Egemenlik ve egemenliğin enstrümanları...

 
Türkiye'nin köhnemiş siyasal aklının, egemenlik hakkı ile egemenliğin yetersiz enstrümanlarını irrasyonel biçimde özdeşleştiren tutumundan vazgeçmesi gerekiyor.

Devletin egemenliğini korumasının tabiilliği ile egemenliği korumak üzere tercih ettiği enstrümanların 'yeterliliği' arasındaki açı farkı gün geçtikçe büyüyor.

Batman'da ortaya çıkan skandal, özünde, kamu kaynaklarının kullanılmasının denetimsizliğinin rutin olmayan durumlar için hoş görülmesinden ibarettir. Madem ki herşey devletin bekası için var, o halde devletin bekasını tehdit eden bir durum ortaya çıktığı zaman, herşeyin devlet için seferber edilmesinden daha tabii ne olabilir, diye işleyen bir mantık bu. İşe yarayıp yaramadığı ise zaman içinde ortaya çıkıyor. Devletin bekasının korumak üzere kullanılan bu en yaygın enstrüman, her fırsatta devletin güvenililirliğini zedeleyen sonuçlar üretiyor.

Aynı şekilde, devletin egemenliğinin göstergesi olan hukuk sisteminin de devletin egemenliğini ne kadar koruyabildiği ve nereye kadar saygın bir devleti devleti temsil edebildiği tartışma konusu oluyor sık sık. Öcalan'ın infazının ertelenmesinde içine düşülen durum, egemenliği korumak üzere sahiplenilen asayiş mantığının da, uluslararası dinamiklerle paralellik göstermeyen hukuk sisteminin 'korumak' üzere varolduğu şeyleri ne derece koruyabildiğini gösterdi.

Çakıcı'nın 'sorgulanmasının' bile imkansız hale gelmesinin de sebebi, egemenliği konususunda hassas olan ve olması da gereken devletin, egemenliği korumak üzere yetersiz siyasi, hukuki ve diplomatik enstrümanlar kullanmasıdır. Kendi topraklarında suç işleyen birini yargılamanın yollarını bulamayan bir devlet tablosu çıkıyor ortaya ve bu tablonun ressamı da hukuk sistemini yeniden düzenleyemeyen, suçla mücadelenin çağdaş enstrümanlarını kullanma becerisine sahip olmayan ve en önemlisi de kendi başarısını tartışmayan ve tartıştırmayan devletin ta kendisi.

Fehriye Erdal'ın serbest bırakılmasını içeren gelişmeler ise Türk devletinin egemenlik alanı içinde suç işleyen birini uluslararası camianın gözünde de 'suçlu' hale getirememesinin açık bir örneği. Artık uluslararası camiayı dikkate alması bir hayati zorunluluk olan Türkiye'nin, uluslararası camia ile bu derece ters düşmesi ve bütün bunların da diplomatik sorunlardan çok kendi hukuk sistemi yüzünden olması, hukuk yoluyla elde edilmesi gerekenlerin hukuk yüzünden kaybedilmesini gösteriyor.

Bu durumda Türkiye'nin köhnemiş siyasal aklının, egemenlik hakkı ile egemenliğin yetersiz enstrümanlarını irrasyonel biçimde özdeşleştiren tutumundan vazgeçmesi gerekiyor. Türkiye'de egemenlik hakkı ile egemenliğin korunmasının yetersiz enstrümanlarının 'özdeşleşmesinden' nemalanan bir yönetici sınıfı olduğu görülüyor artık. Bu sınıf, rutin olmayan işlerin de arkasında duruyor, ülkenin demokratikleşmesinin ve uluslararası standartlara kavuşmasının engellenmesinin de gerekçelerini üretiyor. Fakat bu özdeşlik Türkiye'nin bir devlet olarak saygınlığını artırmadığı gibi, bu ülkenin insanlarının uluslararası camiada yeterli donanımla ortaya çıkmasını da engelliyor.

Gerçekten ve saygın bir biçimde egemenliğin korunması ve bu egemenliğin dünyada etkili ve sonuç alıcı üretimler yapabilmesi için yeni enstrümanlara kavuşturulması gerekiyor. Bu enstrümanlar da artık sır değil, çünkü o enstrümanları çerçeveleyen pekçok belgenin altında Türkiye'nin imzası var.

Hâlâ demokrasisini asayiş gerekçeleriyle kuşatan, sistemini kişilere bağlı bir tutumla sevk ve idare eden mevcut siyasal akıl yönetecekse ülkeyi, bunun her konuda kapıdan dönen ve gittikçe artan dozda milli gururu zedelenen bir ülke olmaya doğru tam gaz yol almak olduğunu bu ülkenin bütün insanları kabullenmiş olacaklar. Ondan sonra iç tehdit ve dış düşman mazeretine sığınmanın da bir anlamı kalmayacak.