Bir fotoğraf, bir afiş veya bir duvar yazısı, anlık algıya hitap ettikleri için etkilidirler. Bir fotoğraf bir savaşı başlatabilir veya bir savaşı sonlandırabilir.

Son günlerde iki görselden çok etkilendiğimi söylemeliyim. Bir tanesi fotoğraf ve bir tanesi ise bir grafik anlatımdı.

Haftalık "The Economist" dergisinin kapağını gördüğümde yüreğimde büyük bir acı hissettim. Yanı başımızda gözlerimizin önünde bir ülke ölüyor ve biz bir şeyler yapmaktan aciz durumdayız. Evet, Suriye her gün biraz daha ölüme yaklaşıyor. Bugüne kadar bilinen bilanço 70 bin kişinin hayatını kaybettiği, 100 binin üzerinde yaralı olduğu ve 500 binden fazla insanın evlerini terk etmek zorunda kalışıdır.

Sorunun çözümü için iki üç ayda bir uluslararası toplantılar yapılıyor ama sonuç yok. Muhalifler, ellerindeki imkânlarla mevcut Beşar Esad ve Baas iktidarını devirmeleri zor gözüküyor. Esad ve Baas iktidarı ise muhalif hareketi sindirme ihtimali yok. Her gün ülkede kriz derinleşiyor, ayrıştırıyor ve kini artırıyor.

En son Cuma günü İtalya"nın başkenti Roma"da 11 ülkeden temsilcilerin katılımıyla "Suriye Halkının Dostları Çekirdek Grubu" toplantısı yapıldı. Toplantıya ABD, İngiltere, Fransa, Almanya, Türkiye, Mısır, Birleşik Arap Emirlikleri, Katar, Ürdün ve Suudi Arabistan temsilcileri katıldı.

Toplantıda sembolik bir yardım sözünün dışında sorunun çözümüne yönelik ciddi bir karar alınmadı.

Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu Suriye Dostları Grubu"nun Fas"ın Marakeş kentinde alınan kararları henüz yerine getirmediğini ve bunun ortaya çıkarttığı hayal kırıklığından bahsetti.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan"da Suriye konusunda karar alamayan BM Güvenlik Konseyi"ni eleştiriyor ve Batılı ülkelerin duyarsızlığına vurgu yapıyor.

Geldiğimiz noktaya baktığımızda hemen tedbir alınmazsa Suriye baş döndürücü bir hızda yıkılıyor ve ölüyor. Bu yıkılış ve ölüm süreci İslami mezhepler ve etnik yapılar arasında telafisi imkânsız bir ayrılığa neden olacak.

Geç kalmış bile sayılabiliriz.

Bu bağlamda içimi kanatan ikinci fotoğraf ise Halepli bir kadın öğretmene aitti. Sıvası yapılmamış briketle örülmüş bir duvarın önünde loş bir ortamda uzun namlulu silahının dürbününden bakan ve harap olmuş sokaklarda hicabı, haki montu, eldivenleri ve uzun namlulu tüfeğiyle dolaşan bir kadın fotoğrafı.

Alessio Romenzi"nin Halep"in Guaverası"na Salahaddin cephesinde çektiği fotoğraflar ve Ruth Sherlock"un röportajı Suriye"nin geldiği noktayı gözler önüne seriyordu.

4 Şubat"ta İngiliz The Telegraph gazetesine konuşan 36 yaşındaki Halep"in Guaverası olarak anılan Filistin orjinli keskin nişancı (sniper) kadın, eline silah almasının nedenlerini anlattı. Geçen yıl bir hava saldırısında 7 yaşındaki oğlu ile 10 yaşındaki kızını kaybettiğini belirten Halepli kadın direnişçi, "Onların intikamını almak için savaşıyorum. Onların kanı için vuruyorum" diyordu.

Bir anne, bir kadın ve bir öğretmen çocuklarının intikamını almak için keskin nişancı olmuştu. Karşılıklı intikam duyguları içinde bulunan ne kadar baba, anne, kardeş ve eş var kim bilir?

Artık trajedinin boyutlarını anlatmaya satırlar yetmeyecektir.

Alija İzetbegoviç, Dayton Barış anlaşmasını yapmaya giderken yapılan eleştirilere veciz bir cevap vermişti. "En kötü barış, en iyi savaştan daha iyidir ve mevcut dünya ile daha adil bir barış yapmak mümkün değildir." diyordu.

Barış görüşmeleri için yapılan çağrılar fırsata çevrilmeli.

Roma görüşmelerinin sonucunda anlaşılan çözüm daha da uzayacak, yıkım ve nefret artacaktır.

ABD Başkanı Barack Obama ve Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin arasında yapılan görüşmenin sonucunda "Suriye"de politik bir geçiş sürecine ihtiyaç olduğu konusunda uzlaşıldığı" açıklandı. Tek sorun Beşar Esad"ın geleceği. Rusya bu konuda taviz vermiyor.

Sorun ABD, Rusya ve Çin arasında bölgesel ve küresel bir bilek güreşine dönüşmüş.

Suriye halkının meşru taleplerinin önemi yok artık.

"Bir ülkenin ölümüne"* (The death of a country) tanıklık ediyoruz.