“İnsan, birlikte en çok zaman geçirdiği beş kişinin ortalamasıdır” sözünü kendimize uyarlayarak şöyle bir hayat muhasebesi yapsak, çoğumuz bu teorinin ne kadar gerçek olduğunu görürüz. İnsan değişir, insan benzeşir. Nihayetinde taş değiliz. Nerede, kiminle, nasıl vakit geçirirsek, geçirdiğimiz gün / ay / yıl oranında hem ortama uyuyor hem de o insanlara benziyoruz. Konuyu futbola ve futbolcuya bağlayacağım. Malum, Avrupa futbolu dünyada her zaman en üst seviyedir. Futbolda yaptığımız kıyaslarda da “Kardeşim adamlar ....” diye söze girip övgüler dizerek devam ederiz. En çok olumladığımız yanları ise kulüplerin yönetilme şekli ve futbolcuların işlerine olan sadakatleri. Yurt dışına gönderdiğimiz oyuncularımız üzerindeki değişimleri ve gelişimleri gıpta ile izliyoruz. Öyle ki, evladını yurt dışına okumaya göndermiş anne/baba ilgisiyle takip ediyoruz onların yurt dışındaki süreçlerini. Fransa’da Lille’i şampiyonluğa taşıyan Burak, Yusuf, Zeki üçlüsüyle beraber biz de ekran başında kaldırdık kupayı...
Yine bugün Yusuf Rusya’da, Cengiz Fransa’da, Çağlar İngiltere’de, Enes İspanya’da, Merih İtalya’da serüvenlerine başarıyla devam ediyorlar. Zaman zaman verdikleri demeçleri dinliyoruz. Cenk Tosun, Everton’a gittiğinde yaşadıklarıyla ilgili, “Burada idman programları çok farklı. Daha zor geçiyor. İdmanlardan sonra zorunlu fitness var. Türkiye’de öyle değil. Türkiye’de isteyen yapıyor” demişti. İki lig arasındaki tempo ve fizik farkı bu kadar açık olmasın da ne olsun. Mesela ne için onlarda zorunlu da bizde isteyen yapıyor! Sezon başında Premier Lig ekibi Watford’a kiralanan ancak erken pes edip geri dönen Ozan Tufan, “Türkiye Ligi’nde futbol biraz duruyor sahada. Yere yatan futbolcular, zaman geçirmeler... Premier Lig’e geldiğim günden beri top taca çıksın diye bazen dua ediyorum nefes almak adına” diyor...
Aslında bizi kıyasa sürükleyen, futbolumuzun sürekli geri gidişinin, uluslararası alanda saman alevi çıkışlar yapıp sonra devam ettiremeyişimizin özeti iki demeç... Yorum da değil, bizzat yaşayan, şahitlerinin ağzından... Altyapısını burada alıp profesyonel sürecini Avrupa’da sürdüren, orada sabır gösterip tutunmayı başarmış oyuncularımızın gelişimi boşuna değil. İdman temposu, metot farklılığı ve iş disiplini... Bir yerden sonra sen de benzeşmek zorunda kalıyorsun. Benzeşemezsen zaten hikayen epey kısa sürüyor.
Tersinden düşünürsek de, bizim futbol iklimimiz buraya gelen yabancı oyuncuları / teknik adamları büyük oranda kendisine benzetiyor. Futbol hayatları boyunca sakatlık / savsaklamak nedir bilmeyen adamlar, birkaç ay geçmeden futbol tabiriyle “Sahada yatmaya” başlıyor. İdmanlardaki gevşekliği, derbilerde kasti gördüğü kırmızı kartlarda dahi kendi taraftarından övgü aldığını, sezonluk değil haftalık düşünüldüğünü, 3 ayda bir hocaların değiştiğini, kulüplerin nasıl yönetilemediğini, yatarak da çuvalla para kazanmanın kolaylığını görüyor. Benzeşiyor... Burada oyunun değil sloganın / demecin gündemi belirlediğini erken fark edense, işler kötü gittiğinde bin dereden su getiriyor. Mesele bir teknik adam, Avrupa’da sezon ortasında görev aldığı bir kulüp için “Bu takımı ben kurmadım” sözünü kullanmanın absürt olduğunu bilir. Ancak burada rahatça kullanıyor. Çünkü iklimi fark ediyor, benzeşiyor.
Bunu en net Markus Merk de hissetmiştim. Futbol tarihinin en iyi, en kariyerli hakemlerinden biri, bizim yayıncı kuruluşta yorumculuk yaparken, tam bize has cümleler kurmaya, nabza göre yorumlar yapmaya başlamıştı. Öyle ki; bir Kasımpaşa-Beşiktaş maçında Donk’un, sahaya giren ikinci topu eline alıp Almeida’nın ayağındaki topu nişanlamasına “Burada mağdur olan Donk’tur” yorumunu yapmışlığı vardır. Yani, belki gol olacakken, oyuna dahil olmayan bir topu, maçın oynandığı topa atan ve vuran adam mağdur olmuştu! Ta o zamanlar düşünmeye başlamıştım benzeşmeleri. İklim neyse, hissedilen sıcaklık da odur elbet... Nasıl girmiştik yazıya; “İnsan, birlikte en çok zaman geçirdiği beş kişinin ortalamasıdır”.
