Mahallelerde yalnızca erkeklerin gittiği, şehir merkezlerinde ise, kadınların da alındığı kahvehaneler, Osmanlı döneminde, günümüzden çok başka bir role sahipti. O zamanlar kültür sohbetlerinin edildiği, yeni yeni siyasi ve edebi düşüncelerin filizlendiği kahvehanelerde, günümüzde okey, pişpirik ve tavla gibi oyunlar oynanıyor. 16. Yüzyıl'da İstanbul'a geldiği zaman, girmediği kapı kalmayan kahve, kendi müesseseleri olan kahvehanelerin açılmasından sonra, toplum huzuruna zararlı bulunup yasaklanmıştı. Zaman zaman kapatılmasında da, siyasi otoritenin kontrolü dışında bir müessese oluşu büyük rol oynuyordu. Asayişsizlik sebebi olarak görülen kahvehaneler, günümüz kahvehanelerinden çok farklıydı. Günümüzde, kıraathaneden bozma, 'ha kafe oldum ha olacağım' diyen kahvehaneler, gerçek kahvehane kültüründen uzak. Kahvehane kültürünün en son örneği ise, 1960'lara kadar varlığını sürdüren Beyazıt'taki "Küllük" kahvehanesi idi.
Kahvenin dînî ve idarî sebeplerle yasaklandığı, kahvehanelerin de kapatıldığı dönemlerde en sert tedbirlerin alınmasına yol açan fetvaları, Şeyhülislam Ebussuud Efendi (1545-1574) vermişti. Kahvenin kavrulduğu zaman kömürleştiğini bu yüzden içilmesinin haram olduğunu belirten Ebussuud Efendi'den sonra, 1591-1592 yıllarında kahve, Şeyhülislam Bostanzade Mehmed Efendi'nin fetvasıyla yeniden serbest olmuştu. İstanbul'daki ilk kahvehaneyi, Halepli Hakem ile Şamlı Şems adlı kişilerin, Fatih-Tahtakale (Taht-ı Kal) semtinde açtığı belirtiliyor.
----------------- imza------------------
----------------- imza------------------
