Sabah evden çıktım, gazeteye geleceğim; mahallenin gençleri toplanmış, bağıra çağıra top oynuyorlar. O kadar gürültü çıkarmalarına gerek var mı diye sordum kendi kendime.

Cevap alamadım. Bazen böyle oluyor, kendim çok ketum davranıyor bana.

Aldırmayıp yoluma devam ettim.

Az ötede bir grup genç esnaf toplanmış... Ellerinde boyalar, fırçalar, bezler... Pankart hazırlığına girişmişler.

Bir anlam veremediysem de kendime herhangi bir soru sormaya cesaret edemedim. Kimbilir ne pankartıydı!

Az ileride bir grup genç daha bulunuyordu.

Oradaki genç grubun hangi kesimden olduğuna dikkat ettim; süpürgeler ve kürekler vaziyeti açık ediyordu. Genç çöpçüler bir eylem hazırlığı içindeydiler. Başlarında "çavuş" diye hitap ettikleri biri vardı.

İlerledikçe yeni yeni gruplarla karşılaştım.

Hepsi gençlerden ibaret.

İhtiyarlar ve orta yaşlılar, kenardan olup biteni seyretmekle yetiniyor.

Genç muhasebeciler, genç şoförler, genç manifaturacılar, genç garsonlar, genç mühendisler, genç doktorlar, genç tamirciler, genç avukatlar, genç maliyeciler, genç eczacılar, genç tuhafiyeciler, genç bakkallar, genç gazeteciler, genç solistler, genç polisler, genç öğretmenler, genç bilgisayar operatörleri,... Bitmek bilmiyor.

Bu bir kâbus olmalı diyecekken, tam o sırada kendim olaya müdahale etti, ketumiyetini bozdu ve "Atatürk, bu memleketi gençlere emanet etmedi mi kardeşim!?" diye sert bir şekilde çıkış yaptı.

Adeta gürledi.

Korktum açıkçası...

Evet, Atatürk bu ülkeyi gençlere emanet etti ama farkında değil misiniz sonra ne oldu?

Ülkenin emanet edildiği gençler zaman içinde yaşlandı.

Doğrusu haklarını yememek lazım, Atatürk'ün o emanetine sahip çıktılar ve görevlerini unutmadılar.

Hatta o kadar sahip çıktılar ki, kendilerinden sonra gelen gençlere o emaneti salimen teslim etmekte direndiler. (Ya da bana öyle geldi.)

Tabii, bir noktaya dikkat çekmek lazım; Atatürk, ülkeyi gençlere teslim ederken, siz de zamanı geldiğinde emaneti gençlere devredin dememişti.

Ben bu düşüncelerle meşgulken, bir yandan da o gürleme sonrası korktuğumu belli etmemeye çalışıyordum güya. Fakat ne mümkün? Aradaki çizgi o kadar ince ki, derhal farkediliyor her şey.

Kendim korkumu yatıştırmak için olsa gerek, biraz daha sakin bir ses tonuyla, zaten genç bir nüfusa sahip olduğumuzu, bununla da sürekli övündüğümüzü söyleyerek beni yatıştırdı.

Benim kendimle diyaloğum, hep böyle inişli çıkışlı olur.

Tıpkı sık sık kriz yaşayan firmaların inişli çıkışlı satış grafikleri gibi.

Uzaktan genç subaylar topluluğu görünüyordu ki telefon sesiyle kendime geldim.

Geldim ve bir daha geç vakit karnımı doyurduktan sonra gece yarısı haberlerini seyrederken olduğum yerde kendimden geçmemek için azami ölçüde dikkat göstermeye karar verdim.

DİL VE DİN

Sertap Erener'in söylediği parça, Avrupa'nın en iyi şarkısı seçildi ve Örovizyon Şarkı Yarışması'nda birinci olduk. Eleştirilecek tarafları bulunsa da bu bir başarıdır, öncelikle tebriklerimizi sunalım. Önümüzdeki yıl yarışma Türkiye'de yapılacak. Ülke tanıtımına katkıda bulunması ve döviz gelirinin artması bakımından önemli. İtiraz edilen nokta, şarkının İngilizce oluşu. Bir topluluğu millet yapan değerlerin başında dil ve din gelir malumaliniz. Dilimizden vazgeçtik, Örovizyon'da birinci olduk. Şayet dinimizden vazgeçersek, kimbilir neler oluruz!?!?

ŞAMPİYON BEŞİKTAŞ

Beşiktaş'ın yüzüncü kuruluş yılı ile şampiyon olması arasında, matematik ötesi, taktik ötesi, kalite ötesi ve hatta mor ötesi bir- takım ilişkiler kurma eğiliminde bulunanlar var. Öyledir, değildir farketmez. Her takım yüzüncü yılında şampiyon olsa keşke.

BEDELLİ ASKERLİK

Her şeyin bir bedeli varsa, askerliğin niye olmasın?

BUGÜN, 27 MAYIS. BEN BU TARİHİ BİR YERDEN HATIRLIYORUM AMA...

MEHMET ŞEKER

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu