Bayram olur, kutlardık. Siyah önlük, beyaz yakalarımızla okul bahçesinde sıraya girer, uygun adım kutlama yerine kadar yürümeye çalışır, anlamasak da konuşmaları dinler, sonra dönerdik.

23 Nisan, 19 Mayıs, 29 Ekim.

Bir de 10 Kasım vardı.

O bayram değildi. Kutlanmazdı.

Öyle söyleyenlere öğretmen kızardı. Anma töreniydi.

Altı yıldır 15 Temmuz gelince aynı hisler gelip yakalıyor.

Rauf Tamer’in yazısı gönlümü ferahlattı.

“Hem anıyoruz hem kutluyoruz” dedi usta. Düğüm çözüldü.

“Anıyoruz: Çünkü 251 şehit ve 2 binden fazla yaralı vermişiz... Hepsini yüreğimizde hissediyoruz.

Kutluyoruz: Çünkü, bu alçak girişim karşısında kahramanca direnen milleti, yıldırımlar yaratan bir ırkın ahfadı’nı yürekten alkışlıyoruz.”

Yurt dışına kaçan darbecileri, bir numarasından, son numarasına kadar ABD ve Avrupa ülkelerinden defalarca istedik.

Hiç tınmadılar.

Darbecileri çok sevdikleri için kucak açtılar.

Başarısız olmaları bile rahatsız etmedi.

Koruyup kollamaya devam ediyorlar.

Kırk defa daha istesek, yine bir şey değişmeyecek.

En iyisi biz Baydın’ı isteyelim Amerika’dan.

Bu talebi kabul etme ihtimalleri daha yüksek.

ABD muhalefeti seve seve razı gelir. Kendi partisinin bile en az yarısı itiraz etmez.

Baydın 15 Temmuz sırasında Başkan Yardımcısı idi.

Darbede parmağı olduğunu söylemek komik kaçar.

Eli, kolu, bacağı, bütün gövdesi vardı muhakkak.

Gelsin, hesabı ondan soralım.

ABD’de son zamanda Baydın görüntüleri daha bir önem kazandı.

Tekrar aday olmaması için servis edildiği söyleniyor.

Bay Baydın…

Tokalaşmak için boşluğa el uzatıp beklemek…

Yürürken tökezlemek…

Bisikletten düşmek, merdiven çıkarken düşmek…

Bunlar mesele değil.

Yeter ki iktidardan düşme.

Rüyada görmek bile tehlikeli.

Fakat o kaçınılmaz son, bir gün gelip bulacak.

Ne kadar direnirsen diren.

Vakti gelince kimse tutamaz.

Ecel gibi bir şey.

İnşallah düşüşü muhteşem olacak.

Bir de Bolton denen bir herif var.

Onlar Baltın diyorlar, biz Bolton görüyoruz.

Güvenlik danışmanıymış meymenetsiz.

Yurt dışında pek çok darbe planlaması yaptığını itiraf etti.

Bol darbe, bol plan…

Bol yalan, bol iftira, bol küstahlık…

Bol nefret, bol itlik, bol ihanet, bol işgal, bol istila…

Kısaca Bol ton.

İstemişken, onu da listeye ekleyelim. Gelsin, şu planları bir konuşalım.

Plan program konusu bitince, Bolu Belediye Başkanı Tanju Bey’e teslim edelim.

Yabancıları sevmediğini biliyoruz.

Nasıl isterse öyle yapsın.