Bayramda hediye olarak eşe dosta kahve götürmeyi tercih ediyoruz.

Yeni caminin önünde kavun ve karpuzları ufak ufak doğrayıp, üstüne plastik çatal ekleyerek küçük plastik tabaklarda satışa sunan iki genci görünce, “İşte İstanbul böyle meslek üreten bir şehir” dedim.

**

Yaşam uzun bir yol.

Biri şöyle anlatmış;

“Hiçbir şey bizim değil. Hiçbir şey!

Hayatımıza dahil olan her şey, ya bize bir süreliğine eşlik ediyor ve yapacaklarımıza ya da öğreneceklerimize vesile oluyor ya biz onlara bir süreliğine eşlik ediyoruz ve yapacaklarına ya da öğreneceklerine vesile oluyoruz.

Hepsi ödünç alınmış, hepsi emanet, bedenimiz dahil olmak üzere.

Emanetlerimize sevgiyle, özenle, adaletle muamele edelim.

Onlara bizimle oldukları müddetçe sahip çıkalım ama fazla sahiplenmeyelim.

**

Can Yücel daha şairane söylemiş aynı şeyleri;

‘O olmazsa yaşayamam.’ demeyeceksin.

Demeyeceksin işte.

Yaşarsın çünkü.

Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.

Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.

Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.

Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.

Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.

Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.

Çok eşyan olmayacak mesela evinde.

Paldır küldür yürüyebileceksin.

Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,

Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.

**

Fransız yazar, şair ve siyasetçi Lamartine de “Hayat, alemlerin bir basamağıdır. Başka yerlere gitmek için o basamağı aşmağa mecburuz.” diyor.

**

Bir süre sonra kötülük, kıyıya dönüp iyiliğin giysilerine büründü ve yoluna gitti. İyilik de denizden çıktı fakat kendi elbiselerini bulamadı.

Çıplak olmaktan utanıyordu, çaresiz kötülüğün elbiselerine büründü ve yoluna devam etti.

Ve yine kötülüğün yüzünü ve gözlerini tanıyan bazıları vardır ki, elbiseleri onu tanıyanların gözlerinden gizleyemez.”

**

Peki, Mevlâna ne diyor;

**

Herkesin İsmailini bulma vakti değil mi bu bayram?

**

İş, dönüp dolaşıp yine bizde düğümleniyor.

Çare yok önce kendimizi bulacağız.

Nerede?