Siyasi yasağı kalktıktan sonra, Tayyip Erdoğan'ın arenaya çekileceği ve üzerine yırtıcı aslanların salınacağı bir sır değildi. Merak edilen, bu yırtıcı aslanlar takımının kimlerden oluşacağı ve saldırının hangi seviyede yapılacağıydı. Yani, "Tayyip Erdoğan'ı yıpratma ve karalama takımı", tanıdık bildik simalardan mı yoksa, işin ciddiye alındığını gösteren daha önemli isimlerden mi oluşacaktı?

Başlangıçta; işleri zaten her yeni isim ve harekete saldırmak olan ve Türkiye ölçülerinde B takımı olarak tanımlanabilecek bir ekibin bu işi üstlendiği görünüyordu. Ancak, ülkenin en büyük sanayi ve ticaret grubunun başkanı olan Rahmi Koç'un arenaya inmesi işin rengini değiştirmiştir. Üstelik Koç'un atışa, "1 milyar dolar" meselesinden yani "belden aşağı" vurarak başlaması Erdoğan'a karşı saldırının; hem beklenenden erken hem de sanılandan acımasız olarak planlandığının ipuçlarını veriyor.

Başta siyaset adamları olmak üzere, topluma önderlik konumunda bulunan ya da bir şekilde toplumun gözü önünde yaşayanların geçmişleri ve fikirleri nedeniyle sorgulanmaları ve diğer insanlardan farklı olarak "toplumsal denetime" açılmaları veya buna zorlanmaları doğaldır. Bu sorgulama iyi niyetle yani sadece tanımak amacıyla yapılabileceği gibi, yaygın uygulama şeklinde olduğu gibi "karalama ve yıpratma" amacıyla da yapılabilir. Siyasetçinin de istediği soruya cevap vermek istemediğine de vermemek gibi bir seçeneği vardır. Ancak siyasetçiler çoğu kez bu seçeneği kullanma imkanına sahip olamadan, muhatap oldukları her soruya cevap yetiştirerek demokratik bir ödev gibi görünen gerçekte ise medya cenderesinden başka bir şey olmayan oyunun bir parçası haline gelirler.

Amacım, külleri henüz soğuyan, "Tayyip Erdoğan'a soru sorulur mu?" tartışmasına bir yenisini eklemek değil ama siyasetçinin cevaba zorlanması kadar, "herkesin dilediği gibi soru sorma hakkı var mıdır?" konusunun zihnimi kurcaladığını ifade etmek zorundayım. Devlet eliyle zenginleştiği bütün ülkenin malumu olan bir grubun başkanının ortada hiçbir belge yokken Erdoğan'a "1 milyar doları nereden buldun?" sorusunu sorması zihin kurcalıyor. Bu sorunun Rahmi Koç'a, "Sizin de son krizde fakirleşmek bir yana, birkaç milyar dolarlık spekülasyonlar yaparak kârlı çıktığınız söyleniyor, ne dersiniz?" diye sormaktan farkı yoktur. Buna rağmen Koç'un, dün yanlış anlaşıldığına dair yaptığı açıklamada lafı yine dolandırmaya devam etmesi de ilginçtir. Oysa, "camdan evde oturanlar başkalarına taş atarken iki kere düşünmeli" sözü tam da Rahmi Koç'un durumuna uymaktadır.

Aynı şekilde, 28 Şubat'taki demokrasi katline yardım ve yataklık eden, cuntanın şakşakçılığını yapanların Erdoğan'ı sorgulamaları da zihin kurcalamaktadır. 28 Şubat'la ortaklıktan dolayı sicilli olanlar, Tayyip Erdoğan'ın değiştiğine hangi kritere dayanarak karar verecekler? Kendileri, değişmeyen yani demokratlaşmayanlar değişim ve demokrasinin sorusunu sorma hakkına sahip olamazlar. Olsalar da bunun kıymet-i harbiyesi yoktur. Çünkü, bu sicilleriyle onların Erdoğan hakkında rapor ettiği şeylerin ciddiye alınabilmesi mümkün değildir.

Türkiye'nin nisbeten pürüzsüz ve sorunsuz bir demokrasiye geçebilmesinin yolu hem 28 Şubat'ın ve hem de iş dünyasında, medyada, siyasette, bürokraside vs. 28 Şubat'la ittifak kuran kadroların tasfiyesiyle mümkündür.

Kamçı şaklatıp, "söyle bakalım..." diye söze başlamayı alışkanlık haline getiren o karanlık günlerin prenslerinin önünde tasfiye olmak ya da sessiz sedasız çekilmekten başka yol bulunmuyor. Kendilerini sorgulamaya açmadan, soracakları hiçbir soru onları aklamaya yetmeyecektir.

Doğru sorular, doğru kişiler tarafından sorulmalı. Erdoğan da mutlaka arenaya çıkmalı ama karşısındakiler hiç olmazsa gerçek gladyatörler olduğu zaman.

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu