Osman Sönmez

Lenin'in liderliğinde Rusya'da Bolşevik devrimi yapılmış ve aradan 10 yıl geçmişti. Atatürk bir akşam yemeğinde arkadaşlarını toplar ''Arkadaşlar, yakın komşumuz Rusya'da hızlı değişimler oluyor. Unutmayın ki Rusya'nın egemenliği altındaki topraklarda yaşayan dindaşlarımız, ırkdaşlarımız ve kardeşlerimiz var. Bu ülke fazla dayanamayacaktır. Onun için hazırlıklı olun. Çünkü o kardeşlerimiz bizden yardım bekliyor'' der ve tarihe damgasını vurur.

Aradan 70 yıl geçtikten sonra Bolşevizm'in yıkılışı gerçekleşir ancak, Türk halkı ve özellikle devlet hazırlıksız yakalanır. Tüm bunlara rağmen bir kısım fedai evini yuvasını, tüm sevdiklerini bırakır, belki de hiç dönmemek üzere Orta Asya'daki kardeşlerine el uzatır.

Buralardaki eğitim gönüllüleri öyle başarıdan başarıya koşuyorlar ki, her okul kendi hinterlandının yanısıra uluslararası başarı ödülleri alarak gelecek yüzyıllara tarihi şerhler düşüyorlar.

Bu eğitim ordusunun neferlerinin her birisi elçi oldu. Tüm bunların ışığında bana ulaştırılan bir mektubu sizlerle paylaşmak istedim. Buyurun beraber okuyalım...

Bugün 19 Haziran 2003, saat gece 02:30 ve dışarıda fırtına ve yağmur var. İçimiz ise aynen havanın durumu gibi... İçimizde öyle volkanlar kaynıyor ve öyle fırtınalar kopuyor ki anlatılamaz, ancak yaşanır. Gözyaşlarımız yağmur sularına denk bir şekilde yanaklarımızdan süzülüyor. Evet; yıllar önce içimizde nice sevdalarla geldiğimiz bu yerlere veda etme zamanı gelmişti. Buralara gelmek kaderimizde olduğu gibi, bir gün ayrılıp gitmek de varmış. Acaba, gittiğimiz yerlerde kışları yaşadığımız o upuzun soğuk geceleri ve yazları yemyeşil olan Başkortostan'ı görebilir miydik! Artık ancak rüyalarımızda buralarda gezebilir ve o tatlı günlerin hatıralarının hayalleriyle avunabiliriz. Buralara ilk gelişimiz bir avuç fedaiyle yaklaşık bir hafta süren otobüs yolculuğuyla olmuştu. Görenler deli mi diye arkamızdan bakıp gülüyordu. Ufa'ya geldikten 3 gün sonra bir arkadaşla Bükülme'ye yardıma gitmiştik. Yerimizde duramıyor ve okulun tamirinde gece-gündüz çalışıyorduk. Birkaç damla gözyaşıyla, birkaç damla terimiz o duvarlar arasında kalıp gitti. Oradan da Ural Dağları'nda güzel ve hoş bir şehir olan Blaretski'ye geçip, orada iki yılımız geçti. Tek odalı minik evimiz ne kadar da neşeliydi. Hergün misafirlerimiz olurdu ve evimiz gül bahçesi gibiydi. İkinci yılımı orada tek başıma sadece bir söz uzerine ve civcivlere bir zarar gelmesin diye geçirmiştim. Oradan ayrılayım derken bir talebe "Bizleri bırakıp gidecek misin?" diye sormuştu ve onlara vefa olsun diye bir yıl daha o gurbet elinde yalnız başıma kaldim. Yalnızlığın her türlü acısını bütün hücrelerime kadar orada yaşadım. O tek odalı evin anlatacağı binlerce hatıra vardır... Öyle-böyle derken aradan 10 yıl gelip geçivermiş. Buraları ve buralardaki dostları nasıl unutacağız ki! Her gittiğimiz yerde sevgiyle, saygıyla karşılandık. Mevsim yaz olmasına rağmen güneş küsmüş gibi bulutların arkasına saklanıyor. Bir zamanlar diyorlardı ki siz geldiniz, yüreğinizle buraları ısıttınız. İklimimiz değişti. Şimdi ise yerdekilerle beraber gökyüzü de ağlıyor, hem de hıçkırarak... Buralardan gitmeyi hiçbir zaman düşünmemiştim. Hatta ilk yıl geldiğimde vasiyetimi yazmış ve ölürsem beni buralara; artık Urallar'ın eteği mi olur veya İdil-Kama kenarına mı olur ya da bir okulun bahçesi mi olur, iste oralardan birine gömün diye yazmıştım. Ne yazık ki buralarda ölüp kalamadım. Ne yapalım herşey nasipse olur. Yazın tatile gittiğimde bile bir an önce buralara gelmeyi ister ve ölürsem buralarda öleyim derdim. Ey benim canımı seve seve verebileceğim ata yurdum, eğer birgün nasip olursa yine senin kollarına koşar gelirim. Bugün buralardan bedenen ayrılıyor olsak bile ruhumuzla ve bütün yureğimizle yine buralarda olacağız. Sakın vefasızlık yaptığımızı düşünme! Artık senin de bağrına tohum düştü ve dallar meyva vermeye başladı....

Şimdilik daha fazlasını yazmaya mecalim yok...

M.F