Tayyip Erdoğan'ın siyaset yasağının kaldırılacağına hiç ama hiç ihtimal vermiyordum. Fazilet Partisi'nin düpedüz "gözünün üstünde kaşın var" yaklaşımı içinde kapatılmasının ardından ve dışarıda "Türkiye'deki dinci partilerin" tehlike olarak algılandığının açıkça ifade edildişi, içeride ise 28 Şubat'ın "bin yıl süreceği" inatlaşmasının sürdüğü bir ortamda, ne kadar ılımlı da olsa islamî renk taşıyan herhangi bir hareketin önünün açılacağına ihtimal vermiyordum.

Bunu yazdım da. Siyasi öngörülerinin doğru çıkmasıyla övünüp duran biri için "hezimet" anlamını taşıyan bir sonuç ortaya çıktı. Ama üzülmedim, sevindim. Halkın büyük teveccüh gösterdiği, hatta ümit bağladığı bir siyasetçinin önündeki anlamsız bir engelin kaldırılması, Türkiye'nin "normalleşmesi" yolunda sevindirici bir gelişme.

İkincisi, devlet adına sevindim. Devletin çekirdeğinde pragmatik bir elastikiyetin varolduğunu görmek beni anlatamayacağım kadar mutlu etti. Çünkü Erdoğan'ın yasağının kaldırılması, kabul etmek gerekir ki, hukukî olmaktan çok siyasî bir karar anlamını taşıyor.

Fazilet Partisi davasına ilişkin olarak "siyasî bir davayı hukukî bir kılıfa sığdırma" çabalarının en yetkili ağızlardan itiraf edildiğini hatırlayacak olursak, Tayyip Erdoğan konusuna farklı kriterlerle yaklaşıldığını iddia etmek safdillik olur.

Demek ki, "görülen lüzum üzerine", yani zaruretlerin tazyiki sonucunda devlet "Tayyip kartı"nı masaya sürme kararı aldı. Devletin çekirdeğinde, olması gereken, pragmatik elastikiyetin kaybolduşu endişesine kapılmış biri olarak, bu konuda yanılmış olduğumu görmek beni memnun etti. Devletimiz, pragmatik elastikiyetini koruyor. Bunu görmek, bunu hissetmek devlete güvenimizi, istikbale inancımızı perçinlemeli.

* * *

Peki, devlet "Tayyip kartı"na neden gerek duydu? Bu sorunun cevabı, özellikle son günlerde Derviş lobisinin ülke yönetiminde giderek en başat güç haline geldiğinin görülmesi ile ilgili olabilir.

Öteden beri, siyasetin geleceğinde Erdoğan ve Derviş'in iki belirleyici figür olarak yer alacağı söyleniyordu. Gerçekten de bu iki hareket dışında, hem halktan destek alan hem de kendi yaslandıkları elit kesimlerin yönelimlerine ve taleplerine tercüman olan bir başka siyasi oluşum yok.

Bu anlamda, Tayyip Erdoğan'ın önünü kesmek Derviş hareketinin ekmeğine yağ sürmekten başka bir anlam taşımayacaktı.

Diğer taraftan, kısa bir süre önce MGK bünyesinde "mütedeyyin vatandaşlarla orduyu barıştırmaya yönelik" bir girişimin başlatıldığını biliyoruz. Böyle bir çalışmaya niye ihtiyaç duyulduğu herkesin malumu olsa gerektir. Bu çalışmanın yurtdışıyla ilgili boyutu kamuoyuna yansıdı, ama içerideki yapıya ilişkin de bir boyutu olduğunu düşünmemek olmaz.

MNP'nin kapatılmasının ardından siyasi yasaklı olarak yurtdışına giden Erbakan'ın kimler tarafından ve niçin Türkiye'ye davet edildiğini ve "önünün açıldığını" hatırlayarak, tarihin tekerrüründen de bahsetmek mümkün.

Ortaya çıkan tablonun, bugünkü karanlık ve sıkıntılı ortamda elzem hale gelen "Türkiye'deki millî güçlerin işbirliği"ni sağlaması temenni edilir.

Millet adına sevindirici

Kritik dönemlerde, görüşünü merak ettiğim arkadaşlardan biri İbrahim Kiras'tır. Telefonda konuşmayı yeterli bulmadığımda, yüzyüze görüşmek için, İstanbul'un güzel mekanlarından birinde buluşmayı kararlaştırırız. Kimi zaman bu da yeterli gelmez, yazmasını isterim. Eli kalem tutanların sık muhatap olduğu bir sözü söylerim ona; "Yaz bunu". Yahut "Gel de yazma!" lafına birlikte güleriz ama, o söze gerek bırakmamış, Haberline sitesinde yayınlamak üzere, kendisi yazmıştır.

Tayyip Erdoğan'ın yasağının kalkması üzerine değerlendirmesini öğrenmek istediğimde, böyle oldu. "Devlet adına sevindirici" diye söze başlıyor. Bu defa siteden önce burada okuyacaksınız.

MEHMET ŞEKER

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu