Sirkeci’den tren gider,

Varım yoğum törem gider,

Tuna bizden utanır, biz Tuna’dan,

Yüzüne kapatır ellerini…

Aldırma be Tuna’m,

Yiğit çıplak doğar anadan.

30 Ekim 1961’de Türkiye ile Almanya arasında yapılan anlaşmayla başlayan son büyük Türk göçü, uzun yıllar şair Ali Akbaş’ın yukarıdaki dizeleri ile başlayan ve okurken yürek sızlatan şiiri ile özetlenebilecek bir hikaye idi. Ama artık değil…

İki gün önce Mesut Özil’in yaptığı ve her anlamda haklı olmanın özgüveni ile hazırlanmış açıklama 3. kuşağın, “Biz Batı Avrupa Türkleriyiz” ilanıydı bir anlamda. Ne Mesut Özil, ne İlkay Gündoğan, ne Nuri Şahin, ne de diğerleri “gurbetçi” veya “yabancı” değil artık ve olmayacaklar da…

Bu burada dursun. Biz şimdi “Ne oldu?” sorusuna biraz cevap arayalım, sonra yine döneriz.

Kitabın ortasından yazalım; iki ihtimal var. İlki Almanya Futbol Federasyonu merkezli; Almanya’nın Rusya’da yaşadığı ve hepimizi şaşırtan başarısızlığını gündem manipülasyonu ile unutturma çabası. Bu iyi ihtimal.

Diğeri ise Almanya’nın “Çok kültürlülük” politikasından sıkılmış olup ülkedeki “diğerlerine” yönelik yeni bir asimilasyon zorlamasının habercisi. Ben hala ve her şeye rağmen kuvvetli ihtimal olarak ilkini görüyorum. Ha; diyelim değil de, mesele sandığımızdan daha ciddi ve ikinci ihtimal söz konusu; fark etmez…

“Bizimkiler”, yani sadece Almanya değil Avrupa’da sayıları 4 milyonu aşan Batı Avrupa Türkleri, artık bir “geçici” değil. Mezarları bile orada olmaya başladı ve orası artık onların vatanı. Hatta o açıklama sadece bizimkilerin değil, Avrupa’daki tüm “diğerlerinin”, Lukaku’nun, Benzema’nın ortak metni gibidir. O açıklama “Biz artık gurbetçi değiliz ama aynı zamanda Türk kalmaya devam edeceğiz” demektir.

Arada mevzi kayıpları yaşansa da Mesut Özil’in yaptığı açıklama, arkasındaki ciddi bir sosyoloji ile doludur.

Öte yandan bize düşen; mevzu futbolsa hangi milli takımı seçtiklerine bakmaksızın, akrabalarımızla gurur duymaya devam etmek olmalıdır. Biz Mesut’la gurur duyacağız, Mesut bizle vesselam…