 |
|
|
||
 |
“ Türkiye'nin birikimi... ” |
|
|
||
|
|
|
Suskunluğun diliSon zamanlarda sizi her zamankinden daha da suskun görüyorum. Konuşmanın bir yerinde susuyor ve sözünü ettiğimiz dünyadan tamamen kopuyorsunuz. Âniden sessizleşiyor ve tümüyle çekiyorsunuz kendinizi yanımızdan. Bizler, konuşmanın orta yerinde usulca pencerelerinizi kapatıvermenizi görmezden geliyor ve kaçıp gitmenizi hiç fark etmemiş gibi sözlerimizi sürdürüyoruz. Görünüşe göre bizim bu aldırışsız tavrımız, sizi pek rahatsız da etmiyor. Hatta, kendi içinize kapandıktan sonra, bizim varlığımızla en ufak bir ilginizin kalmadığı bile söylenebilir. Kapalı kaldığınız o süre içinde, çok muhtemeldir ki siz sadece kendinizle konuşuyorsunuz ve orada bir ikinci konuşmacıya da pek yer yok. Aslında ben sizi çok iyi anlıyorum. Kendinizi bir anda sürüp giden bütün bu kuru gürültünün içinden çekip alabilme yeteneğiniz, bende tarifi güç bir hayranlık duygusu uyandırıyor. Doğrusunu isterseniz, sizdeki bu inanılmaz yeteneğin bende de olmasını çok isterdim. Ama korkarım yok ve ben böyle bir yeteneği sonradan edinebilecek kadar heyecan dolu bir insan da değilim. Ben daha çok sözlerin kalabalığında gizlemeye çalışıyorum kendimi. İnanın en az sizin kadar yoruluyorum yaşamaktan ve en az sizin kadar istiyorum herşeyin kısa bir zaman için bile olsa biraz dışına çıkabilmeyi. Başarabildiğim kuşkulu... Ama ben yine de deneyip duruyorum. Sözlerin ençok sıradanlaştığı, anlamlarından ençok soyunduğu anlarda sahne alıyor ve dakikalar boyunca lafı kimseye bırakmayarak konuşuyorum. Sanırım bunu yaparken pek de zorlanmıyorum. Çünkü benim bu konuşkan sessizliğimi inandırıcı buluyor herkes. Kimse aslında o anda orada olmayabileceğim ihtimalini aklına getirmiyor. Sizin suskun firarlarınız nasıl görmezden geliniyorsa, benim bu gürültülü kayboluşlarım da o kadar gizlenebiliyor gözlerden. Aradaki tek fark, sizin umursamaz asaletiniz... O kadar kendiniz gibi çekiliyorsunuz ki aramızdan; içten içe farketsek bile yokluğunuzu, bir şey koyamıyoruz yerinize. Oysa ben o anlamsız tiradlarımı kestiğim anda, lafı alıp aynı çamurlu yollardan geçirecek birileri bulunuyor mutlaka. Hepimizin paçaları çamurlu oluyor bu yüzden. Bir tek siz bunun dışında kalıyorsunuz. Âni kopuşlarınız ve ısrarla görmezden gelinen o çok çarpıcı suskunluğunuz sizi ayırıyor hepimizden. Bütün bu hengame sona erdiğinde, aramızda sadece sizin gerçekten söylenmiş birkaç sözünüz olduğunu görecek ve muhtemelen acıyacağız bu yüzden kendimize. İçinizde neler oluyor, böyle dakikalar boyunca kendinizle neler konuşuyorsunuz, bilemiyorum. Ama gözlerinizdeki derinliğin her geçen gün biraz daha arttığına bakılırsa, her söylediğiniz yer ediyor ruhunuzda. Dilinizdeki sükunetin izlerini, dilinize oranla biraz daha konuşkan bulduğum gözlerinizde arıyorum ben bu yüzden. Göz kapaklarınız, sözlerinizi kilitleyen dudaklarınız kadar mahir değiller laf aramızda. Ağzınızdan kaçırmadığınız sözcüklerin bir kısmı gözlerinizden kaçıveriyor. Sizin hakkınızda söylediğim bunca şeyin altında, gözlerinizden topladığım bu ipuçları yatıyor anlayacağınız. Sizi doğru anlayıp anlamadığımı bilmiyorum, ama bu çok da önemli değil! Önemli olan insanların içinde yaşayan bir insanın, insanların dışında ve kendi içinde bir yerlerde daha dönüp durduğunu farkedebilmektir. Bunu farketmek, şunu söyleyebilmeye de imkan veriyor çünkü: Suskunluklar, yalanı olmayan konuşkanlıklardır.
gozcan@yenisafak.com
  |
|
|
| Ana Sayfa | Gündem | Politika | Ekonomi | Dünya | Kültür | Yazarlar |
| İnteraktif: Mesaj Formu | ABONE FORMU | İNTERNET TARAMA FORMU | KÜNYE | ARŞİV |
Bu sitede yayınlanan tüm materyalin HER HAKKI MAHFUZDUR. Kaynak gösterilmeden çoğaltılamaz.
© ALL RIGHTS RESERVED
|