Her konunun en az iki tarafının bulunması doğaldır. "Türkiye ABD'-nin savaşına destek çıkmalı mı?" sorusuna her iki yönde de cevap verenler çıkacaktır. "Kıbrıs'ta çözüm Annan Planı üzerinden mi olsun?" da tarafları oluşacak bir başka soru. Konular hep tek taraflı ele alınabilecek olsa, siyasette 'iktidar-muhalefet' farklılığı yaşanmaz, görüş açıklayarak para kazananlar işsiz kalırdı.

Tartışmadan kaçmaya, ya da tuttuğumuz taraf adına diğerini mahkum etmeye hakkımız yok; ancak, konuyu tartışmayı imkânsız kılacak farklı bir zemine kaydırmak da yanlış. Hemen her konuda, birileri, uçak kaçırır gibi konu kaçırarak görüş açıklama hakkımızı elimizden almak istiyorlar. Sadece yukarıda adlı adınca andığım iki konuda değil; daha düz, taraflardan birinin iyice seyrek olduğu 'yedinci uyum paketi' konusunda da...

'Yedinci paket', bilindiği üzere, kritik oluşları sebebiyle en sona ertelenmiş yasa değişikliklerini içeriyor. Genellikle sivil-asker ilişkilerini yeniden düzenleyen maddeler bunlar; sözgelimi Milli Güvenlik Kurulu (MGK) genel sekreterinin üniformalı olması şartına son veriyor ve genel sekreterin başbakan tarafından atanmasını öngörüyor. MGK genel sekreterliği de değişiyor bu paketle ve bir tür sekretarya konumuna geliyor...

Bu değişiklikler bir boşlukta gerçekleşmiyor; Avrupa Birliği'ne (AB) üye olmak isteyen Türkiye'ye "Uyum sağla" denilen 'Kopengah kriterleri'nde yer alan hususlar bunlar. 'Kopenhag kriterleri', aday ülkelerin hepsine, mevcut üye ülkelerde olduğu gibi, askerî otoritenin sivil iktidara tâbi olması şartını koşuyor. MGK'nın yapısı, genel sekreterlik ve genel sekreter, bu şarta uyum sağlamak üzere yeni bir biçim alıyor...

Türkiye'deki tartışmalara bakarsanız, bu değişiklikler gerçekleşirse, köklü bir rejim değişikliğine gidilecekmiş hissini alıyorsunuz. "Cumhuriyet'in köküne kibrit suyu dökülüyor" en hafifinden dillendirilen bir iddia. Bıraksanız, adı 'demokrasi' olan rejimi kendileri değiştirecekler. Bazıları ise, farklı bir rejimi savunduğu halde, bunu demokrasi kavramıyla ifadeden de çekinmiyor. Sapla samanın birbirine karıştığı bu ortamda sağlıklı bir tartışma zemini yakalamak çok güç...

Konuya "Rejim elden gidiyor" biçiminde yaklaşanlar, niyetleri o olmasa bile, 'teokratik' veya 'monarşik' düzenleri savunanların argümanlarına sığınıyorlar. Teokratik rejimlerde, yönetimin hep aynı kişiler veya aynı türden insanların elinde kalması 'ilâhî bir hak' anlayışı ile irtibatlıdır; 'monarşik' yönetimlerde, 'yönetme hakkı', aynı aileden gelme veya 'mavi kanlı' olma gerekçesinin ürünüdür. Oysa demokrasiler veya demokratik cumhuriyetlerde, 'yönetme hakkı', doğrudan ulusa aittir. TBMM'nin en görünür yerinde yazılı, "Hâkimiyet kayıtsız şartsız milletindir" vecizesiyle ifade edilen de bu gerçektir işte...

Yönetme hakkının doğrudan ulus tarafından kullanıldığı iddiasındaki bir ülkede, 'yedinci paket' çıkarma ihtiyacı duyulması aslında bir garabet teşkil ediyor. İktidar içerisinde bir başka iktidar, ya da iktidarın bölünmüş görüntüsü ile 'cumhuriyet' ve hele hele 'demokrasi' arasında bir irtibat kurmak gerçekten imkânsız. Günümüzde, böyle bir görüntünün devamından yana olmak kadar büyük bir yanlışlık asla kabul edilemez.

Ulus adına yönetimi ele geçirenlerin sütten çıkan ak kaşık olmadıklarını geçmiş örneklerden de biliyoruz; ancak, daha önceki 'uyum paketleri' ile 'saydamlık' ve 'hesaba çekilebilirlik' gibi ilkeleri de sistemine entegre etmiş Türkiye'de, aldıkları emanete ihanet edenlerin hakkından gelinmesi artık daha kolay. Hiçbir biçimde hesaba çekilemeyen, yaptıklarını anlatması bile gerekmeyen unsurların kendilerini geri plana çekmesi gereken bir olgunlukta bugün Türkiye...

Korkulacak bir durum yok; tersine, her yeni uyum paketiyle birlikte korkulu dönemleri biraz daha geride bırakıyoruz...

FEHMİ KORU

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu