Milli takımın yıllardır hem saha içinde hem saha dışında yaşadığı erozyon sözkonusu. Giderek tükenmişlik hali arzetmeye yüz tutan bu vaziyeti Lucescu'nun kısa sürede tersine çevirmesini beklemek hayalcilik olur. Kabul edelim ki milli takım forması hafifledi; hem oyuncuların hem futbolseverlerin hem de rakiplerin gözünde. Bu anlamda "ihtiyarlara yer yok" şeklinde özetlenecek beyaz sayfa denmesi bir tercihten ziyade bir zaruretti Lucescu için. Fatih Terim'in "bile" yönetmeyi başaramadığı ağır abilerden profesyonel futbol hayatlarının ilk transferlerini yapan "bıyıkları yeni terlemeye başlayan" gençlere dönüş bir zorunluluktu...

Bu elbette kolay olmayacak. Elbette sancılı olacak ve elbette çok çaba gerektirecek bir durum. Tam da dünkü maçtan bağımsız olarak sorulması gereken soruya geldik; Lucescu bu zahmetli sürece hazır mı? Milli takımının yakın zamandaki gelişimi tam da bu sorunun cevabında saklı bizce. Eğer hoca buna hazır ve gerçekten istekli ise elde un da var şeker de yağ da...

Maça gelince... Orta saha tercihi milli takımı, Karadağ karşısında bile kontratak arayışı içinde bir takıma büründürdü. Okay ve Mahmut'un birbirlerine çok yakın ve sonraki üçlünün bunlara çok uzak oynaması sürdürülebilir değil. Ve savunma problemleri, bir çırpıda sayılacak savunma beşlisi oturmadıkça devam edecek belli ki. Ama dediğim gibi milli takım bu kez gerçekten "yeni" bir yola girdi ve bu yol zahmetli olduğu kadar sebat isteyen bir yol. Dün akşamki gibi olumsuz oyunlarda hemen akla "eskilere" gelecek olursa milli takımın aşama kaydetmesi mümkün olmayacak bize göre. Sabır ve sebat, anahtar kavram ve başlığı tekrar edelim; bu yeni yolda en azından saha içinde ihtiyarlara yer yok! Varsın biraz yavaş yürüsün kervan...