Ahmet Arif ne güzel der:

“Dört yanım puşt zulası

Dost yüzlü, dost gülücüklü”

Hayın ve çıyansıdır…

Dost seni sever; sendekini değil.

Sahip olduğun güçten dolayı seni sevene dost denmez.

Senin gücün üzerinden güç devşirmeye kalkışana da dost denmez.

Dost ol kişidir ki senin gücüne güç katar.

Gücün olduğunda yanına gelene dost dersen düşman aramana gerek kalmaz.

Akıllı insan güçlüyken yanına geleni idare etmesini bilen insandır; dost olarak kabul eden değil!

Dost o kişidir ki seni sen olduğun için sever. Ve kendini sana siper eder.

O yüzden dost seni uyarılarıyla ve dahi eleştirileriyle korur güçlendirir.

Dost ol kişidir ki başkasının yanında seni sahiplenir; ardından konuşmaz ve dahi kimseyi konuşturmaz.

Lakin yüzüne karşı seni uyarmaktan ve eleştirmekten geri kalmaz.

Akıllı insan dostunun uyarısını kendisi için büyük bir nimet kabul eder. Dostun acı sözlerini kendine bal eyler.

Dost ol kişidir ki asla sevdiğine yalakalık yapmaz.

Bilesiniz ki yalakalık yapandan dost çıkmaz.

Hele de güç sahibi isen sana yalakalık yapıyorsa bileceksin ki o dostun değil, yarın vakti geldiğinde seni sırtından vuracak düşmanındır.

Onun dost yüzlü sözlerine ve dost gülücüklü yaltaklanmalarına kanarsan kendi mezarını kendin kazmış olursun.

Gücün yok iken yanında olan dostların, güç sahibi olduğunda çevrene doluşmak konusunda mahir olan yalakalar ve dalkavuklar dolayısıyla itibarsızlaştırılırlar. Türlü dedikodularla gözden düşürülürler. Çevren sadece her dediğinde hikmet arayan, her söylediğine kafa sallayan ve her yaptığına doğru diyen kimseler tarafından sarılmışsa bileceksin ki etrafında hiç dostun kalmamış.

Bir insanı bitirmek istiyorsanız onu dostlarından kopartınız. Gerçek dostlarını çevresinden türlü ayak oyunlarıyla ve tezviratlarla uzaklaştırınız. O insanın çevresini yalakalarla doldurunuz. İşte o vakit yalakalar zaten gün be gün tüketirler onu. Gerçek dostlar kırılgandırlar; küser giderler. Çünkü çıkarsızdırlar, beklentisizdirler. Başkaları gibi kapı aşındırmazlar. Gerçek dostlar küserler darılırlar lakin asla ihanet etmezler. Çünkü onların sadakatleri güçle ve konumla alakalı değildir.

Dost ol kişidir ki en tepedeyken değil en aşağıdayken yanında bulunur.

Sen güç sahibi olduğunda sevinir güçten düştüğünde de güç verir sana.

Dost ol kişidir ki sen istemezsen bile sana olan sevgisinden dolayı seni yalnız bırakmaz. Sen onu ite-çakala ezdirsen bile, onu dost yüzlü hayırlara ezdirsen bile o asla sana ihanet etmez. Sadakatini tartışma konusu etmez. Sabreder. Senin için dua eder.

Bilesin ki ey ademoğlu kim ki gücünden dolayı sana yaltaklanıyorsa o senin dostun değildir. Seni “yanılmaz, hata işlemez, kusursuz” görüyorsa o senin sevenin ve yaranın değildir. Dahası ve en fenası, seni insan-üstü bir konuma yerleştiren zinhar senin sevenin ve dostun değildir. Bu dost yüzlü ve dost gülücüklü hayın ve çıyansı anlayışlardan kendini uzaklaştırmazsan kendini tüketirsin.

Dostların gelmez olmuşsa sen arayıp sormalısın.

Dostların gönül koymuşsa hatayı kendinde aramalısın.

Hadi bugünden tezi yok her birimiz bugün yanımızda görmediğimiz ama her daim arkamızda durduğunu bildiğimiz o eskimez dostlarımızı bir bir arayıp kopan ilişkilerimizi yeniden onarmaya ve güçlendirmeye çalışalım derim.

Yola çıktıklarımızı unutur ve dahası yolda bırakırsak yolumuzu şaşırırız. Yolda bulduklarımız ise bize yolumuzu şaşırtır, unutmayalım