Bugünlerde eşe dosta, tanıdıklara hatır sormaya çekiniyorum.

Nasılsın dediğimde kötü olduğunu söylerse, virüse yakalanmış olabilir.

İyi olduğunu söylerse de bir terslik var demektir.

Bu şartlarda nasıl iyi olunabilir?

*

Terörist devlet İsrail, hiç kimseden çekinmeden saldırıyor.

Hava durumu raporu gibi yahut koronavirüs yüzünden ölenlerin sayısını takip eder gibi, kaç kişinin yaralandığını, kaç kişinin hayatını kaybettiğini öğrenmek, fena hâlde can sıkıcı.

En fazla üzen de elden bir şey gelmemesi.

Dua etmekten başka ne yapabiliriz?

Elimize tüfek alıp yola mı çıksak?

*

Bir avuçluk İsrail, dünyaya meydan okuyor.

Avrupa ve Amerika dâhil her tarafta protesto gösterileri düzenlenmesi, bir nebze umut verici ama ülkelerin halkı ile yöneticileri aynı görüşte değil.

İsrail’i kimse durduramazmış.

*

Böyle bir algının yaygınlaşması, hadisenin aslından daha vahim.

Birleşmiş Milletler bir işe yaramıyor.

İslam İşbirliği Teşkilatı havanda su dövüyor.

Avrupa Birliği kem küm edip duruyor.

Zulme uğrayanlara seyirci kalıp zulmedene destek verenleri târih yargılayacak elbet.

Ama târihin yargısı da epey zaman alır.

*

Yasak savmak niyetiyle konuşanların ağzından, “taraflara itidal” tavsiye etmekten başka bir lakırdı çıkmadığını görüyoruz.

Bu yaklaşım, İsrail’i doğrudan desteklemekten daha aşağılık.

Hangi taraflar?

Hangi itidal?

Birbirine denk kuvvetler arasındaki çatışma için söylenecek sözleri, bu tablo karşısında sarf edenler, bir gün utanır belki.

*

AB’nin kapasitesi, bu sorunu çözmeye yeterli değilmiş.

Öyle söylüyorlar.

Ancak ABD durdurabilirmiş.

Siyonist olduğunu söyleyen Baydın’dan medet umulur mu Allah aşkına?

Siyonist olmak için Yahudi olmak gerekmediğini söyleyen Baydın’dan…

Şecaat arz ederken, sirkatin söyleyen kıptinin merdi, onun yanında masum kalır.

*

Meseleyi Türkiye kadar sahiplenen, çözüm için çırpınan yok maalesef.

Gece gündüz saldıran İsrail, dünyanın bu hâlini büyük bir keyifle seyrediyordur.

Havadan bomba yağdıran, karadan top atışlarına devam eden, binaları yıkıp yerle bir eden ve hiçbir insanî değeri tanımayan İsrail var karşımızda.

Kudüs ve Gazze can pazarı.

*

TBMM’den ortak karar çıkması önemliydi.

Bütün partilerin katıldığını görmek güzel ama arkasında ince hesaplar olduğunu bilmek de can sıkıcı.

Diyarbakır için “Burası vadedilmiş topraklar” açıklamasını yapanların samimiyetine inanmak zor.

Ortak bildiriye imza atmamak, halkın tepkisini çeker diye mi düşündüler?

Suriye’nin kuzeyinde terör devleti kurmak için yıllardır büyük destek veren İsrail ve ABD’ye göz mü kırptılar yoksa o imzayı atarken?

*

Kudsi Erguner’in “Gamzedeyim deva bulmam” şarkısını bundan böyle hem Gazze’de hem de Kudüs’te zulme uğrayanlar için farklı söylemek gerekir.

“Gazze’deyim deva bulmam / Garibim bir yuva kurmam / Kaderimdir hep çektiğim / İnlerim hiç reha bulmam.

Elem beni terk etmiyor / Hiç de fasıla vermiyor / Nihayetsiz bu takibe / Doğrusu takat yetmiyor…”

Böylesi daha anlamlı.

En azından, gözü dönmüş İsrail cinayetlerine son verene kadar.