I-
Yaşadığımız Türkiye’nin iki resmi var. Bir tarafta işçinin alın terini kurutan, açlıktan bedenini kurutan, yetmedi ömrünü kurutan kapitalist zihniyet, bir tarafta kendine ait olanı başkalarına sunan elinin emeğini gözyaşları ile bağışlayan cömert bir sıva işçisi var.
Sıva işçisinin üç çocuğu, eşi var. Baba verme bu evi, bu ev bizim evimiz diyebilirlerdi. Demediler. Eşi itiraz edebilirdi. Gurbetin yükünü çeken eşi, Hayır diyebilirdi. Niye biz veriyoruz başkaları versin diyebilirdi. Demedi. Cömert o kişidir ki, benden önce başkaları sahip çıksın diye arkasına bakmayandır, insan olmanın sorumluluğu ile başkalarına sahip olduklarını bağışlayarak arka çıkandır.
Ne o, neden bahsettiğimi anlamadınız mı!
Sınayın kendinizi tam da şimdi!
Haberlerden ne kadar haberdar olduğunuzu sınayın. Hangi haberle kulağınızın ve kalbinizin dolu olduğunu sınayın.
Ali Dal’ın cömertlik hikayesine kalbinizde ne kadar yer açmış olduğunuza bir bakın hele.
Yaz tatillerinde oturmak üzere aldığı, içini tefriş ettiği evini Ekim ayında Diyarbakır’da maskeli iki kişi tarafından şehit edilen astsubay üst çavuş Necdet Aydoğdu’nun eşine bağışladı. Gözyaşları içinde bağışladı. Bizim cep telefonumuza Türkiye’de ne olduğuna dair haber gelir işte o zaman şehidimizin ailesinin yaşadığı fakirliği gördüm dedi.
Ben köylüyüm dedi Ali Dal. Bir tane Türkiyemiz var dedi. Birlik ve beraberlik için evimi, şehidimizin ailesine bağışlıyorum dedi.
Ordu Valisi İrfan Balkanoğlu, Ali Dal’ı plaket ile ödüllendirdi.
Genelkurmay plaket vermek üzere davet etti.
Sen ne yapacaksın ey okuyucu? Engin gönlü ile Türkiye’nin kalbine maya çalan Ali Dal için, onun çocukları için sen ne yapacaksın?
Sen ne kadar cömertsin EY TÜRKİYE! Çocuklarını burs ile okutmaya talip misin mesela? Bir hesap açılsın biz de kendisine sembolik olarak bir merhaba diyelim demeye talip misin mesela?
Bir selam vermeyecek misin? Bir dua etmeyecek misin? Yuvasını, başkaları yuvasız kalmasın diye bağışlayan bu sıva işçisi sana, seni gösterecek ayna olmayacak mı?
II-
Ben bir köylü çocuğuyum ve köylünün cömertliğini hiçbir şeye değişmem.
Mesela, tek tek kiraz toplar ağaç dallarından düşme pahasına -nitekim düşen çoktur düşüp sakat kalan- ama yine de bahçeden evine dönerken yol boyunca o tek tek topladığı meyveleri önüne gelene avuç avuç ikram eder.
Ben bir köylü çocuğuyum, Anadolu köylüsünün cömertliğini bilirim ve dahi nimete hürmet edişini.
Avuç avuç ikram eden eller, tane tane yerden toplar, tane tane daldan toplar. Sonra onu Yaradan’ın adına kurban olayım diye bağışlar.
Tıpkı Ali Dal gibi. Allah bana bir daha verir der. Mezara mı götüreceğim der elindekini avucundakini engin bir gönül ile bağışlayıverir.
Ali Dal, birbirinden güzel üç evladı ve eşi Hatun. Onlar bizim hayata tutunacak dalımız artık. Ne zaman içimiz daralsa, ne zaman haksızlığın karşısında kuruyacak gibi olsa yüreğimiz, bir deyim gibi, bir dua gibi düşecek dilimize: Ali Dal ve ailesi.
Bu ismi kaydedin hafızanıza. İsmi ve ismin hikayesini. 38 yaşındaki sıva ustasının hikayesini. Elinde mala güneşte ve rüzgarda, yağmurda ve karda sıva vuran; helal rızk peşinde Fransa’da göçmen işçi olarak yaşayan Emirdağlı Ali Ustayı unutmayın.
Gurbetin hüznü zordur. Gurbette acıya dayanmak zordur. Siz burada, haberlerin kederinden kurtulmak için, köküne kibrit suyu dizilere ve yarışma programlarına kaçabilirsiniz. Ama gurbette yaşayanlar vatana bağlılıklarını, vatandan aldıkları haber ile tazelerler her sabah ve her akşam. Gittiğiniz yerde kalmışsınızdır. Kalışınızı her sabah her akşam dinlediğiniz haberler üzerinden büyütüp geliştirirsiniz. Tıpkı sıva ustası Ali Dal gibi.
Bir Türkiye’miz var başka da bir şeyimiz yok diyor, vatanında gurbetçi, gurbette göçmen olan Ali Dal.
Birlik beraberlik içinde olursak 10 Türkiye daha inşa ederiz diyen Ali Dal.
Ali Dal artık bir deyim. Türkiye’nin tutunacak dalı o.
