Alper Potuk, Eskişehirspor’da oynadığı futbolla Galatasaray ve Fenerbahçe’yi transfer yarışına sokmuştu. “Mücadeleyi” Fenerbahçe kazandı ve “yıldız” oyuncu sarı-lacivertli formayı giydi. Geldiği günden bu yana Eskişehirspor’da yaptıklarının üstüne koymak şöyle dursun daha da geriye gitti. En son Antalyaspor maçı öncesi kendilerini eleştirenlere “ayar verme görevini” yerine getirmekle meşguldü… Yusuf Erdoğan, 1461 Trabzon’ da kendini gösterdi, Trabzonspor’a alındı. Sürati sayesinde her takımın en azından ihtiyaç duyacağı bir alternatif görünümündeydi. Daha fazlasını yapabilse çok daha iyi olabilirdi. O seviyeyi bile koruyamadı. Trabzonspor forması giymeye çalışırken en çok şikâyetçi olduğu konu, kendisini “haksız eleştirenlerdi.” Bafetimbi Gomis 32 yaşında, kuvvetle muhtemel son sözleşmesini yaptı ve futbol hayatı bitince “Galatasaraylı Gomis” olarak bilinmesine falan ihtiyacı yok. Yani bundan sonraki kariyeri atacağı gollere veya performansına bağlı değil artık bir anlamda. Ama evine özel hoca getirerek çalışıyor, hatta teknik heyetten kendisine özel program talep ediyor. Tolgay Arslan, bir orta saha oyuncusunun en çok ihtiyacı olan “çevre kontrolü” konusunda özel bir yöntemle antrenman saatleri dışında “özel çalışma” yapıyor.

Buradan bakılınca durum şu; Türk futbolunda altyapı eğitiminde temel felsefe “iyi bir sözleşme yapıp hayatını garantiye almaktan” ibaret. Bu anlayışla yetişiyor çocuklar ve kendilerine göre “makul” olan o sözleşmeyi yaptıktan sonra istirahate çekiliyorlar. Akademik sahada doktorayı bitirip öğretim üyeliği kadrosunu aldıktan sonra, mecbur kalınmadıkça okumama geleneği gibi futbolda olan bitenler. Ve bu anlayış sürdükçe kendimizi kandırmaya devam edeceğiz ne yazık ki; Yusuf 30 milyon, Okay 10 milyon… Uzatın listeyi dilediğiniz kadar, yazmak kolay nasılsa…