Hz. Âmine hamileydi. Bir gece bir rüya gördü, kendisine şöyle seslenildi:
“Ey Âmine! Sen insanların en hayırlısına ve bu ümmetin efendisine hamilesin. Onu dünyaya getirdiğin vakit, “her hasetçinin şerrinden korunması için bir ve tek olana sığınırım” de. Sonra ona Muhammed adını ver!”
Dede Abdulmuttalip doğumunun yedinci günü tüm yakınlarını davet eder; develer, kurbanlar keserek ziyafet verir.
Misafirler sorarlar:
“Ey Abdulmuttalip! Çocuğuna ne isim taktın?”
“Muhammed ismini taktım.”
Şaşırır herkes. Merakları artar ve sorarlar:
“Niçin atalarından birinin ismini takmadın da bu ismi verdin?”
“Ben bu ismi takarak istedim ki gökte Allah, yerde de insanlar bu yavrumu övsünler.” (Sahihi Buhari, Tecrid-i Sarih, 10/41; M. Asım Köksal, İslam Tarihi Mekke Devri, s. 49-50)
Efendimiz'e Muhammed isminin verilmesi böyle gerçekleşti.
Annesinin rüyası ve Abdulmuttalip’in dileği -her ne kadar kendisi o günleri görmese de- gerçekleşmiş oldu.
Muhammed kelimesi Arapça olup övülmüş, çokça övülmüş, tekrar tekrar övülmüş, kendisinde övülecek pek çok sıfatı olan, övgüyle karşılanacak özellikleri çok olan, bu anlamda kemale eren, övgüye değer tüm güzellikleri ve iyilikleri üzerinde toplamış olan kişi” gibi anlamlara gelir. (M. Yaşar Kandemir, Muhammed Maddesi, TDV İslam Ans.)
Allah Resulü (sav) henüz dünyaya teşrif etmeden önce, meleklerin dili ve Hz. Âdem’den kendisine gelinceye kadar tüm peygamberlerin diliyle övülmüştür. Hem kendisi hem dini hem de ümmeti övülmüş, sahip olduğu üstün niteliklerinin de çokluğundan dolayı bu isim verilmiştir.
Peygamber Efendimiz (sav) en çok Muhammed ismini kullanırdı.
Kelime-i Tevhid’in ikinci bölümünde “Muhammedün Resulullah” ibaresinin geçmesi, bu ismi Müslümanların her gün, her zaman kullanmalarını zorunlu kılmıştır.
Allah Resulü (sav) de yaptırdığı yüzük/mührüne “Muhammed Resul Allah” ifadesini kazdırmış idi. Onu parmağında yüzük olarak taşıyor; yazışma ve anlaşmalarda da mühür olarak kullanıyordu.
Efendimiz Aleyhisselam, Muhammed b. Abdullah ifadesini de kullanmıştır.
Asrı Saadet’te, kendisine seslenecek olan ashab-ı kiram, önceleri ona ismiyle de hitap ederlerdi. Ancak daha sonra gelen şu ayet herkese gereken mesajı vermiş oldu: “Ey Müminler! Peygamberi kendi aranızda birbirinizi çağırır gibi çağırmayın.” (Nur, 24/63)
Bu ayetten sonra hiçbir sahabe, ona ismiyle seslenmemiştir:
“Ya Resulallah!” veya “Anam babam sana feda olsun ya Resulallah!” diye, içten gelen bir sevgiyle seslenir ve aynı edayla da cevap verirlerdi.
Tarih boyunca Müslümanların, “Peygamberimizin ism-i şerifine karşı sonsuz bir titizliği ve saygısı olmuştur. Onun mübarek ismi anıldığı zaman, ayak ayak üzere atılmaz, atılmışsa hemen indirilir, elde sigara ve benzeri bir şey varsa bırakılır, o dumanla ismi telaffuz edilmez, bir nevi esas vaziyet alınır. Ve sağ el sol göğüs üzere konularak ‘Allahumme salli ala seyyidina Muhammed’ şeklinde salâvat getirilir. Her Müslüman buna mümkün mertebe riayet eder.” (Ali Yardım, Peygamberimizin Şemâili, s. 431, Geniş bilgi için bkz. Esmâü’n-Nebi, Mehmet Nezir Gül, Mevsimler Kitap)
Kur’an-ı Kerim’in 47. Suresi'nin adı Muhammed’dir.
Peygamber Efendimiz’in (sav) Muhammed ismi dört yerde geçmektedir:
“Muhammed ancak bir peygamberdir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir.” (Ali İmran, 2/144)
“Muhammed sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. Fakat O, Allah’ın Resulü ve peygamberlerin sonuncusudur. Allah her şeyi hakkıyla bilendir.” (Ahzap, 33/40)
“İman edip yararlı işler yapanların, Rableri tarafından hak olarak Muhammed’e indirilene inananların, günah-larını Allah örtmüş ve hâllerini düzeltmiştir.” (Muhammed, 47/29)
“Muhammed Allah’ın resulüdür. Beraberinde bulunanlar da kâfirlere karşı çetin, kendi aralarında merhametlidirler.” (Fetih, 48/29)
Müslümanlar, Kâinatın ve Tüm Zamanların Efendisi olan Hz. Muhammed’e (sav) her zaman hürmetlerini, sevgilerini ve bağlılıklarını büyük bir samimiyetle dile getirerek Peygamberimizin şefaatini ummuşlardır.
Allâhumme salli ala seyyidinâ Muhammedin ve ala âli seyyidinâ Muhammed.
