"Sizin hiç babanız öldü mü?/Benim bir kere öldü kör oldum/Yıkadılar aldılar götürdüler/Babamdan ummazdım bunu kör oldum"... Ünlü şair Cemal Süreyya, çok sevdiği babasını yitirmenin acısını mısralarında böyle anlatıyor. Hiç kuşkusuz, hepimiz babalarımıza çok şey borçluyuz. Sevgilerini çok farklı biçimde gösteren babalarımız, yaşamımıza kol kanat geren; neşemizin, üzüntümüzün sessiz tanıklarıdır adeta... Severler, ama farklı severler çocuklarını... Bugün, yaşamımızın belki de en önemli insanının, babalarımızın günü... Anna Jarvis'in annesine adadığı Mayıs'ın ikinci haftasının ardından, Pazar günü babalarımıza ayrılan özel gün. Babalar Günü'nün öyle "Anneler Günü" gibi belli bir tarihçesi veya hikayesi de yok. "Annelerin günü var. Peki neden babaların da bir günü olmasın?" diye düşünen bir dünyalı, Haziran ayının 3. Pazar gününün babalara ayrılmasını önermiş ve o gün bugündür Babalar Günü de kutlanır olmuş. Gel zaman git zaman, dünyanın dört bir yanında gelenekselleşen bu özel günde, çocuklar en güzel armağanlarını, yani sevgilerini yıllardır sunuyorlar babalarına...

Babanız varsa şanslısınız...

Bütün yaşamlarını çocuklarına adayan babalar, yılın bir gününde, sizin armağanınızı bekliyor. Bu seçtiğiniz bir armağan da olabilir, sıcacık bir teşekkür de... Bu özel gün için hediyelik eşya mağazaları günlerdir hazırlanıyor. Babaların seveceği gömlekler, kravatlar, giysiler, parfümler, çakmaklar, hobilerine göre, olta takımları, evlerinde boş zamanlarında her zaman severek yaptıkları tamirat işlerinde kullanacakları alet takımları akla gelebilecek her şey onlar için mağazalarda bekliyor.