Her şehirden yardım için deprem bölgesine koşan onlarca insan oldu.
Herkes elinden geleni yapmaya çalıştı.
Gidemeyenler televizyon ekranlarına kilitlendi.
Adını hiç duymadığımız, reklam yapmayan onlarca sivil yardım kuruluşlarının (kimilerine göre cemaatlerin) varlığını 10 ildeki çalışma ve yardım faaliyetlerinde öğrendik.
**
“İçinden geçmekte olduğumuz süreç bir doğal afetin neden olduğu kriz durumudur” diyor Prof. Dr. Acar Baltaş.
Bana fikrimi soranlara, insanın ruh sağlığını koruması ve zorlu bir süreçte sağlam kalması için üç temel, iki de ikincil önerim oluyor.
Bu nedenle işinizi yapın, özellikle de her zaman yaptığınızdan daha iyi yapmaya gayret edin.
Üçüncüsü muhtemel İstanbul depreminde, bu kez yaşanan organizasyon sorunlarının yaşanmaması için, sivil toplum örgütlerinde görev alın.
Bu konudaki farkındalığınızı geliştirin.
Beslenmeden sonra insanın en temel ihtiyacı güven ve güvenliktir.
Bu da gündelik hayatta koşulları kontrol etme duygusuyla sağlanır.”
Baltaş hocanın önerilerine sadece şunu ilave etmek isterim;
**
Ölümün yaşı yok.
Deprem çok sert hatırlattı bize hayatın her an sonlanacağını.
O yüzden de ölüm gerçeği ile böyle yüzleşmek ağır geldi.
Ezberlerimiz bozuldu.
Toplumun önemli bir kısmından “Uyku düzenim değişti”, “Tadım tuzum yok” sözlerini çok duyar olduk.
Ölüm ve deprem gerçeğini yok sayarak değil, bunlarla hayata devam etmemiz gerekiyor.
Başka bir yol yok.
**
Enkaz başında tek yürek, ailelere yoldaş, yetimlere anne-baba, açlara aş, evsizlere barınak oldunuz ve mağduriyet bitene kadar destek olmaya devam edeceksiniz.
Hepinize teşekkürler.
