Üç ayda bir yayınlanan kültür-sanat dergisi Yağmur, son sayısını '80 sonrası şiir' konusuna ayırıyor. 80 sonrasının şiiri hakkında alınan görüşlerin yer aldığı dosyada, Hilmi Yavuz, Nurullah Genç, Ekrem Kaftan, V. Bahadır Bayrıl, İhsan Deniz ve Cem Yavuz gibi isimler bulunuyor. Dosya dışında dergide yazılarıyla göze çarpan diğer isimler ise Durmuş Hocaoğlu, Çelik Gülersoy, Mustafa Armağan ve A. Öztemiz Hacıtahiroğlu. 80 şiirinin Türk şiir geleneğine hiçbir katkısı olmadığını söyleyen Hilmi Yavuz, 80 sonrası ortaya çıkan isimlerin şiiri ticari bir meta haline getirerek ayağa düşürdüğünü söylüyor: "1980'li yıllarda yazılmaya başlanan şiirin, şairi ve şiiri gerçekten çok büyük bir açmaza götürdüğü kanısındayım. Her şeyden önce şiir '80'li yıllardan sonra popülerleşmeye başladı. Bu benim açımdan olumlu bir şey değil. Bazı şairlerin şiir kasetleri yapmaları, şiirlerin özellikle televizyon gibi çok kuşatıcı yayın organlarında okunuyor olması bir anlamda şiirin kitlelelere maloluyor olması hiç de olumlu bir yaklaşım değil. Bana göre şiir son derece elit, seçici bir şeydir. Onun için şiirin popülerleşmesi şiirin lehine değil aleyhine olur. Dolayısıyla 1980'li yıllardan sonra medyanın tuttuğu, popülarize ettiği şairler daha ağır basmıştır."

Geleneği unuttuk

80 sonrasında ortaya çıkan bazı yazarların geleneği yeniden okuyabildiklerini ve şiir yazmanın belli bir birikime dayanması gerektiğini söyleyen Cem Yavuz, 80 sonrasında Türk şiirinde boy gösteren isimlerin en büyük hatasının ciddi bir Türk şiiri birikimi olmadığı intibaını oluşturmaları ve şiiri kendileriyle kaim saymaları olduğunu ifade ediyor. Ekrem Kaftan, 80 sonrası Türk şiirinin kendi köklerine yabancılaştığını söylerken, Nurullah Genç, 80 sonrasının şiirini şöyle değerlendiriyor: "Batı'nın iyisine-ki bu algılama biçimimiz ve seçiciliğimiz de son derece tartışılabilecek bir husustur- sevdalanırken kendi iyilerimizi koruyamadık. Siyasal, ekonomik, hukuki ve sosyal kimlik bunalımımız sanatta da kendini açıkca gösterdi ve bundan şiirimiz de büyük pay aldı. Bu payın asıl kurbanları da '80 sonrası' şairlerdir. Bu nedenle 80 sonrası şiirimiz, bazı az örnekleri hariç geçmişimizden ve geleneğimizden daha kopmuş bir şiirdir. Sıradanlığın, cinselliğin, müphemiyetin, absürdizmin imgeyle karıştırıldığı ve arka planı olmayan yaklaşımların şiiridir."

ŞİİR KENDİNİ BULDU

İhsan Deniz, '80'li yıllarda şiir dünyasında boy gösteren şairlerin şiire yaklaşımları ile 70'li yılların şairlerinin şiire yaklaşımları karşılaştırıldığında, 80 sonrası şairlerinin şiiri politize söylemlerin pençesinden kurtardığını ve Türk şiirinin yapısal karakterini estetik kulvara çekerek, Türk şiirini fiziki ve ruhi bakımdan onardığını; 80'lı yıllar şiirinin geleneksel yönelimleriyle işlevsel bağlar kurarak Türk şiirini yeni bin yıla taşıdığını kaydediyor: "80'li yıllar şiiri, doğuşu/varoluşu bakımından tüm duyumsama biçimlerini, kendinden önceki şiir verimlerine/ birikimlerine 'açık kılmış' bir şiir hareketidir. Önyargısız, içtenlikli, kompleksiz, ideolojik zırhtan arınmış ön-estetik yaklaşımları tüm çeperlerinden kovmuş... Kısaca; şairi, şiirin ontolojik bütünlüğü karşısında 'saf' halde bırakmış bir tavrın mahsûlüdür. Birbirinden çok farklı mecralarda gelişip, farklı debileri yoklayan ve faklı derinliklerde kulaç atan bir şiir aktivitesinin oluşumu bu yüzden olsa gerektir. Benzerliklerin değil, farklılıkların öne çıktığı ve şairin 'kendisi olmaktan' büyük zevk duyduğu spesifik bir dönemdir 80'li yıllar."