Yine Galatasaray

Bulduğum her fırsatta fanatik bir Beşiktaşlı olduğumu yazıp duruyorum: Hem de İnönü Stadı'nda maç izlememiş olan Beşiktaşlı'yı "tam Beşiktaşlı" saymayacak kadar fanatik! Ama pes! Gün gelip de Galatasaray için bunca şey yazacağımı hiç düşünmemiştim. Bu yıl Galatasaray'a övgüler yağdırmaktan yorgun düştüğümü itiraf etmem gerek. Peki bundan şikayetçi miyim? Hiç mi hiç değilim!

Gerçi bazı Galatasaraylı okurlarımız benim "övgü yöntemi"mi pek de "cana yakın" bulmadıkları yönünde e-posta iletileri göndermediler değil! Eh, insanın karşı tarafta da kendisi kadar fanatikler bulunduğunu bilmesi rahatlatıcı bir şey doğrusu. Ama işin içinde bit yeniği aramayın arkadaşlar; fanatik bir Beşiktaşlı'nın elinden gelen de bu! Örnekse Gökhan Özcan benim "duyarlı yaklaşımım" konusunda önemli deneyimlere sahip; belki bir gün bunları anlatır da Cimbom fanatiklerinin gözünde aklanma fırsatını bulurum!

Şaka bir yana, Galatasaray UEFA Kupası'ndan sonra büyük bir başarı daha yakaladı: UEFA'nın "simgesel doruğu" olan Süper Kupa'ya adını yazdırdı! Galatasaray camiası yönetimiyle, oyuncusuyla, teknik heyetiyle, kulüp çalışanlarıyla, taraftarlarıyla her türden övgüyü hak ediyor. Üstelik hiç de iç açıcı olmayan bir ön eleme performansından sonra, Real Madrid maçında sergilenen "akılcı" ve "teknik düzeyi yüksek" oyun gönlümüze su serpti (Şimdi St. Gallen taraftarları nasıl da şişiniyordur Süper Kupa sahibine kafa tutmayı başardık diye! Nereden nereye!).

Bu başarı, daha önce de yazdığım gibi, Fatih Terim'in Galatasaray'da gerçekleştirdiği -rahmetli Özal'ın pek sevdiği ve sıkça kullandığı tanımla- "zihniyet devrimi"nin bir uzantısı. Bunu çabucak kavrayan ve özgüvenleriyle daha da "işler" kılan futbolcuların, Terim'in "model"i konusunda fazlaca engel çıkarmayan yönetimin de katkısı büyük. Şimdi çok zor bir görev üstlenen Lucescu, "yapısal değişiklikler" nedeniyle etki alanı farklılaşan bu model üzerine yeni bir "taktik anlayış" kurmaya çalışıyor. "Galatasaray neden geçtiğimiz sezondaki gibi oynamıyor?" türünden anlamsız eleştiriler yerine, Lucescu'ya destek olmak ve zaman tanımak lazım. Galatasaray artık farklı oynayacak!

Bu farklılığın gizini çözmek için de Jardel'e bakmak gerekiyor. Ne zamandır futbolla ilgili bir gerekçe doğsa da yazsam dediğim bir husus var: Jardel'e geldiği günden beri epeyce laf edildi; spor yazarlarımızın çoğu Jardel'i ilk kez izlediğinden olsa gerek! Yoksa geçtiğimiz sezon Porto'da "gol makinesi" olan Jardel'in birkaç maçını izlemiş olsalardı, adamın o zaman da şimdikinden pek farklı oynamadığını keşfedebilirlerdi. Jardel'in geçtiğimiz sezondan tek farkı "fizik kondisyon" eksikliği. Ama bu eksikliğini giderdiği zaman da gidip rakibe pres yapmayacak, fizik kondisyonunu pasları doğru zamanlamayla izlemek, boş alanlara daha seri kaçmak için kullanacak. Cimbom Hagi'yi aldığında çok kıskanmıştım, ikinci kıskançlık krizini Jardel'le geçirdim. Neyse ki Lens'ın UEFA Kupası serüveninde performansıyla beni büyüleyen Pascal Nouma var Karakartalım'da da!

Önce UEFA Kupası, ardından Milli Takım'ın Avrupa Kupası'nda Çeyrek Finali, şimdi de Süper Kupa! Türk futbolu "Altın Çağ"ını yaşıyor ve inanıyorum ki bu daha başlangıç! Sıra Şampiyonlar Ligi'nde! Galatasaray'ın kolayı zora çevirmeyeceğinden eminim. Beşiktaş'ın da zoru kolaya çevireceğine yürekten inanıyorum. Beklentilerimizin iyice yükseldiği, yeni ve neşeli bir sezona başladık. Umarım daha nice fırsat yakalarım futbol konusunda yazabilmek için!