Meclis'teki her kritik oturum; özellikle de nitelikli çoğunluk gerektiren yani 330 oya ya da fazlasına ihtiyaç duyulan oylamalarda yeni bir tartışma gündeme geliyor. Eğer, oylama AK Parti'nin isteğine uygun sonuçlanmazsa akıllara ister istemez, bu parti içinde bir sancı olup olmadığı sorusu geliyor. Sözgelimi, Topluma Kazandırma (Pişmanlık) Yasa Tasarısı'nın oylamasında bu yaşandı. CHP, oturumu yöneten başkanın da kendi partilerinden olması nedeniyle bir içtüzük hamlesi yapıp, tasarının 4.maddesinin nitelikli çoğunluk gerektirdiğini kabul ettirdi. Oylama sonucunda da 330 oy bulunamadı. Tasarının en önemli unsuru olan madde, itirafçılara uygulanacak ceza indirimlerinin oranlarını tayin ediyordu.

Ardından gece yarısı orman arazilerinin satışına imkan veren Anayasa değişikliği oylandı ve değişiklik için gereken 367 sayısına ulaşılamadı. Ki zaten, AK Parti'nin Meclis Başkanı Bülent Arınç hariç 364 oyu bulunuyordu ve bunlardan 2-3'ü de hasta oldukları için oturuma katılamamışlardı. Yani, AK Parti zaruri durumlar hariç tam kadro olarak oylamaya katıldı. Maksimum sayıya hasta firesiyle ulaşıldı. Ama bu konuda kesinlikle dışarıdan destek gerekiyor. Desteğin CHP'den gelmesi mümkün değil çünkü, bu parti oylamaya hiç katılmıyor. Oysa, CHP içinde orman arazilerinin satışına açıkça taraftar olanlar var ve sadece bu milletvekillerinin oyları bile 367 sayısına ulaşmaya yetiyor. Görünen o ki bu olmayacak....

Bir adım geriye gidersek, diğer bazı tasarı oylamalarında AK Parti grubunun bazı oylamalarda sahip olduğu yüksek sayıya uymayan fireler verdiği oluyordu.

Gerçek şu ki bu partide de her partide olduğu gibi bazı konularda farklı düşünenler var ve oylamalarda tavırlarını ortaya koyuyorlar.

Farklılığın temel nedeni ise, Tayyip Erdoğan'ın ısrarla uygulamaya çalıştığı parti içi demokrasidir. İlk uygulama seçimlerden hemen sonra yapılan parti grubu oylamaları yani, grup yönetimi seçimleriydi. Erdoğan'ın da adayı vardı ama grup serbest bir seçimle dilediği adayı öne çıkardı. AK Parti grubunu ve Meclis'i şimdi bu yöntemle seçilen kişiler yönetiyor.

Gerçek parti içi demokrasi uygulaması tezkere oylamalarıdır. Çok büyük tartışmalar yaşandı ama sonuçta hem Türkiye'nin yüzünü ağartan, hem de hükümetin alanını genişleten bir dizi oylama yapıldı. Tezkerenin reddedilmesi, Erdoğan için ilginç bir deneyim olduğu kadar, bazı durumlarda liderin söylediğinin tartışılabilir olmasının daha iyi sonuçlar verdiğini de gösterdi. Parti içi demokrasi iradesi AK Parti'yi de ülkeyi de daha doğru bir yere taşıdı. Modelin başarılı bir uygulamasıydı....

Dünkü de dahil sonraki bütün oylamalarda alınacak karara aklı yatmayan milletvekilleri, bazen 40-50'lik bazen de 3-5'lik bloklarla direnç gösterdiler.

İlginç olan her defasında farklı insanların itiraz ediyor olmasıdır. Yani, yeminli bir grup getirilen her tasarı ve kararı peşinen reddetmiyor; konuya göre hassasiyet gösteren vekiller itirazcı oluyorlar.

Her defasında, "acaba bir bölünme mi var?" kuşkusu ya da temennisini akla getiren de bu parçalı yapıdır. Ama, oylamaların retçileri arasında bir ortak küme oluşturulamaması temenni veya tezleri çürütüyor.

Türkiye'de böylesine cesaretle "parti içi demokrasi denemesi" yapılması son derece olumlu bir adımdır. Siyasetin değerini ve alınan kararların toplumsal meşruiyetini artırır. Biraz sancılı yaşanmasına rağmen bu yolda ısrar etmek lazımdır. Zaten, 3 Kasım'ın yeni bir döneme işaret ettiği varsayımı da ancak böylesine farklı açılımlarla mümkündür. Partiler geleneksel yapılarına yapışmaya devam ederlerse de zaten yeni bir sistem yaratılması mümkün olamaz.

Endişelenmeden, her milletvekilinin katılımıyla alınacak kararların daha sağlıklı olacağı tecrübesine güvenmeye devam etmek gerekir. Konu ne olursa olsun, perde arkasındaki hassasiyetler hiçbir zaman açık ve cesur katılımdan daha önemli ve değerli değildir.

Parti içi demokrasi olmazsa, demokrasi de hiçbir zaman tam olamaz. Yola nasıl başlandıysa öyle gitmekte yarar vardır!

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu