İstanbul'un varoşlaşmayla şehirleşme arasında sıkışmış semtlerinden biri, Pendik-Kaynarca. Gece çoktan çökmüş ama ilerde bir kahvehanenin önünde gündüz yoğunluğu yaşanıyor. Apartmanlar arasına sıkışmış dar caddede onlarca araba parketmiş, az ilerde gençlerden oluşan bir yığın insan camdan içeri bakıyor. Yavaşça içeri süzülüyoruz. Buranın neyi, nerede, nasıl bulacağını bilen insanların bir araya geldiği bir güvercin pazarı olduğunu öğreniyoruz. "4 milyona kalır", "5 milyona kalır", derken 10, 15, 20'ye gidiyor.

Burası haftada iki defa güvercinlerin açık arttırma usulüyle satıldığı, müdavimlerinin tabiriyle 'mezat yeri'.

Güvercinlerle az-çok ilgilenenler bilir: Bir güvercinin değerini belirleyen iki husus vardır. Birincisi güvercinin 'görsel güzelliği', diğeri ise 'yeteneği'. Yani arttırma sırasında güvercinin atacağı taklalar, yapacağı şirinlikler. Ortalıkta dönen fiskoslar, buranın 'kuşçular' için ne kadar önemli olduğunu ortaya koyuyor.

Hem 'mezatı' izliyoruz hem de yanında durduğumuz müdavimlerle koyu bir sohbete dalıyoruz. Tekstil işçisi olduğunu öğrendiğimiz Sinan Karaca, biraz nazlandıktan sonra anlatmaya başlıyor. 10 yaşından beri güvercinlere meraklıymış ve 8 senedir mezatları arkadaşlarıyla birlikte takip ediyormuş. İlk güvercinini 5 milyona almış. İşten çıktıktan sonra kendini eve atıyor ve saatlerce güvercin uçuruyormuş. En uygun güvercin, mezatlardan alınabilirmiş. Şerif Yazar, güvercinle ilgilenmeye dayısı sayesinde başlamış. Kenan dayısı 23 senedir güvercin besliyormuş. 7 yaşında iken dayısına özenmiş, onun gibi kuşları olsun istemiş: "Güvercin beslemek alışkanlıktır, tutkudur. Günde üç- dört saat ayırıyorum onlara".