Türkiye’nin ödediği ağır bedel

“One Minute” krizinin üzerinden bir yıl geçmişti. Ankara-Tel Aviv ilişkilerinde gerilimin dozu artıyordu. Türkiye İsrail’in bölgesel çıkarlarını açıkça hedef almaya başlıyordu. İsrail ve baş müttefiki ABD’nin İran’la yaşadığı nükleer kriz bunlardan biriydi. O günlerde Irak işgalinin ardından sıranın İran’a geleceği konuşuluyordu. Ankara bunun bölgeyi bir uçuruma sürükleyeceğini farketmiş ve Brezilya ile ortak hareket ederek üçlü

nükleer anlaşmayı

kotarmıştı (İran’ın bu jesti aslında hak etmediği bir kaç yıl sonra Suriye’de işlenen savaş suçlarıyla anlaşılacaktı.)

17 Mayıs 2010 tarihli bu anlaşmadan birkaç gün sonra Erdoğan -bir ayağı Brezilya olan- Latin Amerika turuna çıkmıştı (Ben de çalıştığım gazete adına o seyahati takip ediyordum). 31 Mayıs tarihli

Mavi Marmara

saldırısı nedeniyle Türk heyeti ziyareti yarıda kesti. Erdoğan Şili’den ayrılırken

“Esirleri derhal serbest bırakın”

diyerek İsrail’e ültimatom vermişti. O sırada Türkiye’de bir

askeri gerilim yaşanabileceği ihtimali

konuşuluyordu. Türkiye ve İsrail askeri açıdan karşı karşıya gelmedi belki ama o günden sonra

iki

ülke

arasında keskin bir soğuk savaş başladı

Bu noktadan sonra yazacaklarım Türkiye’nin bölgesel çıkarları, bağımsız dış politikası ve Gazze hassasiyeti nedeniyle ödediği ağır bedelin ara başlıklarıdır.

ANTİ-TÜRK KOALİSYONUN ÇEKİRDEĞİ

Bir

. İsrail Türkiye’ye bedel ödetmek için ilk hamlesini

Fetullahçı Terör

Örgütü üzerinden yaptı. O dönem FETÖ’nün kontrolündeki İstanbul

Emniyetine 50 kişilik bir dinleme listesi gönderildi

. İsrail’den teşvik alan FETÖ’cüler bu listeyi ve operasyon şemsiyesini genişletti. Genelkurmay eski Başkanı İlker Başbuğ’un tutuklanması, daha sonra

Şubat

kriziyle başlayan süreç Tel Aviv’in sponsorluğunda yürütüldü

. Bahsettiğim genişletilmiş liste yıllar sonra karşımıza 17-25 Aralık sürecinde,

Selam-Tevhid ve benzeri kumpas dosyalarıyla

çıktı. Özet: 15 Temmuz’da yaşanan darbe girişimiyle zirveye ulaşan bu ihanet girişiminin kök nedenleri Davos’a ve Mavi Marmara’ya kadar uzanır. (PKK’ya Irak ve Suriye’de verilen destekleri de unutmayın.)

İki. Ödenen bedel içerdeki gelişmelerle sınırlı değildi. İsrail bir yandan da

anti-Türk motivasyonlu bölgesel koalisyonlar

oluşturuyordu. İsrail

merkezli Küre

İttifakı’nın bir ayağı Türkiye’yi hedef alıyordu. O dönemde Muhammed Dahlan çizgisinin Türkiye’ye dönük karalama kampanyalarını, Türkiye’nin bölgesel girişimlerden dışlanması izlemişti. Doğu Akdeniz’de içinde İsrail’in de bulunduğu konsorsiyumun Türkiye’yi kıyılarına hapsetme çabasını, Ankara’nın buna

Mavi Vatan doktrini

ve Libya hamlesi ile yanıt verdiğini hatırlıyorsunuz.

EUROFIGHTER’IN GAZZE İLE İLGİSİ

Üç. Türkiye’nin ödediği dolaylı bedeller de oldu. İsrail

lobisinin eli uzundur

. ABD üzerinde de etkilidir. Washington’u araçsallaştırmayı iyi bilir. Türkiye’nin nükleer santral için Japonya ile yaptığı görüşmelerin kesintiye uğraması, Ankara’ya dönük çeşitli kredilerin iptal edilmesi, başta Almanya olmak üzere

Avrupa

ülkelerinin örtülü

silah ambargolarına

başlaması, örtülü

finansal operasyonlar

örnek olarak sıralanabilir. Almanya’nın bugün Eurofighter konusunda ayak diremesinin sebebi bile budur. “

Ankara’nın Filistin’de izlediği insan odaklı dış politika nedeniyle aba altından sopa gösteriliyor

” diye yazmıştım. (Bakınız;

Eurofighter Köprüden

Önce Son Çıkış

Uyarısı mı? Kasım, 2023

Bugüne gelelim. 7 Ekim sonrası bölgesel konjonktür aşağı yukarı şöyleydi: İsrail Hamas’ı yok etme bahane ve hedefiyle Gazze’ye saldırıyordu. ABD, Tel Aviv’e açık çek vermişti. Başta Almanya olmak üzere AB ülkeleri “ama”lı cümle duymak istemiyor, İsrail’e

körü körüne destek sunuyordu

. İran ve vekil gücü Hizbullah sözde çıkışlar yapıyor, Hamas’ın “Kandırıldık” imalarına rağmen havaya bakarak ıslık çalıyordu. Ürdün başta olmak üzere önde gelen bölge ülkeleri

“Hamas’ın yok edilmesi ancak sürekli bir işgale izin verilmemesi”

konusunda ABD ile anlaşmıştı.

Bu devletlerin bir

çıkış

planı yoktu

, İsrail’le normalleşme sürecinin devamı için çatışmanın sona ermesini bekleyeceklerdi.

TABLO TERSYÜZ OLDU

Sonra ne oldu? Ankara diplomatik bir çerçeve ve argümanla ortaya çıktı. Garantörlük sistemi önerdi. “İki

devletli

çözüm

yoksa, olmaz

” dedi. Temas grubuna öncülük etti. Körfez ülkelerini kendi pozisyonuna çekti. Bunun

zincirleme etkisi

bu krizde Körfez ülkelerini kontrol etmek isteyen ABD’nin de benzer bir pozisyona gelmesi oldu. Bugün detaylarını her gün gazetelerde okuduğunuz

Biden-Netanyahu kavgasını kazıyın, altından bu süreç

çıkar. Sorunun çözümü ve iki devletli çözüm için Filistinli grupları bir araya getirmeye çalıştı. Dışişleri Bakanlığı ve MİT’in girişimleriyle Ankara’da toplantılar yapıldı.

Görüşmelere katılanlardan biri

İsrail

tarafından

öldürüldü

ve süreç engellendi

. Gazze’ye insani yardım ulaştırılması için baskı kurdu, diplomatik girişimlerde bulundu,

bizatihi en

çok

yardım gönderen

ülke

oldu

. Daha ilk günlerde elçisini geri çekti, enerji görüşmelerini askıya aldı. Çok sayıda Filistinli yaralıyı tedavi için Türkiye’ye getirdi.

TÜRKİYE, SAVAŞ KABİNESİNİN GÜNDEMİ

Bunun karşılığı ne oldu? Gazze’ye havadan yardım girişimi İsrail tarafından engellendi. İsrail savaş kabinesi Türkiye’yi gündem yaptı (Bakınız, İstihbarat

Savaşları Mı Başlıyor, Aralık 2023)

. Başbakanından bakanlarına, istihbarat kurumlarından ordusuna İsrail’deki tüm aktörler Türkiye’yi hedef aldı.

MOSSAD Türkiye’yi operasyon sahası olarak ilan etti.

DEAŞ İstanbul’da kiliseye saldırdı. MİT ile MOSSAD arasında görülmedik bir savaş başladı.

Bu örnekleri, olayları çoğaltmak mümkün.

Ankara’nın durduğu yer, aldığı tavır bellidir.

Bu tabloya rağmen son günlerde

Türkiye sanki İsrail’i destekliyormuş, hatta suç ortağıymış gibi tuhaf, irrasyonel bir hava yaratılıyor.

Su bulandırılıyor, samimi zihinler yönlendirilmeye çalışılıyor.

Puslu havada araya Baykar bile sıkıştırılıyor.

Nasıl denir? Ayıptır, kardeşim. Ayıptır, günahtır, cinayettir.

#Türkiye