İşte, mermi sürüldü namluya. Basıldı basılacak tetiğe. Artık geri dönüşü yok. Hedefte can sıkıntısı. Eli kolu bağlı, sabırsız bir kıpırtı.

Başımızı çevirsek öte yana ne olacak, sımsıkı yumsak gözlerimizi?

Bir set olur mu ki, şimdi yaşamaklığımız; hâlâ! Hayatta kalmak değil oysa derdimiz. Hayatta "insan" olarak kalmak.

Zaten "Ne gelir elimizden insan olmaktan başka".

......

Rüya görecek halimiz kalmadı bizim. Rüyamız da olmayacak zaten.

Bir kan lekesinin gölgesine gizleyeceğiz hayatlarımızı.

İlk elden kekremsi bir tat ağızlarımızda.

Başlarımızı kaldırmayacağız yerden; kaldıramayacağız.

Çağcıl söylevler dinleyecek, ilkel acılara kalacağız. Sorulan o en basit sorular, asılı kalacak havada. Anlamayacak, anlaşılmayacağız.

Ruh kıvrandıkça beden içinde, sancılanacağız. Yetmezmiş gibi olanca tanıklığımız, etimize ısırgan korkulara kapılacağız. Çekilmez bir şey olacak soluk alıp vermek.

Masumiyet artık hepimiz için yok hükmünde.

......

Toprak emecek acıyı. Gök sineye çekecek. Güneş sönecek. Kayan yıldızlar sakınacak bize görünmekten. Rüzgar dokunmayacak alınlarımıza. Yağmur yağmayacak belki bir daha. Önce korkunun, sonra utancın tahtı kurulacak meydanlara. Duygularını tarayıp düzene sokacak herkes ama gözlerini kaçıracak, kovacak birbirini yüreğinden. Mum kimin yanacak çünkü Kerkük. Biz yanacağız. Asma bahçeleri tutuşacak. Bir Allah selamıyla girilen, karınca dualarının asılı olduğu tütsü tüten çarşılar boomlayacak. Bağdat!

.....

Öleceğiz, elbet bir gün biz de öleceğiz.

Peki ama o vakte kadar nereye varmalı şimdi, ne yapmalı?

.....

Söz bitti, artık silahlar konuşacak. Daha ötesiyse söylenmez.

Namlunun ucunda keskin bir kamaşma...

FADİME ÖZKAN

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu