Gözümüzde beş paralık itibarı vardı, o da kalmadı…

İstanbul Boğazından geçerken, savaş gemisi üzerinde bize füze gösterenlerin halini gördünüz.

Ruslardan bahsediyorum.

Putin'in kızaran yüzünden.

Yaptıkları askerî araçları, iftiharla gösteriyorlardı zat-ı devletlerine.

Ağır silahlar taşımak maksadıyla, kocaman bir cip üretmişler.

Yanına geliyorlar.

Generalin biri, aracın kapısını açmaya çalışıyor, açamıyor.

Bir başka general devreye girip o deniyor, yine olmuyor.

Kopan kapı kolu generalin elinde kalıyor.

Kolunu açık camdan içeri sokup oradan açmaya çabalıyor, boşuna.

Putin sinirleniyor fakat belli etmek istemiyor.

Yüzü pancar gibi.

Generalin biri, kırmızı turp görüntüsünde, diğeri morarmış.

Etraftakiler şalgamı andırıyor.

Manav tezgâhına mı bakıyoruz, gövde gösterisi yapmak isteyen Rusçuklara mı belli değil.

Ön kapıdan giremeyecekleri geç de olsa anlaşılınca, Putin için aracın arka kapısını açıyorlar.

Neyse ki o açılabilen cinsten.

İşte bunlar, bize füze gösteren adamlar.

Bir de bizim askerî araçlarımızın durumuna bakın.

Pek çok ülke, verdikleri sipariş için sıra bekliyor…

Helikopter, tank, insansız hava aracı, kamyon, tüfek vs.

Hiç birinde kusur yok.

Mühendislerimize suikast düzenlemekten yoruldular, engellemek için yapmadıkları kalmadı, içeriden dışarıdan, açık gizli bin türlü numara denediler…

Biz hedefe yürümekten vazgeçmedik.

Ve hepsini alnımızın akıyla gün yüzüne çıkardık.

Onlar da denemekten yılmadı.

Bizi terörle zayıflatmak için uğraşıyorlar dört koldan.

Ne dördü, kırk koldan desek az gelir.

Diyarbakır'daki son patlamada 15 tonluk malzeme kullandı teröristler.

Bir kamyon dolusu.

Açılan çukur, 30 metre çapında, 5 metre derinliğinde.

Köylülerden 17 kişi hayatını kaybetti, sadece dördünün cesedi bulunabildi.

13 kişi bir anda kül oldu.

Cesetleri yok.

Cenaze töreni sırasında, tabuta konacak bir parmağı bile kalmadı hiç birinin.

Onlar için birer mezar kazılacaktır ama tamamen sembolik olacak mezarlar.

Böyle nice acılara sebep olan terörü lanetlemeyi bir kenara bırakın, terör olduğunu bile kabul etmeyenlerle muhatabız.

Bir de o teröristleri 'arkadaş' bilenler var aramızda.

Kandan bahsedenler var.

Biraz utanma olsa, sözünü düzeltmeyi, fikrini değiştirmeyi düşünür.

Hayır…

İnatla sözünün arkasında olduğunu söyleyip devam ediyor.

Hiç duymamış herhalde yanlıştan dönülebileceğini.

Özür dilemenin genellikle erdemden kaynaklandığını…

Bari yakın çevresinden biri uyarsa.

“Yahu sen 'Kan' derken, aslında bahsettiğin 'Cannes' idi” dese.

O da “Hay aklınla bin yaşa” deyip kurtulsa…

Fena mı olur?

En azından “İyi kıvırdı” deriz.

Teröristin arkadaşı olmaktan, çarkçı başı olmak yeğdir.