Dün 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı'ydı. Gazetelerimiz, günün mana ve ehemmiyetine uygun başlıklar attılar.

Kimi bayrak verdi, kimi Atatürk posteri.

İşin dozunu kaçırıp, kırmızı zemin üzerine beyaz hurufat döktürenler de oldu.

Ama bu yıl, öncekilere oranla, daha sakin, daha ölçülü, hatta daha nümayişsizdi gazetelerimizdeki bayram haberleri.

Ben daha çok başlıklara dikkat kesildim.

"Coşkuyla kutladık", "Atam işte cumhuriyetin", "Gençliğe kutlu olsun" gibi bildik ve yinelene yinelene anlamından soyutlanmış başlıklar arasından, bana göre en güzeli ve yaratıcı olanı, amiral gemisinin manşetiydi:

"Hedef, yine aynı hedef Atam."

İnanamadım!

Doğru mu okuyorum diye bir daha baktım, bir daha... Evet, doğru okuyorum: "Hedef, yine aynı hedef Atam."

Kusura bakmasın arkadaşlar ama, sanki bir mazeret beyanı; bir bıkkınlık, bir yorgunluk, bir "lafı neresinden tutacağını bilememe" hali...

Sanki şunu demek istiyorlar:

"Atam, manşete çekecek doğru dürüst bir laf bulamadık, bu sene bizi idare ediver. Hedeflerini biliyoruz, senin hedeflerin bizim hedeflerimiz, o hedeflerden sapmadık, gösterdiğin ışıklı yolda yürüyoruz. Bu arada RTÜK Yasası'nı geçirdik, patronumuz artık kamu ihalelerine girebilecek. Ertuğrul'un tansiyonu yükseldi ama korkulacak bir şey yok. Oktay ve Emin de çok iyiler."

Şaka bir yana, birinci sayfa editörlerinin işi gerçekten zor.

Hem yaratıcı başlık bulacaksın, hem günün mana ve ehemmiyetini anlatacaksın, hem de geniş yığınların bayramı idrak etmelerini sağlayacaksın.

Keyfiyet, iç sayfa editörleri için de geçerli.

Bakın, amiral gemisi 19 Mayıs'ı iç sayfalardan nasıl vermiş: "Kutlu olsun" başlığına gömülü bir Atatürk fotoğrafı, 19 Mayıs Atatürk'ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı'nın tüm yurtta, KKTC ve yurtdışı temsilciliklerinde törenlerle kutlandığına (kutlanacağına) dair bir haber ve "ilk kez" lejandı altında Avrupa'da bir caddeye "Atatürk" ismi verildiğine dair bir başka haber.

Buraya kadar herşey normal.

Fakat o da ne!

Amiral gemisi iki yıl aradan sonra "mucize fotoğrafı" yeniden sayfalarına taşımamış mı?

Bu fotoğrafı hatırlayacaksınız.

Her yıl, Haziran ayında, Ardahan'ın Damal ilçesine bağlı Yukarı Gündeş köyünde uzaktan Atatürk'ü andıran bir gölge Karadağ'ın yamaçlarına düşüyor...

Güneşin azizliği...

1954 yılında bir gazeteci durumu farkedip yetkili makamlara bildiriyor. Bu olağanüstü doğa muzizesinin görüldüğü tarih artık her yıl ilçede "şenlik" olarak kutlanmaya başlıyor.

Refikimiz, iki yıl önceki haberinde işbu "ışık yanılsaması"nı "mucize" diye duyurmuştu.

Ftoğrafta Karadağ yamaçlarındaki Atatürk siluetine karşı selam durmuş sivil ve asker eşhas görülüyor...

Ardahan Valisi, her yıl 15 Haziran'da başlayıp üç gün süreyle 15'er dakika izlenebilen Atatürk siluetinin doğal afetlere karşı koruma altına alınacağını bildirmiş.

Valiye bir diyeceğimiz yok.

Bu "olağanüstü görüntüyü" sayfalarına taşıyan refikimize de bir diyeceğimiz yok.

Ama "mucize" sözcüğü düşündürüyor insanı.

Atatürk 19. yüzyıl intelijansiyasına mensup bir aydındı.

Bir lider. Bir asker. Bir kahraman.

Ama aynı zamanda sıkı bir "pozitivist"ti.

Akla ve "deneysel tecrübe"ye önem verirdi.

Bilimce doğrulanmamış hiçbir "mucize"ye, hiçbir "hurafe"ye inanmaz, bilakis bunlarla savaşılmasını öğütlerdi. Zaten akıl ve mantık da bunu gerektiriyordu.

Yaşasaydı da, ışık oyunlarıyla Atatürkçülüğün güya metafizik temellendirmesini yapan, söyleyecek laf bulamadığı için de "Hedef, yine aynı hedef Atam" diye sallayan şaşkın refiklerimizi görseydi.

Şimdi, "Atatürk, en çok Atatürkçüler'den çekmiştir. Kemalizm dine dönüştürüldü, Nutuk bu dinin kutsal kitabı, Atatürk fotoğrafları da ikonası..." diyen Engin Ardıç biraderim haksız mıdır?

MEHMET E. YAVUZ

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu