Nasıl ki, ticarî ve iktisadî hayatta ihtikâr yapmayı ticaret saymıyor, ondan ayrı tutuyorsak; fikir hayatında da zamanında söylenmeyen bir fikri, tefekkür haysiyetiyle bağdaştırmama hakkını kendimizde görüyoruz.

Böylece fikir ihtikârını tecviz etmediğimizi ortaya koyuyoruz. Ama madalyonun öteki yüzünü okumadıkça, bu mütalaamız eksik kalacaktır. Madalyonun öteki yüzünde, insanları fikir ihtikârı yapmaya zorlayan siyasal ortamın ceberrutluğu bulunmaktadır. Eğer bazı insanlar fikirlerini kendi ülkelerinde söyleyemedikleri için başka ülkelere kaçıyor veya başka ülkelerin medyasını kullanmak zorunda kalıyorsa, böyle bir ülkede o insanları kendi ülkelerinin fikir muhtekiri olmaya icbar eden bir ceberrut yönetimin mevcudiyetinden bahsedilebilecek demektir.

Fikir ihtikârı yapmayan, yani fikrini tam gerektiği zamanda, cesurca ve isabetle ifade eden fikir adamları, içinde yaşadıkları ülkenin sorunlarını dile getirdikleri için vatan hainliği ile itham ediliyorlarsa, orada, ceberrut bir yönetimin varbulunduğu tesbit edilebilecektir.

Böyle bir durumda fikir ihtikârını meşru sayacak mıyız? Yani itham edilmekten korktuğu için fikrini saklayan kimse mazur sayılmalı mı? Asla! Çünkü fikir ihtikârını bazı hallerde meşru sayma eğilimi, bizi, neticede ceberrutluğu kabul etmeye götürecektir. Bu da bizi kısır döngüye düşürür.

Oysa ceberrutlukla mücadeleyi kendimize görev sayarsak, fikir ihtikârlığından da kaçınabiliriz. Spekülasyon yaparak bile ondan kaçınmanın yolunu bulabiliriz. Kaldı ki, söyleyeceği bir fikri olanın, onu ne edip edip söylemenin bir yolunu bulacağına kani olanlardanım. Onlar, her halükârda, yuf olsun fikir ihtikârına ve yuf olsun onu besleyen ceberrutluğa demenin bir yolunu bulurlar!

RASİM ÖZDENÖREN

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu