasi partilerin ikide bir kapatıldığı ülkelerde kurucu lider olgusu daha kuvvetle yaşanıyor. Adeta bu partilerle lider arasındaki ilişki partiler hukukuna göre değil de mülkiyet hukukuna göre şekilleniyor. Bir sayın liderin kendi kulvarında kurulan yeni bir parti için sarfettiği "Tapulu arazime gecekondu kurdurtmam" sözü tam da bu gerçeği ifade ediyor. Bu yüzden yönetici ekibin, programının yenilenememesi sebebiyle partinin küçülme sürecine girmesi kurucu liderleri hiç rahatsız etmiyor. Partinin küçülse de onlarda kalmasıdır önemli olan. İyi idare edemiyorum diye malvarlığını başkasına bağışlayan var mı?

Siyasi partilerin yanısıra benzer bir olgu idealist olma iddiasındaki çeşitli grup ve cemaatlarda da vardır. Bir çoğu "Davamıza hizmet edilsin ama bizim öncülüğümüzde edilsin" diye düşünür. Bu bazan "En iyi hizmeti biz yaparız" anlayışından kaynaklanır, çoğu kere de insanın kendisine dahi itiraf etmese "ön planda biz olalım" nefsaniyetinden. Bu sebeple yakın görüş sahipleri arasında hiç olmaması gereken rekabetler, düşmanlıklar ortaya çıkar.

Fazilet Partisi'nde yaşananları bu açıdan değerlendirebilirsiniz. Gerçekten de bu hareketin 60'lı yılların sonlarında ortaya çıkmasında Sayın Erbakan'ın ve yakın mesai arkadaşlarının önemli rolü var; bugün bu harekete sahiplenme duygusu verecek kadar önemli. Ancak bu hareketi bugünlere taşıyan isimsiz kimseler varlığı da unutulmamalı. Sırf bu hareketin temsil ettiği dünya görüşünün hayata geçmesi için geceyi gündüze katan, kendilerine zor yeten aşlarından küçümsenemeyecek bir parçayı bu yola ayıran kimselerin varlığı. Bu insanlar ki bu fedakarlıkları karşılığında hiçbir ödül de almadılar. Ve bu hareket bugün gücünü belli ölçüde koruyorsa bunu da insanlara borçlu. Bence bu hareketin kurucu lider sendromundan kurtulması bu fedakar insanların varlığı sebebiyle gereklidir.

Meselenin bir de şu yönü var: Bu kadroya bu hareketi destekleyenler borçlarını ödemişlerdir. Bu kadronun içinde öyleleri var ki isimlerini sadece seçimden seçime duymaktayız; hiçbir siyasi etkinliklerine şahit olamadık. Bu kimselerin dahi siyasi ömürleri bir zamanlar var olan tabii senatörleri geçecek bir uzunluğa erişmiştir. Ancak bu kadronun bu harekete borcu ödenmemiştir. Kim ne derse desin, İmam Hatip Liseleri'nin kapatılmasında Kur'an Kursları'nın kapısına kilit vurulmasında ve başörtüsü zulmünde bu kadronun da gerekli basireti gösterememesinin rolü var.

Bu borcun nasıl ödeneceğine dair bu kadronun bir fikri, bundan da ötesi böyle bir borcu olduğu düşüncesi var mı sizce?..

KILÇIK

Bence de Demirel aktif siyasete dönecek..
Nereden mi belli?
Güniz Sokak'taki ilk gününde sabah ezanıyla uyanmasından...
En büyük nurculuğa soyunması da yakındır..