Önceki yazılarımızda bebek eğitiminde özellikle 0-4 yaş arasının önemi üzerinde durmuştuk. Zira bebeklerin karakteri bu dönemde oluşuyor ve sonrasında bu karakteri değiştirmek mümkün olmuyor. Aynı şekilde çocuğun anneye aşırı bağımlı veya aşırı bağımsız birer birey olarak hayatın içinde yer almasında da bu dönem büyük önem taşıyor.
Toplumumuzun geneline baktığımız zaman bilhassa eğitim görmüş kesimlerinde daha yoğun olmak üzere Batı hayran ve taklitçiliğinin her alanda hayatımıza yerleştiğini görmemiz mümkün. Bu çocuk eğitimi konusunda da böyle... Biraz eğitim almış tüm anneler Batılı uzmanların öngörü ve önerilerine göre çocuk yetiştirme sevdasına düşüyor. Buna karşı değilim. Doğu veya Batı fark etmez. Her eğitim modelinden gerçekten bebeğimiz için faydalı olacak olanı alabiliriz. Karşı olduğum tümüyle doğru kabul edip körü körüne uygulamak... Yapılan uygulama o an için fayda sağlayabilir, işe yaradığını düşündürebilir ancak unutmayalım ki karakterin oluştuğu bu dönemde bebek üzerinde yer edecek en ufak bir iz bebekle birlikte büyüyecek ve yetişkin olduğunda derin bir ize dönüşecektir.
Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı Uzmanı Prof. Dr. Bengi Semerci her bebeğin anneye ya da anne yerine geçen birine bağımlı olarak doğduğunu ifade ettiği yazısında; "Bu bağımlılık, kendi işini yapamayacak durumda olmasından kaynaklanır. Karnını doyuracak, altını temizleyecek, üstünü giydirecek birilerine ihtiyacı vardır. Eğer biri bunları yerine getirmezse, elinden gelen tek şey ağlamaktır. Bu tam bir bağımlı olma durumudur. Bu bağımlı olma durumu bebek büyüyüp geliştikçe bağlılık durumu ile yer değiştirecektir." diye devam eder. Buradan şunu anlıyoruz. Bebeğinin bağımlı olmasından korkarak onu yalnız uyumaya, odasına alıştırmaya gayret eden anneler henüz en başta büyük bir yanılgı içindeler. Bebek zaten tümüyle anneye bağımlı olarak doğuyor. Büyüdükçe bu bağımlılık annenin davranışına göre ya devam ediyor ya da sağlıklı bir geçişle bağlılığa dönüşüyor. Burada önemli olan şu; bebekler bağımlılık içinde oldukları dönemi ne kadar rahat ve sevgi dolu, güven ortamıyla atlatırlarsa sevgiye muhtaçlıkları ileriki yaşlarında da o denli az olacaktır.
Lütfen unutmayalım! Bebeğin her şeyden daha fazla sevgi ve ilgiye ihtiyacı var. Evet, karnı doyurulmalı, altı temizlenmeli, gazı çıkarılmalı, uyanık olduğu zamanlarda oyunlar oynanmalı, ancak bunlardan çok daha önemlisi anneye ihtiyaç duyduğu her an yanında olunmasıdır. Mümkün mertebe ağlamasına izin verilmemesi, sevgide doygunluk yaşaması sağlanmalıdır ki bebek ne kadar sevgi dolu, ne kadar ilgili bir ortamda büyürse karakteri o kadar, kendine ve çevresindekilere güven içinde şekillenecektir. Odasını ayırmak, yalnız uyumaya alıştırmak, bunun için ağlatmak bebeğin henüz şekillenmemiş karakteri üzerine atılacak çizikler olacaktır. Bebek büyüdükçe de bu çiziklerin izleri bir şekilde kendini gösterecektir. İşe yaradığı düşünülen, belki anneye büyük rahatlık, bebeğe de düzen sağlayan uygulamanın yan tesirleri de ileriki yaşlarında sergileyeceği davranışlarla ortaya çıkacaktır.
Bütün anneler bebeklerini kendi canlarından öte severler. Onları en iyi şekilde yetiştirmek, mutlu çocuklar olmalarını sağlamak için durmadan çabalarlar. Uyguladıkları her eğitimin amacı da bebeklerinin sağlıklı, mutlu ve huzurlu olmasıdır. Hiçbir anne bunun aksini düşünmez. Ancak yanlış uygulamalarla bebeklerimizin karakterinde onarılması güç yaralara sebep olabiliriz. Annenin, bebeğinin kendisine her ihtiyaç duyduğu anda bana bağımlı olur korkusu yaşamadan onunla ilgilenmesi bebeği anneye bağımlı yapmaz zira bebek zaten anneye bağımlı... Güven dolu ve huzurlu yapar. Peki, bebeği anneye bağımlı yapan, ileriki yaşlarında da bu bağımlılığını aşırı boyutlara taşıyan nedir?
Annenin, bebeğinin üzerine gerektiğinden de fazla düşmesi, bebeği ihtiyaç duyduğu zamanların dışında da kucağından bırakmaması... Bebek büyüdükçe onun büyüdüğü görmeyerek, fark etmeyerek öğrenmesi gerekenleri kendisinin yapmaya devam etmesi... Bunu çocukluk ve ergenlik döneminde de sürdürmesi, diyebiliriz. Bebeğin bağlılık döneminden çıkıp bağımlı olacağı, ancak her şeyi tanıyıp kendisinin yapmak isteyeceği dönemde anne alıştığı bağımlılığı sürdürürse çocuk da buna ayak uydurup bağımlı olmaya devam edecektir. Çocuklarımızı, hangi davranışın bağımlı, hangisinin de özgüvenli olmaya iteceğini öğrenip davranışlarımızı buna göre şekillendirirsek ileri de "Bu çocuk bebekken ne kadar uyumluydu, sakindi, şimdi neden böyle oldu, anlamıyorum?" dememiz de gerekmeyecektir.
