Hayatımın hiçbir döneminde tek iş yaparak geçindiğimi hatırlamıyorum, buna bütün çevrem şahittir.
Hayatımın hiçbir döneminde trafik cezası dahil, devlet tarafından affedilmiş tek bir kuruşluk cezam yoktur, buna da bütün çevrem şahittir.
Hayatımın hiçbir döneminde hesabını ödemeden kalktığım masa da çok azdır, buna da bütün çevrem şahittir.
Ya arkadaş...
Ben üzerime düşeni yapmışım, yapmaya çalışmışım, fakat senin elektrik paranı niye ödüyorum, bunu bir türlü anlayamıyorum.
Sıradan bir yurttaşım ben…
Emek vermediğim, hakkım olduğunu düşünmediğim bir liraya tamah etmemişim, üzerimde yaşama yükünü hissetmediğim bir tek gün geçirmemişim.
Ya arkadaş...
Sana borcum mu var benim, senin elektrik paranı ben niye ödüyorum ya!..
Hem sonra ne kadar ödeyebilirim, buna ne kadar gücüm yeter, hiç mi acımıyorsun bana?
Kaçak elektrikle seraları ısıtanınkini ben ödüyorum.
TRT’nin torpilli kurnazlarınınkini ben ödüyorum.
Bitmiş binaya imar iskân almayan üçkâğıtçı müteahhidinkini ben ödüyorum.
Daha kimlerinkini ödüyorum, biliyor musun?
Bak sana bir şey anlatayım, bunu iyi dinle ama iyice dinle…
2002 yılında asker öğretmen olarak Erzurum’un Horasan ilçesine gitmişim, kuş uçmaz kervan geçmez bir dağ köyünde göreve başlamışım.
Bir gün köyden yaşlı birisiyle muhabbet ediyoruz, konu döndü dolaştı PKK, terör, asker, devlet meselelerine geldi.
Adam dedi ki…
Hocam ben bir zamanlar o kadar azılı devlet düşmanıydım ki, şu köyden bu devlete nasıl zarar verebilirim diye o kadar kafa patlattım ki, bunları anlatsam inanamazsın.
Ne yaptın, diye sordum.
Hocam dedi, hiç unutmam, bir gün evin önündeki elektrik teline kancayı attım, kabloyu uzattım, ısıtıcıya bağladım, iki kazan da su doldurdum, akşama kadar ısınan kazanın suyunu toprağa boşalttım, tekrar doldurdum tekrar boşalttım, doldurdum boşalttım, doldurdum boşalttım, kaçak elektrikle ısıttığım onlarca kazan suyu toprağa boşalttım.
Sıcak su lazım değildi yani, sırf zarar vermek için yaptın, dedim.
Evet, dedi, ancak böyle intikam alacağımı hissettim, kendimi böyle rahatlattım, dedi.
Şimdi düşünebiliyor musunuz, o adamın kullandığı kaçak elektriği de ben ödedim, biz ödedik.
Ama yorulduk artık, çok yorulduk, ödemekten yorulduk…
Yediğimiz, içtiğimiz, bindiğimiz, kullandığımız şeylerin bedelini ödemekten değil, sırtımızda taşıdığımız asalakların faturalarını ödemekten yorulduk.
Devlet, nihayetinde bir organizasyondur, devlet hepimizin dahil olduğu bir sistemdir.
Yoksa devlet diye bahçede çalışan, fabrikada kaynak yapan, madenden kömür çıkaran, mandırada süt mayalayan, mutfakta köfte yoğuran birisi yok ki…
Biziz o, biz yapıyoruz bu işleri, biz üretiyoruz.
Elli kalem vergi veriyoruz, ter akıtıyoruz, bizim vergilerimiz, bizim iznimiz olmadan birilerinin açığını, birilerinin yolsuzluğunu kapatmak için kullanılamaz, buna razı değiliz.
Hangisine yetişeceğiz, hangisini kapatacağız…
Spor kulübünü batırmışlar, yemişler içmişler, kimse hesap sormamış, şimdi kalkmışlar devletin kapısına dayanmışlar.
Derneği borca sokmuşlar, milleti kullanmışlar, şimdi kalkmışlar belediyenin kapısına dayanmışlar.
Böyle olur mu, böyle gider mi, nereye kadar gider, bu bedelleri kim öder, yazık günah değil mi?
Sosyal devlet demek, asalak tımarhanesi demek değildir.
Sosyal devlet, hak eden, çalışan, emek veren, buna rağmen yetişemeyen insanın imdadına yetişen devlettir.
Ömründe bir gün sigorta primi yatırmamış, bir gün sorumluluk hissetmemiş, daha önemlisi bir gün utanma duygusu yaşamamış birinin yükünü çalışanın üstüne yüklemek sosyal devletin hiç işi değildir.
Af konusu tartışılırken devletin kendisine karşı işlenen suçların dışında af yetkisi olmadığı söylenmişti.
Bu da aynı şey işte…
Ödenmemiş her faturanın bedelini biz ödüyorsak, geleceğimizi tehdit eden her yolsuzluğun ceremesini biz çekiyorsak, o zaman bu suçlar bize karşı, hepimize karşı işlenmiş suçlardır.
Biz affediyor muyuz bakalım?..
