Kalede Fatih'in eniştesi olsaydı...

Galatasaray 20 Nisan'daki yarı finalde Leeds United'ı eleyip finale çıkınca Yeni Şafak "Futbol fark attı" diye manşet atmıştı. "Kopenhag'a sadece Galatasaray'ı gönderebiliyoruz. İnsan Hakları ve demokrasi alanında 3. dünyadayız" diye devam ediyordu haber. Bu cümlelerin altındaki mini-karnede Türkiye'nin notları alt alta sıralanmıştı. Hukuk: Zayıf. Demokrasi: Zayıf. İnsan hakları: Zayıf. Ekonomi: Zayıf. Gelir dağılımı: Zayıf. Eğitim: Zayıf. CİMBOM: PEKİYİ.

Haber, Türkiye'nin 'öteki' gündemiyle, İnsan hakları kuruluşlarının düşünce suçu, işkence ve insan hakları ile ilgili raporlarıyla devam ediyordu.

Mazlum-Der'in raporuna göre, bir yıl içinde 6 kişi işkencede ölmüştü. 312. Madde yüzünden , DGM'ler, düşünen insanların ikinci adresi olmuştu.

İnsan Hakları Derneği, son 3 ayda 58 kişiye işkence yapıldığını duyuruyordu.

Yeni Şafak'ın o günkü manşeti, (daha önceki birçok manşeti gibi) takdirle karşılanmıştı.

Dün, bütün gazete manşetleri, Galatasaray'ın Kopenhag'daki zaferine ayrılmıştı.

Yeni Binyıl'da, Yeni Şafak'ın bir ay önce sunduğu perspektifi yansıtan "İşte Kopenhag Kriterleri" manşetini görmek hoşuma gitti.

Yeni Binyıl, üst başlığında, "İnsan hakları ve ekonomide değil ama futbolda Avrupa'nın en iyisiyiz" diyordu.

Benim futbol oyununu farkettiğim zamanlarda, Lefter futbolu yeni bırakmıştı. "Lefter çıktı sahaya, topu dikti havaya" tezahüratı yeni yeni gündemden kalkıyordu. Gençlerin gönlünde, Can, Ogün, Metin daha sonra Cemil gibi yıldızlar taht kurmuştu.

O yıllarda, milli takım bir yabancı takımı yendi mi, insanların yürüyüşleri bile değişirdi. Fakat milli takımın bir yabancı takımı yenmesi, seyrek rastlanan bir hadiseydi. Lüksemburg'a bile yenilirdik. Malta'yı yenmek başarı sayılırdı.

Üç büyükler, Avrupa kupalarında çoğu zaman 1. veya 2. turda elenirdi.

Peki, hak hukuk işlerinde geri kalmış, ekonomide bir türlü dikiş tutturamayan, memleketin imkanlarını "Bir kişiye tam dokuz, dokuz kişiye bir pul" anlayışıyla paylaştıran, bilimde iki üç geri kafalının 19. yüzyıl bağnazlığına mahkûm olan bir ülke, futbolda nasıl Avrupa'nın maddi ve manevi kriterlerini aşabildi?

Kopenhag Kriterleri'ne uyum sağlamak için birkaç fırın ekmek yememiz lazım gelirken, futbol takımlarımız, Leeds United'ı, Arsenal'i yenmeyi nasıl başarabiliyor?

Futbola fazla aklım ermez ama, şöyle bir tahmin yürütülebilir diye düşünüyorum.

Bürokraside, siyasette, ticarette yapabildiğimiz bazı şeyleri, futbolda yapamıyoruz. Fatih Terim, Hakan Şükür'ü takımdan kesip, biraz da bu çocuk gol kralı olsun diye amcasının oğlunu Galatasaray'a santrfor yapamıyor.

Hiçbir milletvekili ya da 'üst düzey yetkili' Fatih Terim'e "Yahu şu çocuk bizden, Hakan'ı çıkart da onu takıma al" diyemiyor.

Hükümetlerimiz "Şu ithalat mevzuatında bir iki günlük değişiklik yapalım da filan yakinimiz gümrüksüz iplik ithal etsin, para kazansın" diyebiliyor ama, UEFA'ya rica edip futbol kurallarında özel değişiklik yaptırtamıyor. Anayasal kurumlarımız da futbol işine diğer işlere karıştıkları kadar karışmıyor.

Yani futbolda, aşiret mantığı, devlet koruması, birinci-ikinci sınıf vatandaş tasnifleri yerine işin gerektirdiği kurallara bağlı olabiliyorsunuz.

Size önemli bir şey söyleyeyim: Faruk Süren, Fatih Terim yerine eniştesini ya da kendi köyünün muhtarını Galatasaray'ın başına getirseydi, Galatasaray UEFA kupasını alamazdı.