“Şiirim Gibi Yaşadım”da, Can Bahadır Yüce, söyleşi yaptığı Hilmi Yavuz''a şöyle diyor: “Ben mesela, İsmet Özel''i seven birinin neden Hilmi Yavuz''u sevmemesi gerektiğini anlayamamışımdır.” Buna karşılık, “Ben kesinlikle öyle düşünmüyorum.” diye başlayan Hilmi Yavuz, İsmet Özel''in ''kötü şair'' olduğundan bahseden sözler ediyor.
Bu hususu, yani, İsmet Özel şiirini seven birinin, ne diye Hilmi Yavuz şiirini sevmemesi gerektiği -ya da tersi- hususunu düşündüm.
Doğrusu, bendeniz de Can Bahadır gibi düşünenlerdenim. Elbette, aralarındaki kulvar ve kalite farkı söz konusu edilebilir; biri diğerinden üstün bulunabilir.. Ancak, beğeni ölçütleri ve beğeni havzası o kadar çeşitli ve geniş bir şiir okuyucusu çıkar ve pek alâ, hem İsmet Özel, hem de Hilmi Yavuz şiirini sever/sevebilir, beğenir/beğenebilir.. Bir başkasının beğeni skalasına göre ise, İsmet Özel de ''kötü''dür, Hilmi Yavuz da! Bunda herhangi bir ''tuhaflık'' bulmuyorum..
Ne var ki, esasında Hilmi Yavuz ''haklı''dır! Zira o, ''kendi adına'' yani ''Hilmi Yavuz olarak'' konuşmakta ve İsmet Özel''i ''kötü'' bulmaktadır.. Kendi ifadesiyle, bu onun “gusto”su, yani ''zevki''dir! Şiir anlayışı, şiire bakışı ve yönelimi, beğenisi, estetik donanımı İsmet Özel şiirini ''kötü'' olarak algılatmaktadır kendisine..
Yalnız kendine mi? Değil elbette! Yakın çevresine de!..
Şairleri yakından tanıyan, şiire ilişkin görüş ve yaklaşımlarından haberdâr olan ve şiir çevrelerinde çay-kahve sohbetlerinin tanığı olmuş ilgililer bilir ki; esasen, yıllardır alttan alta süren bir ''soğukluğun'' meyvesi olan Hilmi Yavuz-İsmet Özel ''gerilimi'' ya da ''sevgisizliği'', yalnız bu iki şair arasında cereyan eden bir unsur olmaktan çıkmış, ''Hilmi muhipleri''yle ''İsmet muhipleri''ni de içine alan geniş bir alana yayılmış, tabir caizse karşılıklı bir ''yok sayma ortamı''na dönüşmüştür.
Ben yakînen biliyorum: Bizim dönemin Behçet Necatigil-Hilmi Yavuz şiirinden beslenen kimi şairleri, asla İsmet Özel''e ve şiirine sıcak bakmadı dünden bugüne.. O arkadaşlardan kimisi, aynı zamanda Enis Batur şiirine de soğuk durdu. Söylemek bile fazla: İsmet Özel''e ''büyük şair'' muamelesi yapan, onu son dönemlerin ''en etkileyici şairi'' gören ve 20-25 senedir olduğu gibi şu saat itibariyle de hâlâ şiirlerinde koyu bir İsmet Özel etkisi barındıran ve hatta bundan gizli/açık gurur duyanlar için de Hilmi Yavuz şiiri, kısaca, bir ''felâket''tir!..
Burada benim iddiam şudur: Her iki şairin ''muhipleri'', sadece kendi şiir anlayışları ve estetik beğenileri bakımından değil; esasen, taa en baştan beri, önemli ölçüde söz konusu iki şairin ''etkisi''yle böyle düşünmektedir. Hatta, aralarından ''amigo'' mertebesine yükselenler bile çıkmıştır!
Oysa yok saymanın, görmezden gelmenin, şahsî kinlenmelerin, senlik-benlik kavgasının, dahası nefretin hâkim olduğu yerde ''ortak akıl''dan da, ''ortak beğeni''den de, ''sağduyu''dan da söz edemeyiz. Her iki şairin Türk şiirine yönelik katkılarını inkâr etmenin ''objektif bakış''la alâkası olabilir mi? İşte, tipik bir örnek daha:
Mezkûr kitabın bir yerinde, Can Bahadır''ın İsmet Özel''le ilgili, “Milliyetçi çıkışlarına ne diyorsunuz?” sorusu karşısında Hilmi Yavuz''un verdiği cevap, doğrusu bendenize hayli ''manidar'' geldi: “Yarın öbür gün yine komünist de olur. (…) İsmet, kendisine bir yerde itibar gösterilmemeye başladığını anladığı yerde o cemaatten, o topluluktan kopar. Böyle bir adamdır. Egosantriktir.”!..
Şu işe bakınız ki, benzeri bir ''manidar''lık, Cumhuriyet Kitap Eki''nde (5 Ekim 2006; Sayı: 868) Enis Batur''la yapılan bir söyleşide de çıktı karşıma; Batur, Hilmi Yavuz''un kendisine ve kimi diğer şairlere karşı olan ''olumsuz'' bakışını yorumlarken şöyle diyor: “(…) Ortamda sosyalistlik prim yapıyorsa o yönde, Müslümanlık prim yapıyorsa bu yönde yapay şiirler yazdığı için ciddiye almadık onu, bunu dile getirince de çıkışı magazin figürü olarak gündem yaratmakta buldu. (…) Dev aynasının karşısına geçmekle cücelikten kurtulamazsınız, sonuçta ne kadarsanız o kadarsınız.”!..
Hadi buyrun, burdan yakın!..
Âlem adamdır şu şairler…
