Türk modernliği, bir taklitler modernliğidir. Bir toplumu baştan aşağı Batı modernliğini taklit ederek yeniden inşa etmek tutkusudur. Bu da toplumun varlığını oluşturan mirası, geleneği, dini reddederek onun yerine yenisini koymak demek. En hassas konu da din. O da ya tamamen tasfiye edilir ya da yeni bir “din bilinci” taklit edilir. Bunun karşısında duran ve “toplumu savunan” entelektüellerimiz ciddi bir taklitçilik eleştirisinde bulunurlar. Akif, Said Halim Paşa ve Nurettin Topçu'nun modernlik yorumlarında bunu net görürüz. Onlar taklit toplum icat etme ameliyesine karşı başkaldıran aydınlar. Muktedirler ise her zaman taklitçi toplum inşa peşinde olan şahsiyetler. Batı modernliğini olduğu gibi benimsemek, onunla kalkınmak ve güçlü bir devlet olmak… İçlerinde büyük bir ihtirasla dolaşan ruh budur. İstanbul İslamcılarının yaptığı taklitçilik eleştirisi bir isyan sosyolojisidir. Modernliği tartışmadan “verili olanı kabul” (pratikte olan) ederek almaya bir isyandır. Said Halim Paşa, bu isyan sosyolojisinin öncüsüdür. “İslam içtimaiyatı” tezini geliştirerek bunu yapar. İslam toplumunun taklitle yok olup gitmesinin önünde duran bir İslam sosyolojisi isyanıdır bu.
